Vertrouwen kwijt in zoektocht naar levenspartner
C. M. Chr. Rots - de Weger | 8 reacties | 23-01-2023| 09:12
Vraag
Ik ben een vrouw van inmiddels 30 jaar en nog steeds heb ik geen partner. Ik wil de Heere zo graag vertrouwen in de weg van een levenspartner, maar mijn geduld wordt zo op de proef gesteld dat ik tot mijn schaamte dat vertrouwen wel eens kwijt raak. Gelooft u dat er iemand op je pad komt als je het zelf niet meer verwacht?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Jazeker geloof ik dat er iemand op je pad kan komen als je het niet verwacht! Óf dat gebeurt weet ik niet. Maar het helpt natuurlijk wel als je oren en ogen openhoudt: God geeft geen partner op ‘commando’ of ‘met een briefje uit de hemel’ zoals weleens gezegd wordt.
Vertrouwen op de Heere is geen middel om ‘je zin te krijgen’, als ik dat zo mag omschrijven. Vertrouwen op de Heere heeft te maken met: niet mijn wil, maar de Uwe geschiede. En dat kan heel verrassend anders zijn dan je nu kunt bedenken!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Overigens is het geen verplichting om te moeten trouwen om een goed leven te hebben, gelukkig maar!
Juist tegenwoordig zijn er zoveel middelen om 'in de vijver te vissen'.. ja de vijver voor christenen is wat kleiner en nog kleiner is de vijver voor mensen die een 'vis' uit n specifiek kerkverband zoeken. Toch zou het makkelijker moeten gaan dan vroeger toen je je een 'schakeltje' in het RD plaatste (gezellige vrouw, 30 jaar, oude waarheid toegedaan, zoekt...)..succes bij de zoektocht! Enne..beter wat later getrouwd dan om een te vroege keuze gerouwd
Rond mijn 32e kwam ook mijn frustratie dat God mijn pogingen niet zegende in de zoektocht naar een partner.
Ik heb zoveel gezocht, gedate, gebeden en gevast. Ik ben nu 38 en ik ben nog steeds onvrijwillig alleenstaand.
Voor een lange tijd heb ik gedacht dat er iets mis met mij was anders zou God mij wel zegenen was mijn conclusie.
Ik heb de verwachting dat God mij een partner zal geven losgelaten. Ik geloof dat God mij voor altijd alleenstaand zal houden. Dit was een rouwproces, geen vrouw zijn, nooit moeder worden, alleen oud worden zonder iemand om voor mij te zorgen. Maar toen ik daar door heen was en de realiteit van mijn leven aanvaarde gaf dat wel rust.
Ik leef nu niet continu meer met valse hoop en dat is echt bevrijdend.
Achteraf waren al mijn pogingen ook zo vermoeiend. Al dat bidden en vasten en zoeken en daten is echt tijdrovend zeker als het geen resultaat heeft. En ik hoef mij ook niet meer af te vragen of er iets mis met mij is. Ik kan gewoon berusten in het feit dat het nou eenmaal Gods wil is dat ik alleen ben en dat het niet mijn schuld is.
Dat wens ik iedereen toe en vooral jou ook. Je bent nu nog jong, je kunt zoveel leuke dingen doen en van het leven genieten zonder deze mooie jaren te verpesten met piekeren over een man waarvan je toch niet zeker weet of God dat wel voor jou heeft.
Mocht je nog vragen hebben dan kun je altijd de redactie om mijn mail vragen.
Ik wens je Gods zegen.
Balen...hopelijk vind je tzt toch nog wat van wat je zoekt!
Toch is het niet balen meer hoor. Het was balen toen ik middenin de zoektocht zat. Nu ik het heb losgelaten is het niet balen meer.
T.z.t geloof ik niet meer in maar vind het wel aardig dat jij dat voor mij wilt hopen :)