Zegenen van lichaam overledene

Soms wordt, wanneer iemand is overleden, de overledene gezegend (ook tegenwoordig vanuit protestantse achtergrond). De laatste tijd komt het daarnaast ook voor dat verschillende lichaamsdelen van de overledene worden gezegend. Welke waarde/welke betekenis ziet men hierin?

Zelf vind ik het lastig om dit mee te maken. Want de persoon die wordt gezegend is al overleden. Maar ik vraag me af hoe men dit ziet en waar dit vandaan komt.

Beste vraagsteller, 

Het is mij niet bekend dat het zegenen van iemand die overleden is in protestantse kring in gebruik is en zelfs zou toenemen. In de  rooms-katholieke traditie komt het wel voor. 

Op een site met een rooms-katholieke achtergrond trof ik het volgende aan als uitleg van de betekenis: “Het besprenkelen met wijwater is het zegenen van het lichaam. Zo gedenken we het doopsel en zegenen we het lichaam van een christenmens. Het bewieroken is God eren omwille van die mens. Zegen daalt neer en wierook stijgt op. Het zijn duidelijke tekenen van een verbondenheid van God met die mens, en in het verlengde ook met alle mensen.”  

Als het in protestantse kring groeiende is, zou het te maken kunnen hebben met de behoefte aan meer rituelen. Een andere reden zou ik niet kunnen bedenken. 

In ieder geval is het principieel onjuist. De overledene heeft immers zijn eeuwige bestemming bereikt. Over zijn lot is beslist. We vertrouwen een lichaam toe aan de schoot der aarde in het geloof dat allen die Christus toebehoren ook dan in Christus geborgen zijn. 

We zaaien op de dodenakker in de verwachting van de wederopstanding der doden. Ook voor het lichaam van de overledene hebben we dus verwachting. De zegen die Christus de zijnen geeft na het sterven in de wederopstanding heeft de Heiland aan Zichzelf voorbehouden. Wij laten los in het vertrouwen dat Christus dwars door de dood vasthoudt. Waar wij voor onze doden niets meer kunnen doen, daar doet Hij alles. Wij treden terug en laten ons geloof in deze heilrijke toekomst voeden door het lezen/ overdenken van de Schrift en het belijden van ons geloof. Daar eren we op zo’n verdrietig moment de Heere het meest mee. 

We mogen de gestorven gelovige veilig weten in de handen van de Heiland. Wat zouden wij daar nog aan toe moeten voegen? Het zijn zaken die ons nergens worden opgedragen. Het versluiert bovendien enigszins de ernst van de dood. Laten we ook op dit punt onze reformatorische traditie trouw blijven! Ik hoop dat bovenstaande overwegingen je wat helpen mogen.

Met een hartelijke groet, 

Ds. H. Peet