Als oud vuil behandeld door man

Mijn man en ik zijn ruim 10 jaar samen en we hebben een groot gezin. Mijn man is in een beschadigd gezin opgegroeid. Ouders gescheiden, vader vaak boos en dominant. Zijn moeder heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd, jaren voordat wij samen kwamen. Vanaf het begin is mijn man degene geweest met een hele sterke mening en ik schikte me naar hem. Ook omdat ik dat las in de Bijbel en probeerde te leven zoals God dat van me vroeg. Ik ben een conflictvermijdend persoon en wil het liefste vrede op aarde voor iedereen. Tegelijk durf ik best voor mezelf op te komen. Echter deed ik dit met de jaren telkens minder omdat mijn man me altijd met lelijke woorden om de oren sloeg.

Daarnaast heeft mijn man al jarenlang een alcoholverslaving. Als hij ‘s avonds drinkt vervagen zijn grenzen en ontloop ik hem. Mijn man werkt en ik was voorheen thuis met de kinderen en deed alles in en om huis. Mijn man heeft altijd kritiek gehad op hoe ik de dingen deed. Jarenlang zat hij me achter de broek aan wat betreft het huishouden. Dit is langzaam verschoven naar kritiek op hoe ik de kinderen opvoed. Een keer of wat is het behoorlijk uit de hand gelopen met fysiek geweld. Vorig jaar liep het zo uit de hand dat hij iets heel dierbaars van mij door de huiskamer heen gooide en woest tegen me tekeer ging. Daarna heb ik gezegd dat hij weg moest, anders zou ik bij hem weggaan. Een paar weken is hij toen elders geweest en daarna weer teruggekomen. Het ging heel even goed, maar langzaamaan raakten we weer op de oude, neergaande weg.

We hebben de afgelopen jaren (christelijke) hulpverlening gehad. Samen, maar ook apart. Dit heeft mij veel inzichten gegeven. Er was niets meer van mij over en langzaamaan sta ik weer op en leer ik dat ik ook iemand mag zijn. Met gevoelens en talenten die er gewoon mogen zijn. Ondertussen is mijn man nog steeds alcoholist en verandert er over de grote lijn niet veel. Ja, we zetten ons makkelijker over dingen heen omdat het leven anders niet te doen is. Maar mijn man is nog steeds vaak boos en giftig. Ook naar de kinderen toe. Zijn opvatting in de opvoeding is: kinderen zijn net als honden. Ze moeten naar je luisteren… als je ze maar kort houdt. Ik wil er verder niet teveel over uitweiden, maar ons oudste kind is beschadigd door zijn opvoedingsstijl, dit geeft hij zelf ook aan.

Vorige week is de bom wederom gebarsten. Twee van onze kinderen hebben wat problemen. De één heeft een ontwikkelingsachterstand en is onder behandeling van verschillende artsen. De ander is een heel blij kind, maar wel met vermoedelijk adhd. Mijn man was weer eens boos en gaf aan dat hij hun problematiek 100 procent aan mij toeschrijft. Hij is ervan overtuigd dat dit aan mijn slappe opvoeding ligt. Dit heeft me zo diep geraakt. En bij mij knapte er iets. Alles wat ik deed was en is nooit goed. In alles wat God van me vraagt (een goede vrouw zijn, moeder, het huishouden bestieren) heeft mijn man me vernederd en bekritiseerd in de loop der jaren. Eind vorig jaar zijn we gestopt met relatietherapie omdat mijn man niet meer verder wilde, hij zag er geen heil in. Ik wel, maar ja, je moet wel samen willen. Deze christelijke relatietherapeut gaf aan dat hij scheiden nooit stimuleert, maar het wel heel goed zou begrijpen als ik zou gaan scheiden. Ook mijn eigen christelijke coach zei iets soortgelijks.

Wat moet ik nou? Ik ben echt heel erg ongelukkig met deze dominante man. Mijn kinderen zijn geregeld bang voor hem. Ik zie ze met hun ogen hulp zoeken bij mij als hij weer eens boos is. Maar ik ben ook bang, als ik heel eerlijk ben. Ik durf vaak ook niet tegen hem in te gaan. Doe ik dit wel, dan krijg ik er (verbaal) van langs. Ik loop op een mijnenveld. Altijd zien en voelen hoe de sfeer is; wat ik wel of niet mag zeggen. Ik wil God gehoorzamen, echt waar! Anders was ik allang gescheiden. Maar ik voel me vermorzeld. Ik heb ook vrijwel geen hoop meer. We hebben heel wat reddingsboeien gehad de afgelopen jaren, maar op de lange duurt werkt het niet veel uit in onze relatie. Ik kan haast niet geloven dat dit is wat God wil. Maar Hij verandert het ook niet, hoe vaak ik al om hulp gesmeekt heb.

We gaan naar de kerk. Mijn man worstelt al jaren met zijn identiteit in God. Denkt dat God hem niet wil en boos op hem is. Probeert hier ook al jaren aan te werken, maar er verandert niets. Ik ben blij dat ik dit even van me af heb kunnen schrijven, wetende dat jullie ook geen pasklare oplossing hebben. Maar wat moet je doen als je alle hulpbronnen al hebt gepasseerd en er niets blijvend verandert? Als je man je met tijden blijft behandelen als een stuk oud vuil…

Zorgzame vrouw en ontfermende moeder! Goed dat u dit eens van u afschrijft. Maar wat een ellende! Wat een dominante man, maar niet uit de Heere, maar in zijn egoïsme. Naar u toe en naar de kinderen. En al zo lang. Dat is niet (langer) vol te houden zo. Het is ook niet zoals de Bijbel het huwelijk bedoeld heeft. Lees bijvoorbeeld Efeze 5: 25-33. De gelovige echtgenoot moet iets/veel weghebben van de levende Christus/de genadige Bruidegom voor Zijn volk. Maar daar weet uw man en vader kennelijk niks van – al gaat hij naar de kerk. In zijn houding staat hij zichzelf in de weg om tot verandering/bekering te (kunnen) komen.

Alcoholverslaving is een zonde, maar heeft eigenlijk altijd een diepere oorzaak. Die kan in het  verleden van uw man liggen. (Een zwaar rugzakje – geestelijk gesproken.) Maar daar kunt u niets aan doen en dat geeft hem geen vrijheid om zich zo op te stellen naar u en de kinderen toe. In feite heeft deze wrede, egocentrische man het huwelijk (zelfs kerkelijk gesloten?) al  verbroken! Hij is mentaal al van u en de kinderen gescheiden.

Nu zijn bij de Heere alle dingen mogelijk. Ook het onmogelijke kan God Zelf zelfs geven. Uw man werkt aan zijn identiteit in God. Maar mijn indruk is dat hij vooral zichzelf handhaaft en bevredigt. Dan gebeurt dit: “Wie zijn overtredingen bedekt, zal niet voorspoedig zijn, maar wie ze belijdt en nalaat, die zal barmhartigheid verkrijgen!” (Spreuken 28: 13) De echte bevrijding/ vrede is daarom alleen te vinden als zijn identiteit (gelovig doorleefd) komt vast te liggen in Christus Jezus. Dat kan zelfs voor de grootste van de zondaren. Hopelijk leert hij het nog! Want: “Welzalig is een mens die voortdurend diep ontzag heeft voor de HEERE, maar wie zijn hart verhardt, valt in het kwaad” (Spreuken 28: 14).

Van dat kwaad kun je je vrouw of kinderen of zelfs God niet de schuld geven. De hand moet in eigen boezem en dan komt die er melaats uit! Dan wordt het: “O God wees mij de zondaar genadig!” Er is er maar één en dat ben IK! Zie Lukas 18:12. Maar in die geloofsweg wordt ook Psalm 32: 3-5 waar. Dat wens ik deze man toe.

Verandert het niet, dan is de scheiding volgens mij al een feit. Misschien eerst van tafel en bed om aan een goed herstel te werken – onder Gods zegen. Anders definitief. Omdat deze zogenaamde echtgenoot en vader zelf zich wegzondigt uit Gods gemeenschap en daardoor ook uit de gemeenschap van huwelijk en gezin. De Heere weet dat het zo ligt. Maar ook dit: wie Hem aanroept in de nood, die vìndt Zijn gunst oneindig groot!, Psalm [berijmd] 86.

U, bestreden vrouw en moeder,  van harte de ontferming en barmhartigheid van de HEERE toegebeden.

Met meelevende groet,
Ds. H. H. Klomp

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H.H. Klomp

• Geboortedatum:
  05-04-1949
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

135 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven