Ik voel me niet meer thuis in mijn gemeente

Ds. P. van der Kraan | Geen reacties | 17-02-2006| 00:00

Naar aanleiding van de totstandkoming van de PKN is onze gemeente enkele jaren geleden gescheurd. Ik vind het niet relevant uit te spreken aan welke kant van de scheur ik me bevind, want naar mijn ervaring komt het volgende probleem aan beide zijden van die scheur voor.

Het probleem? Ik voel me niet meer thuis in mijn gemeente, maar kan er ook niet weg. Ik heb ten tijde van het fusieproces een keuze gemaakt, waar ik nog steeds achter sta. Een keuze voor een kerkverband. Dit betekende meteen ook een keuze voor één van de twee gemeenten die ontstaan zijn. Mijn probleem is dat ik me niet (meer) kan identificeren met mijn gemeenteleden en mijn kerkenraad. Ik neem aan dat het probleem bij mij ligt, bij mijn perceptie van "hoe het zou moeten", want ik zou vanuit de Bijbel niet snel iets willen aandragen om te zeggen dat men het in mijn gemeente "verkeerd doet".

Wel is er gewoon een verschil van inzicht. Dat verschil is dusdanig, dat het aan me begint te knagen. Ik kan het moeilijk uitleggen, ik voel me gewoon niet meer thuis, ik voel me "unheimisch", ontheemd. Dit gevoel komt nu sinds enkele maanden als een stoorzender midden in mijn geloofsleven te staan. Ik bemerk dat het me belemmert om gewoon naar de preek te luisteren (waar verder in principe niks op aan te merken is), wat weer doorwerkt in je verdere geloofsleven (immers, als de preek niet meer kan voeden -zij het dan door externe factoren- merk je dat gewoon).

Ik heb veel gebeden, maar ik kan niet zeggen dat ik de vrijmoedigheid heb om mijn gemeente -die ik ontzettend liefheb- te verlaten en een andere gemeente binnen hetzelfde kerkverband ergens in de buurt op te zoeken. Tegelijkertijd merk ik ook geen antwoord op mijn gebed in de zin dat het "me niet meer thuis voelen" minder wordt.

Wat is nu wijsheid? Langer met deze gevoelens lopen breekt steeds meer m'n geloofsleven af, maar weggaan lukt me niet. Ik heb hier ook al met mijn predikant een keer over gesproken. Hij kon me wel begrijpen maar verder ook geen raad geven.

Zoals je al aangeeft, komt de door jou aangegeven problematiek aan beide zijden van de scheur voor. Daarmee is aangeduid dat er geen sprake is van principiële verschillen. Anders zou men aan één kant van de scheur immers de door jou gesignaleerde gevoelens en problemen niet moeten hebben.
 
Het is intussen heel herkenbaar en heeft alles met sociologie en psychologie te maken. Een verband waarin bepaalde krachten en verhoudingen de gang van zaken jarenlang hebben bepaald is door het verlaten van een substantieel deel van de gemeente of door het ontstaan van een geheel nieuwe gemeente volkomen uit zijn evenwicht. De nieuwe gemeente (aan welke kant van de scheur ook) is op geen enkele manier meer de oude gemeente. Noem de problematiek die jij daarbij ervaart gerust een stukje rouwverwerking om wat weg is en zo nooit meer terugkomt. Dat zul je je zelf eerlijk voor ogen moeten houden. Want anders blijf je (onbewust) verlangen naar wat er niet meer is en ook nooit meer terug komt.
 
Voor rouwverwerking is tijd nodig. Die tijd moet je jezelf geven. Anderzijds moet je ervoor waken dat je zo diep in rouw gedompeld bent dat je het contact met de werkelijkheid verliest. En dat je niet in de gaten hebt dat de tijd doorgaat en de ontwikkelingen doorgaan. Ook de gemeente in de nieuwe situatie, waartoe jij behoort, gaat verder. Ik begrijp dat de kerkenraad anders is qua samenstelling, niet principieel. Maar bij al die veranderingen voel jij je niet thuis. Je voelt je ontheemd: een vreemde in het eigen huis van de gemeente. Inderdaad: want die gemeente is de gemeente niet meer.
 
Erken dat. Je geeft zelf aan dat er van verschil in prediking of beleid principieel geen sprake is. Wel dat het oude vertrouwde is weg. Zie dat onder ogen. Een andere gemeente opzoeken kan betekenen dat je de problemen minder ervaart omdat je er dan betrekkelijk nieuw in komt en je de oude situatie voor de breuk niet kent. Maar dat is in feite struisvogelpolitiek. Erkennen van de nieuwe werkelijkheid is op dit moment het belangrijkste. Het loslaten van het verleden kan betekenen dat er openingen ontstaan voor het nieuwe en het gevoel van niet thuis  zijn gaat verdwijnen.
 
Dat jouw gebed op dit punt onbeantwoord is gebleven, kan een aanwijzig zijn dat het meer op jouw houding vast zit dan op de gemeente of op een bijzondere leiding van God. Als het waar is wat je schrijft (ik ga daar van uit) dat je de gemeente ontzettend lief hebt, zul je door deze pijn van vervreemding heen moeten. In de erkenning van het nieuwe en het loslaten van het oude kan en wil God openingen geven voor een nieuw staan in de 'nieuwe' gemeente. Dat gaat niet zonder gebed. Maar het gaat ook niet zonder loslaten van het oude, met Gods hulp. Op deze manier zoek je het m.i. op de goede plaats. Veel sterkte en van harte Gods zegen daarbij gewenst.
 
Ds. P. van der Kraan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. van der Kraan

• Geboortedatum:
  06-02-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Arnemuiden
• Status:
  Actief

129 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven