Zowel thuis wonen als op mezelf is lastig

drs. E.J. (Els) van Dijk | 4 reacties | 29-11-2023| 17:14

Ik ben een 20-jarige vrouw. Van jongs af aan zeiden mijn ouders bijna alleen negatieve dingen over én tegen ons als kinderen (ik kom uit een groot gezin). Voorbeelden: "Mond houden, wat een rotkinderen zijn jullie, jullie doen ook nooit iets, je zoekt het zelf maar uit." Met elkaar maakten mijn ouders bijna altijd ruzie. (Ik vertel dit verhaal vanuit ik-perspectief, maar mijn ouders behandelen ons als kinderen allemaal hetzelfde.) Bijna nooit werd er gevraagd hoe het met me ging, hoe het was op school, etcetera. Als ik al aandacht kreeg, was dat in negatieve zin, bijvoorbeeld als ik m'n huiswerk niet deed o.i.d.

Als jong meisje was ik lief, rustig en luisterde ik goed. Ik geloofde alles wat m'n ouders over me zeiden, waardoor ik een zeer negatief zelfbeeld ontwikkelde. Vanaf m'n 16e ontdekte ik dat de dingen die mijn ouders over mij zeiden niet klopten, maar dat dat voortkwam uit hun eigen jeugd waarin zij beiden geen liefde en aandacht van hun ouders kregen. Hier hebben zij weleens over verteld; zo mochten ze niet huilen van hun ouders en moest er altijd gewerkt worden. Mijn moeder vond dit complete onzin, maar ondertussen doet ze onbewust hetzelfde bij haar eigen kinderen. Zo heb ik mijn ouders én broers en zussen nooit (!) zien huilen en mag ik alleen huiswerk maken/werken, maar niet iets ter ontspanning doen of met vrienden afspreken.

Ook zijn ouders zeer bemoeierig; ik mag geen muziek maken, ik mag niet wandelen, ik mag niet... ga zo maar door. Ik vind dat erg vervelend, omdat ik volwassen ben. Als ik erover in gesprek ga zeggen ze: "Doe niet zo brutaal, als je zo doet stuur ik je het huis uit hoor! En dan kook ik vanavond niks." Hoewel ik begrip heb voor mijn ouders' verleden en hun eigen verdriet, rechtvaardigt dat niet hun gedrag. Ik vind het erg vervelend dat ik door hun 'mag-niet-lijst' geen hobby's heb kunnen leren en geen (hechte) vriendschappen heb kunnen ontwikkelen.

In mijn pubertijd ben ik drie jaar lang depressief geweest. Op mijn zeventiende leerde ik gelukkig de Heere Jezus kennen, waardoor ik mag weten dat Hij bij me is en ik geliefd ben. Na mijn bekering wilde ik naar een andere kerk, omdat in onze kerk geen jongeren waren en ik inzag dat de kerk niet bijbelgetrouw was. Echter mocht ik van mijn ouders niet naar een andere kerk, wat ik heel verdrietig vond.

Toen ik 19 was, was ik er helemaal klaar mee. Ik ging uit huis en eindelijk kon ik wél met vrienden afspreken, wél muziek maken én naar een nieuwe kerk. Het vreemde was echter dat ik me stikeenzaam voelde. Ik ging naar school en dat was leuk, maar verder waren mijn vriendschappen oppervlakkig, vond ik in de kerk geen vrienden en in de avonden had ik last van hevige angst en eetbuien. Vanaf het moment dat ik op mezelf woonde was ik op mezelf aangewezen en dacht ik dat alles zelf moest oplossen.

Omdat ik een tijd later noodgedwongen de kamer uit moest en ik nog niets nieuws had ging ik weer thuis wonen, 'tijdelijk'. Ik vond het fijn dat ik niet meer alleen was, hierdoor had ik geen last meer van eetbuien (en minder angsten denk ik). Echter was het heel naar om al die negativiteit weer aan te horen, zonder het persoonlijk om te vatten. Mijn gedachte was om dit tijdelijk te houden en daarna een nieuwe kamer. Maar ik kreeg zo last van angsten en zelfmoordgedachten en -neigingen, dat ik besloot om thuis te blijven wonen (dit is heel recent). De situatie thuis is nu echter onhoudbaar. Maar op mezelf wonen zie ik ook niet zitten (financieel ook niet).

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb God gebeden of Hij duidelijk wil maken waar Hij me wil hebben maar ik weet niet hoe Hij antwoordt. Weet u dat? Ik hoop dat ik advies kan krijgen hoe ik met deze situatie om kan gaan.

Beste...,

Je zit in een heel akelige situatie! Het is al heel fijn dat je erachter bent gekomen dat het gedrag van je ouders voortkomt uit wat zij zelf in hun jeugd hebben meegemaakt. Zonder hulp van buiten is het heel moeilijk om het patroon van hun eigen ervaringen te doorbreken en geven zij aan jullie als kinderen dus door wat zij zelf ook als negatief hebben meegemaakt. In de hulpverlening wordt dat de roulerende rekening genoemd. Het was op zichzelf een goed idee van je om het huis uit te gaan, maar ik begrijp ook dat dit mis is gegaan. Je hebt nog te weinig basis in je bestaan om helemaal op jezelf aangewezen te zijn. Maar nu weer terug bij je ouders is niet helpend; dan belandt ook jij weer in het oude patroon.

Ik denk dat voor nu twee dingen belangrijk zijn:

1. Meld je aan voor begeleid (kamerbe)wonen. En doe dat als het kan bij een christelijke organisatie (Stichting Timon bijvoorbeeld). Je woont dan zelfstandig, maar wordt ook begeleid, zodat je niet meer in je eigen valkuilen stapt van eetbuien e.d. Je hebt echt een veilige plek nodig en die zijn gelukkig in dit land te vinden. Je doet er goed aan je te melden bij je huisarts zodat deze je door kan verwijzen. Bij je ouders blijven wonen is voor nu geen goed idee. Je moet uit het systeem stappen en werken aan je zelfstandigheid zodat je op den duur zelf stuur en richting kunt geven aan je leven. Maar je hebt daar eerst nog wat hulp bij nodig. Die is beschikbaar!

2. Sluit je aan bij een kerkelijke gemeente die bij je past (en dus in de buurt van waar je komt te wonen) zodat je ook van daaruit ondersteuning in de vorm van pastoraat e.d. kunt ontvangen. Maar ook voor het leggen van contacten is het belangrijk onderdeel van een gemeente te zijn. Je kunt bijvoorbeeld lid worden van een Bijbelkring o.i.d. Zorg er in elk geval voor dat je mensen om je heen hebt die je helpen en/of stimulerend voor je zijn in je geloofsontwikkeling. Of ook mensen met wie je allerlei dingen kunt ondernemen. Koffie/thee drinken, een eind wandelen en wat je verder allemaal kunt verzinnen om vanuit vertrouwde contacten je leven op te bouwen. Als ik je goed lees, houd je ook van muziek. Misschien is er wel een koor waar je lid van kunt worden. Zingen is heel goed voor een mens!

Dus niet langer afwachten, ook niet denken in onmogelijkheden, maar stappen zetten om de akelige patronen waar je nu in vast zit te doorbreken. Leg een goede basis voor je kostbare leven!

Ik wens je voortvarendheid en de overtuiging dat het leven echt anders kan worden. Zoek samen met de Heere God je weg daarin. En die weg gaat niet sneller dan stap voor stap. En de eerste is dus contact opnemen met je huisarts en bij hem/haar de nood van je situatie neerleggen. Ga met God en Hij zal met je zijn. Alle goeds en veel zegen gewenst.

Vriendelijke groet,

Els van Dijk
Voor begeleiding en advies
www.els-van-dijk.nl

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven