Hoe vertel je over incest?

Beste TO,
Het is goed om je geheim aan het licht te brengen maar doe dat op het moment dat je het zelf aankunt. Dus niet omdat je denkt dat het moet maar pas als je het zelf wilt. Dat is een belangrijk verschil.

Voor je erover gaat praten, is het ook verstandig om goed te bedenken of je het aankunt om niet geloofd te worden. Sta je daar stevig genoeg voor in je schoenen?

Dit zeg ik niet om je te ontmoedigen want het is, ook voor jezelf, belangrijk om de zonde niet toe te dekken, en het kan je erkenning opleveren wat een helende werking heeft.

Mijn persoonlijke ervaring is dat ik door 'de wereld' wel geloofd werd, maar in de kerk niet (mijn vader had veel aanzien).
Niet geloofd worden heeft veel impact. Het is een risico wat er altijd is maar wees daar dus op voorbereid.
Sterkte!

Je hebt nu al een eerste stap gezet om deze vraag te stellen. Dit zal je al veel moeite hebben gekost.

Mijn ervaring hiermee is dat het stapje voor stapje duidelijker werd dat ik moest gaan praten. Er kwamen zo veel aanwijzingen en te veel toevalligheden, alhoewel ik daar niet in geloof, hier heeft God voor gezorgd.

Moeilijk blijft het, om het te vertellen, schaamte en angst zullen je achtervolgen. Jij weet de waarheid en de waarheid maakt vrij. Zolang jij zwijgt heeft de dader jouw in zijn/haar macht

Ik weet niet of je al aangifte gedaan hebt, incest is een strafbaar feit. Dat mag niet in een doofpot gestopt worden. Is de dader gestopt, ben jij het enige slachtoffer?
Doe aangifte!
In het geval van incest word er veel te vaak geen aangifte gedaan, als een vreemde je iets aan zou doen is dit het eerste advies, ga naar de politie, doe aangifte! Meld het in ieder geval. Op deze manier komt het aan het licht en is het voor een dader moelijker om ermee verder te gaan of nog meer slachtoffers te maken. Incest is strafbaar kent geen verzachtende omstandigheden en moet stoppen. Iedere andere misdaad word ook gemeld en indien nodig bestraft. Hoe lastig het ook is, hoeveel gevolgen je ook denkt dat het kan hebben. Het feit is dat jij al beschadigd bent, dat je het je hele leven (ook na goede hulp en therapie) met je meedraagt en van tijd tot tijd de gevolgen blijft ondervinden. Waarom zou je dit voor jezelf moeten of willen houden? Deel het! Maak het bekend! Incest daders hebben veel te veel ruimte, dat weten ze ook en dat moet stoppen! Als een bekende je bankrekening plundert, je oplicht of wat dan ook meld je het ook, dan stop je dat ook niet in een doofpot. Incest richt nog veel meer schade aan.

Je kan wel heel ernstig en goed bedoeld zeggen dat iemand aangifte moet doen, maar ook dit is een heel proces. Ook al ben je ontzettend boos op degene die incest heeft veroorzaakt, er blijft een bepaalde loyaliteit door de bloedband.

Tegen mij is meermaals gezegd: doe je nog aangifte? Of eerder toen ik eindelijk iemand in vertrouwen nam riep diegene meteen: je moet het aan iedereen vertellen, kom op joh, dit is zo belangrijk. Het was echt goed bedoeld maar als je het bespreekbaar maakt dan komt alles wat zo goed was weggestopt weer boven en moet je weer door die gevoelens van onmacht etc heen.

@Jess door die gevoelens van onmacht zul je van tijd tot tijd toch door heen moeten. Je hebt iets traumatisch meegemaakt en dat kun je heel lang goed wegstoppen maar dat dekseltje gaat een keer open en dan blijkt het heel lastig te zijn om alles weer veilig in dat potje te stoppen. Een dader krijgt zoveel vrijheid hierdoor. Er is iets gebeurd wat nooit had gemogen, het is strafbaar! Lees in de Bijbel welke wetten hiervoor zijn opgesteld, die straffen waren niet mis en dat zal niet voor niets geweest zijn. Door het stil te houden kom je niet aan verwerking toe en heeft een dader nog altijd alle ruimte en macht om door te gaan of om meer slachtoffers te maken. Persoonlijk vind ik echt dat op dit gebied echt geadviseerd moet worden erover te praten aangifte gedaan moet worden op zijn minst melding gemaakt worden! Daders kennen hun positie en weten dat het vaak in een doofpot beland. Hierdoor hebben ze te veel macht en ruimte om slachtoffers te maken. Dat moet echt stoppen. Als een vreemde, leraar, buurman jou dit aan doet, wat doe je dan? Het is echt machtsmisbruik binnen familieverband, te denken (weten) dat er geen aangifte of melding gedaan word. Hoe lastig ook, de hele daad heeft al zoveel kapot gemaakt, die familiebanden zijn al kapot binnen een gezin, ieder gaat er op zijn/ haar eigen manier mee om.
Jij moet door die gevoelens van onmacht heen, ja dat is heftig. Maar er niet over praten helpt niet om het te verwerken en stopt de dader niet. Misschien stopt het bij jou, maar gaat het bij je zus, nicht, dochter door? Dat zijn ook geen gemakkelijke gedachten. Zeker als je later hoort dat jij niet de enige was, die aangifte of melding, erover praten kan helpen de dader te stoppen. Ik heb het niet eens in de eerste plaats over straffen, maar het moet stoppen. Verwerking komt dan pas.

Sterkte met je situatie!

Aan de ‘Doe Aangifte!’-roepers wil ik graag meegeven dat jullie in een ideale wereld helemaal gelijk hebben. Maar helaas leven we niet in een ideale wereld.
Incest is soms/vaak moeilijk te bewijzen en jullie stappen wel wat makkelijk over de schaamte- en schuldgevoelens van slachtoffers heen.

Aangifte kan een hele goede, helende en helpende stap zijn in het verwerkingsproces maar moet niet van buitenaf opgelegd worden.
Incest gaat over alle grenzen van een kind heen en wat je als kind ontnomen wordt, is op latere leeftijd meestal nog wel aan te leren maar kost dan veel meer moeite. Het vanzelfsprekende is eraf.
Op iemand inpraten dat aangifte toch écht héél erg belangrijk en ook heel erg goed voor je is, respecteert de grens niet die het slachtoffer aangeeft.
Sommige slachtoffers komen tot aangifte, anderen niet. Respecteer de afweging die het slachtoffer maakt ook al zou je het zelf anders doen.

Als het argument voor aangifte is de dader gestopt moet worden, dan geef je het slachtoffer een verantwoordelijkheid die niet bij een slachtoffer hoort. Wees daar dus voorzichtig mee.

Ten slotte is er een groot grijs gebied tussen ‘doe aangifte!’ en er nooit met iemand over praten.
Als iemand geen aangifte doet, wil dat niet zeggen dat hij/zij er met niemand over praat.
Het belangrijkste is dat je niet dwingt. Dwingen hebben slachtoffers al meer dan genoeg meegemaakt.

Tulp, dank je voor je reactie, je verwoord precies wat ik bedoel.

PB6, als je aangifte doet of een melding ergens van maakt dan is het nog niet zo dat dit dan bij iedereen bekend is. Er komt nog steeds geen bordje in de voortuin van de dader te staan.

Het is erg makkelijk om te zeggen dat je van tijd tot tijd door die gevoelens heen moet, ik ben blij dat jij mijn hulpverlener niet bent. Heel mijn leven ligt overhoop, en alles is kapot hoor in onze familie, dus ik ga ik al heel lange tijd door die gevoelens heen. Vragen die ik krijg, goed bedoelde adviezen enz.

De hulpverlening zegt ook: je moet niets, doe alleen datgene wat goed voelt voor jou

Helaas spreek ik ook als ervaringsdeskundige. Het is voor iedereen anders. Maar meld het alsjeblieft op zijn minst, het kan verdere slachtoffers voorkomen. Het is niet goed om als getuige of slachtoffer van strafbare feiten je mond te houden. Daar knap jij zelf ook niet van op. Een incest dader misbruikt jou, misbruikt zijn of haar macht. De familiebanden zijn al kapot gemaakt door de dader. In mijn geval had het meerdere slachtoffers kunnen voorkomen als er direct melding/ aangifte was gedaan. Lag de verantwoording bij mij? Had ik het kunnen voorkomen? Zoveel vragen naderhand.

Aan de vraagsteller hoe vertel je over incest, praat met iemand die je vertrouwd, of schrijf het aan iemand. Er is geen goede openingszin, vertel je verhaal, deel het. Desnoods aan een vertrouwenspersoon of arts. Zoals je het hier gedeeld hebt, een goede start.