Pluralis majestatis bij predikant

Waar komt het gebruik vandaan dat met name predikanten over zichzelf spreken in meervoudsvorm? Dus: wij/ons in plaats van ik/mijn. Is dat vanuit de kerkgeschiedenis te verklaren? Is hier sprake van een pluralis majestatis en zo ja, hoe is dat verenigbaar met de ootmoed die kenmerkend is voor genade?

Beste vragensteller,
 
Je stelt een vraag die voor mij ook een vraag is. Ik doe het -naar mijn eigen inschatting- niet of ik ben er nog nooit op gewezen. Dus ik durf niet met (enige) zekerheid te zeggen waar het vandaan komt. Ik kan met wel voor de geest halen het gehoord te hebben bij collega's. Mogelijk is het goed om het één van hen te vragen wanneer je hen dat hoort doen.
 
Of het spreken in wij/ons pluralis majestatis is, weet ik niet, maar dat zou wel kunnen. Daarbij zou ik willen opmerken dat het gebruik hiervan niet per definitie strijdig is met ootmoed of genade, maar ook te maken kan hebben met een stukje plechtigheid. Dat geldt in elk geval voor de koning(in), wanneer hij of zij dit gebruikt. Iemand verheft niet zichzelf daarmee, maar geeft juist weer dat het om plechtige omstandigheden gaat.
 
Het gebruik van wij/ons schept naar mijn gevoelen een bepaalde afstand door een plechtige en verheven toon. Je kunt de vraag stellen of dat dit goed is, maar dat is een andere vraag. Ik zou het gevoelsmatig niet willen duiden als per definitie strijdig met ootmoed of genade: mogelijk is het zelfs zo dat het voortkomt vanuit de houding zichzelf niet in het middelpunt te willen zetten en daarom de woorden ik/mijn te vermijden.
 
Ik heb je niet helemaal kunnen antwoorden op je vraag, maar mogelijk heb ik wel een denkrichting aangegeven.
 
Hartelijke groet,
Ds. M. W. Muilwijk