Verlies van vader grote impact

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 25-07-2023| 15:08

Ik ben op jonge leeftijd (20 jaar) mijn vader verloren. Ik had een erg goede band met hem en dit verlies heeft heel wat tranen gekost. Aan de andere kant ben ik ook zo van: we moeten door met wat we nog wel hebben.

Nu heb ik sinds een jaar verkering met een heel lieve jongen, maar ik merk dat ik soms bij mezelf tegen een muur aan loop. Dan ga ik ineens twijfelen aan mijn gevoel voor hem, of aan zijn gevoel voor mij. Ik weet dat dit onzin is, want als ik hem dan weer spreek of zie is er niks aan de hand. Ik heb hier vaak over nagedacht en ik denk dat het een vorm is van zelfbescherming, bang om hem te verliezen. Zou dit kunnen? En wat zou ik daar mee kunnen doen? Ik vind het namelijk erg vervelend.

Beste vraagsteller,

Natuurlijk heeft het verlies van je vader grote impact. Je had een goede band met hem, die door zijn sterven is verbroken, d.w.z. fysiek verbroken, want fijne herinneringen mag je koesteren! Je moet door, schrijf je. Ja, met leven. Maar daarmee is het leven niet vanzelfsprekend geworden: je draagt ervaringen met je mee. Daarom vind ik het niet zo gek als je bang bent om je vriend te verliezen en dat je dus een soort van zelfbescherming creëert.

Alleen is het wel steeds de vraag hoeveel zín zo’n ongegronde twijfel heeft. Juist mèt alles wat je hebt meegemaakt bouw je levenservaring op. Ja, mensen kunnen je ontvallen en dat dit heel verdrietig is heb je gemerkt. Maar daarom waardeer je toch des te meer dat wat je hebt ontvangen in de vriendschap met de hele lieve jongen die je hebt leren kennen? Koester het, ook op de momenten dat jullie niet bij elkaar zijn. En slaat toch de twijfel toe, denk dan terug aan fijne momenten met hem en ook die met je vader. Heel verschillend zullen de herinneringen zijn, maar ieder op eigen manier waardevol. Zó wéét je -verstandelijk- dat dit fijne en geborgen gevoel kan omslaan in verdriet, maar laat je je er niet door beheersen. Levenskunst heet dit en je leert het door dat wat je meemaakt te verweven met ‘alledag’. Door te erkennen dat verdriet er is, rouw er mag zijn. Naast de blijdschap en dankbaarheid van dit moment, die er ook mogen zijn.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1530 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven