Meisjesnaam als achternaam gebruiken

@schaakpion
Één zijn met je man, maar toch zeker ook andersom? Ik begrijp het niet, je vrouw eren, maar toch zeker ook andersom?

Samen... als je de achternaam van je man draagt en vervolgens allebei een eigen leven leidt, is het een wassen neus.

@Samanthi, natuurlijk is dat wederkerig. Man naar vrouw, vrouw naar man. In een drievoudig snoer vanuit en naar God.

Je tweede alinea heb ik eigenlijk al op gereageerd. Voor de helderheid, ik denk: én-én, en dus niet in tegenstellingen.

@schaakpion we zijn het wel eens hoor.

Als je een mening hebt kun je de Bijbel er eigenlijk altijd wel bijhalen hè

Geen advies, maar herkenning. Ik heb toen wij trouwden (29 jaar geleden) besloten de naam van mijn man te gebruiken, maar het is altijd vreemd blijven voelen. De laatste jaren ging het steeds meer wringen, alsof ik iets van mezelf had opgegeven, het voelde nog steeds niet eigen. Dus heb ik besloten om mijn eigen naam weer te gaan gebruiken en het ook bij de gemeente aan te laten passen in de BRP. Mijn echtgenoot vond het geen probleem, onze eenheid zit hem niet in onze naam. Het voelt soms een beetje apart dat mijn man en kinderen dezelfde naam hebben en ik als enige een andere. En in het begin gaf het in onze omgeving soms wat vragen, maar op een gegeven moment weet iedereen hoe en wat. Het voelt heel goed; dít is mijn naam, dit is wie ik ben. Ik heb er nog geen moment spijt van gehad.

Tja wat is de kern en wat is vooral uiterlijk vertoon - met de bijbehorende veroordeling natuurlijk. Bijzonder dat er zelfs lezers zijn die zich een oordeel menen aan te kunnen matigen over hoe een ANDER zich naar God verantwoordt. ‘Onze gezindte’ op z’n smalst.

Verder niets toe te voegen aan het antwoord van mw. Rots!

Bij mijn trouwen heb ik - als vanzelfsprekend - de naam van mijn man aangenomen - - je wordt immers een eenheid naar buiten toe?!
Ook de (geadopteerde) kinderen kregen dezelfde naam - je hoort immers bij elkaar.
Helaas verliet mijn man mij en heeft zich zelfs van mij laten scheiden . . de burgerlijke stand van onze gemeente liet mij de keuze welke naam ik wilde voeren. Ik was het niet eens met de scheiding, maar met de aangepaste wetgeving ben je willoos slachtoffer als de ander dat wel wil, maar volgens Bijbelse maatstaven waren we nog steeds aan elkaar verbonden. Ik koos voor dezelfde naam als voorheen en als mijn kinderen.
Ook nu mijn man al ruim 10 jaar geleden is overleden blijf ik zijn naam houden.

@Nynke1979,

Als ik het zo lees gaat het sommigen niet over veroordelen of anderen je eigen regels opleggen. Maar er wordt dieper gekeken. Want we hebben de strijd niet tegen vlees en bloed (mensen)(het is niet persoonlijk bedoeld) maar tegen de geestelijke boosheden/overheden in de lucht.

Neem het aan tot je nut. Want vermaningen zijn ook genades die Christus uitdeelt. Wat als jij iets over het hoofd ziet wat de ander wel ziet? Waarom voel jij je veroordeeld? Als jij je tegenover de Koning kunt verantwoorden dan hoef je toch niet boos te worden?

Efeziërs 6:12 / STV
12 ‭Want wij hebben den strijd niet tegen‭²¹‭ vlees en bloed,‭²²‭ maar tegen de overheden,‭²³‭ tegen de machten, tegen de geweldhebbers der wereld, der duisternis‭²⁴‭ dezer eeuw, tegen de geestelijke boosheden‭²⁵‭ in de lucht.‭²⁶

Het gebruik van de achternaam in onze cultuur en de veranderingen van de laatste tijd staan niet los van andere veranderingen in ons denken over de scheppingsorde. Er gaan geesten uit om ons denken compleet te beïnvloeden. Dat is de diepere laag die hier achter zit. Als je ziet welk een geestelijke strijd er in onze tijd aan de gang is in het westen (en eigenlijk ook wereldwijd) dan wordt je ook voorzichtig/oplettend in de kleine dingen.

De overheden, de machten, de geweldhebbers van deze tijd zijn krachten/geesten/winden/‘manier van denken en handelen’ die er op belust zijn om het Koninkrijk van Jezus tenonder te doen gaan of in ieder geval Zijn Koningschap te ondermijnen. Het doel is om mensen te verhinderen het Koninkrijk binnen te gaan of om de vrede uit het hart te houden van hen die binnen zijn gegaan. Om het gezag/de eer te roven van Hem Die alleen waardig is om geëerd en gehoorzaamd te worden.

Hoe doen ze dat nu, die machten? Door mensen mee te trekken in de chaos van de diabolos/duivel. Door de orde, die de Heere in Zijn schepping heeft bedoeld, omver te werpen. Gezag/ hiërarchie van man-vrouw/ouder-kind/baas-knecht/overheid-onderdaan/mannelijk-vrouwelijk/leven-dood. Dit gebeurd niet in één keer maar in kleine stapjes. Zoals bijvoorbeeld de keuze van de achternaam.

Weest dan nuchter en waakt!

Beste @Yada,

“ Neem het aan tot je nut. Want vermaningen zijn ook genades die Christus uitdeelt. Wat als jij iets over het hoofd ziet wat de ander wel ziet? Waarom voel jij je veroordeeld? Als jij je tegenover de Koning kunt verantwoorden dan hoef je toch niet boos te worden?”

Hier sla je de spijker op z’n kop. Ik kan het niet anders dan volledig met je eens zijn. Dat verklaart ook waarom ik het zo ongepast vind dat sommigen zich een oordeel menen aan te kunnen matigen over de keuzes die een ander maakt.
Je mag mijn reactie in die zin ook gerust als een ‘vermaning’ opvatten. Groeten Nynke

@Nynke,
Ik weet niet of je het zo leest zoals ik het bedoel…

Wat ik probeerde te zeggen: Wanneer je in je geweten iets voor God kunt verantwoorden wat kan een (nietig) mens je dan doen? Dan hoef je toch niet boos te worden op die mensen die jou ‘veroordelen’?

Vaak is er dan toch iets vanbinnen dat zich aangesproken voelt. Dan is je geweten toch niet helemaal vrij. Dat zie ik bij mezelf ook wel eens. Zit het tóch niet helemaal lekker. Daarom is het goed als we de Heere ons hart laten doorzoeken of er bij ons een verkeerde weg is. Want soms wijst de Heere iets aan en dan willen we daar niet voor buigen omdat:

a. Als het waar is we dan moeten erkennen dat we helemaal niet zo goed bezig zijn voor God als we dachten.
b. Dan moeten we iets loslaten wat we niet willen of durven los te laten.
c. Soms zijn we ook bang dat het nog meer gevolgen heeft. Dat we dan onszelf moeten afvragen: Als ik op dat ene gebied Hem nooit verstaan heb, heb ik dan de rest wel verstaan? Of: Als mensen mij hiermee kunnen raken… bouw ik dan stiekem niet op iets anders dan het werk van de Heere Jezus Christus alleen?

Het is goed als je ons vermaand vanuit de liefde van Christus. (Niet omdat je jezelf aangevallen voelt.) Maar dat vermanen moet wel vanuit de wil van de Heere komen. Uit Zijn gedachten en niet uit onze gedachten. Want onze gedachten zijn, sinds de val in het paradijs, corrupt geworden.

Het is daarom goed als je je vermaning onderbouwd vanuit de Bijbel. Ik kan me voorstellen dat je aan bepaalde teksten of hoofdstukken denkt maar ik weet nu niet waar je precies op doelt.

Zonder het Woord zou je zomaar hetzelfde kunnen bedoelen als het ene gebod van deze eeuw/ van deze wereld: “Gij zult mij vrijlaten…” In Psalm 2 staat: Laat ons Hun banden breken… Alsof de HEERE en Zijn Gezalfde je met Zijn wil gevangen houd in banden.

Psalmen 2:1-3 / STV
1 ‭Waarom woeden‭¹‭ de heidenen,‭²‭ en bedenken‭³‭ de volken ijdelheid?2 ‭De koningen der aarde stellen zich op, en de vorsten‭⁴‭ beraadslagen te zamen tegen den HEERE, en tegen Zijn Gezalfde,‭⁵‭ ‭zeggende‭:3 ‭Laat ons hun banden‭⁶‭ verscheuren,‭⁷‭ en hun touwen van ons werpen.

Daarom moest Christus zo lijden. Hij heeft de smaad die voor Zijn Vader bedoeld was op Zich laten vallen. De smalende opmerkingen over de goede wil van onze Schepper omdat ze ons benauwd.

Romeinen 15:3 / STV
3 ‭Want ook Christus heeft‭¹²‭ Zichzelven niet behaagd,‭¹³‭ maar gelijk geschreven is:‭¹⁴‭ De smadingen dergenen,‭¹⁵‭ die U smaden, zijn op Mij gevallen.‭¹⁶