Lastige familieverhoudingen demotiveren me
C. M. Chr. Rots - de Weger | 9 reacties | 27-03-2023| 09:31
Vraag
Mijn gezin van herkomst is niet close, mede door een gecompliceerde opvoeding. Daarnaast heb ik een zus die reformatorisch is gebleven en de overige gezinsleden niet of anders zijn gaan geloven. Bovenstaande factoren spelen mee in ons contact onderling nu we allemaal volwassen zijn. Ik zie de broers en zussen die minder tot niet gelovig zijn naar elkaar toe trekken en ik en mijn reformatorische zus hebben geen klik. Zij leeft best wel op zichzelf. Ik probeerde steeds de verbinding te zoeken met de andere gezinsleden. Dit deed ik uit christelijke naastenliefde en een min of meer voelbare bloedband. Al worstelde ik daarbij ook met het sociaal wenselijke vanuit mijn kant.
Nu is de situatie alleen gecompliceerder geworden. Ik merk dat ik geen motivatie meer heb om in het contact te investeren. Dit komt doordat een aantal broers en zussen al verschillende relaties hebben gehad en het vervolgens weer uitging. Daarbij speelt ook scheiding en homoseksualiteit een rol. Ik voel mij nog verder verwijderd van hun leefwereld en het kost mij energie om contact te houden. Ik heb het hierover ook met mijn man en hij deelt mijn demotivatie. Ook omdat er weinig interesse lijkt te zijn in hem van de anderen.
Ik ervaar het als een conflict tussen christelijke naastenliefde en mijn eigen gedemotiveerde gevoel. Heeft iemand uit de reformatorische hoek tips voor mij en wil iemand meedenken in deze situatie?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Een ingewikkeld verhaal beschrijf je over familieverhoudingen tegenover de beleving van al dan niet reformatorisch zijn. Het gaat om jóúw gevoelens die je ervaart als een conflict. Een conflict tussen je allernaasten (lees: je familie) en wat je omschrijft als je christelijke naastenliefde. Een door jóuzelf gecreëerd conflict wat er niet hoeft te zijn! Maar ja, zo vóel je het en denk er eens over na waar dat vandaan komt... mag ik een confronterende opmerking maken door te vooronderstellen dat je je eigenlijk een beetje ‘beter’ voelt dan een aantal familieleden? Een beetje ‘christelijker’ misschien? Bedenk dan wel dat je bloedbanden nooit kunt uitwissen, hoe gecompliceerd ‘gedrag’ van de familie ook zijn kan. Ieder kind is verschillend en bewandelt een eigen levensweg, zelfs al ben je broer en zus. Met dit gegeven wordt jouw conflict een ándersoortig conflict, namelijk tussen jouw geloof, houding cq. gedrag tegenover het gedrag/de houding van broers, zussen. Kinderen van dezelfde ouders. En familie blijft nou eenmaal familie, ook al zie je elkaar nauwelijks. Zelfs al zou je elkaar niet wíllen zien. Die bloedband ís er dus, ook al voel je hem niet of niet zo sterk. Vraag is natuurlijk wel: hoe christelijk gedraag je je naar elkaar toe en hoe christelijk gedraag jíj je (wat je daar dan ook maar onder mag verstaan)?
Je christelijke náástenliefde kun je zeer zeker wel op verschillende manieren vormgeven, zelfs als je geloof niet volledig deelt, met wie dan ook (familie, vrienden/vriendinnen, buren en anderen). Het gaat niet zozeer om een andere leefwereld, maar om er te zíjn als naaste: je hebt elkaar immers nodig om samen het gezin te vormen dat je bént! Helaas ja, dat kan in de praktijk best moeilijk zijn. Vraag je dan steeds maar weer af: WWJD (what would Jezus do)!
Zoek naar manieren die je mogelijk opnieuw motivatie geven als je bovenstaande bedenkt. Geloof en/of bekering kun jìj niet geven, maar je broer(s) en zus(sen) mag je zeker wel aan God opdragen in je gebed. En blijf hen ontmoeten of zoek contact via andere wegen (een brief, kaartje, app, enzovoort) -desnoods steeds weer opnieuw!- waardoor je laat zíen wat naastenliefde in de letterlijke zin van het woord betekent. Namelijk: er zíjn, ‘geven’, zonder persé iets terug te verwachten!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat ik uit je vraag begrijp, is dat je vindt dat je contact moet zoeken/houden met je broers en zussen maar dat je er eigenlijk geen zin in hebt (ze zijn te anders, hebben relaties (gehad) die je afkeurt).
Ik denk dat je broers en zussen wel aanvoelen dat het voor jou een christelijke opdracht is om contact te zoeken maar dat je geen werkelijke, oprechte interesse in ze hebt.
Het is heel verdrietig dat jullie leven loopt zoals het loopt, dat er weinig onderlinge verbinding tussen jullie is. Het kan soms makkelijker zijn om dat niet te voelen maar te bedekken met een laag christelijke naastenliefde. Alleen werkt dat niet want een ander prikt daar doorheen.
kan de onderlinge samenkomst van verjaardagen heel gezellig zijn.
je ziet elkaar weer,dat is prachtig.
alleen als ze u bespotten wat uw geloof betreft............
thuis blijven ,is dan het rustigste
Ik vind jou en ook Marijke Rots wel een beetje hard naar de vragenstelster.
Het kan hoor dat vragenstelster zich beter voelt dan haar familie. Maar ik wil nog wel een ander punt naar voren brengen.
De leefwereld kan zo verschillend zijn of zo uit elkaar gaan lopen dat je elkaar heel weinig meer te vertellen hebt. En ja wie zijn 'schuld' is dat dan... waarschijnlijk is het niemands schuld maar is het een gegeven.
Zo hebben mijn man en ik aan beide kanten van de familie, familieleden die op zondagmiddag hun verjaardag vieren, die familieleden komen ook uit reformatorische kring en zijn daar nu van los. Er wordt geen mogelijkheid geboden om op een andere dag te komen. Ze 'zien' het probleem gewoon niet meer. Opa en oma gaan dan wel omdat ze anders een verjaardag van het kleinkind missen, dan missen ze een kerkdienst. Wij zijn zelf ook wel eens op een zondagmiddag geweest. Het is een erg lastige keuze.
Ik ben het wel eens met Marijke dat je moet geven zonder iets terug te verwachten. Ik vind het wel erg afhangen van hoe een ander reageert. Als die nooit iets teruggeven wordt het heel lastig en kun je heel moe worden na zo'n bezoek. Als ze vragen naar je bezigheden in het weekend en je zegt "nou we gaan op zondag twee keer naar de kerk en we hebben soms op zondag avond een bijbelkring" en er volgt alleen maar een stilte of een zucht... dan wordt het lastig. Natuurlijk ga je daar niet 'expres' over vertellen maar goed soms komt het ter sprake.
We weten niet goed hoe het gaat bij familie van vragenstelster. Om haar weg te zetten als iemand die zich alleen maar beter voelt vind ik veel te kort door de bocht.
Misschien is het ook goed om eens in gesprek te gaan met iemand uit de kerk die je vertrouwt en die veel levenswijsheid heeft, misschien wel iemand van wie de kinderen of naaste familieleden andere wegen zijn gegaan. Het kan een drempel zijn om het gesprek aan te gaan over zo’n onderwerp, maar we zijn in de gemeente toch ook aan elkaar gegeven om elkaar tot een hand en een voet te zijn?
We hebben alleen het stukje tekst van de vraagsteller en ik reageer vanuit mijn ervaringen en vanuit hoe het geschrevene op mij overkomt. Jij reageert vanuit jouw ervaringen en vanuit hoe jij het geschrevene opvat.
Alleen dat is al leerzaam, vind ik: zomaar een paar mensen die allemaal misschien toch niet precies horen/lezen wat je bedoelt te zeggen: je komt soms dus anders over dan je bedoelt. Zo gaat het in het hele leven en als de verhoudingen niet goed zijn, moet je al helemaal op eieren lopen.
Al is het dit maar wat de vraagsteller meeneemt uit onze antwoorden…
Leefwerelden lopen soms uit elkaar, dat is gewoon een gegeven. Nadenken over hoe je overkomt, maakt niet dat alles direct jouw ‘schuld’ is. Het kan wel helpend zijn in situaties die niet lekker lopen om uit te vogelen wat je eigen aandeel daarin is en wat het aandeel van de ander is.
Om bij je voorbeeld te blijven, in het weekend ga je op zondag naar de kerk en soms ook naar een Bijbelkring. Als de ander daar niets mee heeft (of zelfs van begint te zuchten), dan kun je ook doorpraten: verder hebben we niks bijzonders gedaan, gewoon wat gerommeld in huis, boodschappen gedaan en zo, ik vond het maar saai! Of ik was blij dat ik eens een wat rustiger weekend had.
Als je na de kerk en de Bijbelkring stopt met vertellen, ‘dwing’ je de ander om te reageren op iets waar hij niets mee wil. Maar als je doorpraat, kan de ander reageren op de kerkgang maar kan hij er ook voor kiezen om in te gaan op hoe saai of ontspannen een rustig weekend kan zijn.
Dit zijn van die kleine dingetjes die invloed hebben op de wisselwerking tussen mensen en het kan heel leuk zijn om te merken dat die invloed kunnen hebben op de sfeer.
bent u zelf van dat slag,dat u met zo,n rare opmerking komt
Is het je plicht wanneer de behoefte er van de andere kant niet is? Ik kan mij voorstellen dat je niet haatdragend moet zijn en dat wanneer ze weer contact willen dat je er voor open staat, maar gezellig elke zomermaand gezamelijk de lamskoteletjes omdraaien rond de BBQ...
Het klinkt of jij je best al gedaan hebt rond project 'help-red-mijn-familie' en zie geen reden waarom je niet even (bijv. een tijdje) minder initiatief tot contact neemt. Wat betreft hun redding zal God ongetwijfeld nieuwe invloeden op hun laten inwerken, wanneer je Hem daarom vraagt.
Soms kun je beter door het geven van liefde veel bereiken, laat door je gedrag en houding zien Wie je dient, wat je leven met God inhoudt, zoek een opening om te vertellen Wie de Heere Jezus voor je is.
Heus je familieleden weten best hoe je over het huwelijk en man/vrouw relaties denkt, je kunt meeleven met hen, maar niet ermee instemmen.
