Traumatische bevalling voor vader
drs. J(oke) Ronner-Wattel | 3 reacties | 03-10-2022| 12:26
Vraag
Bij de geboorte van onze jongste dochter zijn een paar dingen gebeurd waar ik -denk ik- nog steeds last van heb. Ongeveer een week voor de uitgerekende dag zat mijn vrouw op de wc en kreeg klachten. Ze verloor heel erg veel bloed en had een steenharde buik. Gelijk dacht ik het te weten: dit is niet goed. De verloskundige belde direct 112. Terwijl mijn vrouw op de wc zat met pijn en angst was ik radeloos met een onbeschrijflijk gevoel van onmacht. Ik heb m’n schoonmoeder nog gebeld en de voordeur open gezet en ben naar de keuken gegaan. In de keuken ging ik op m’n knieën en zong het (kinder)lied “Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God.”
De ambulance kwam en de verloskundige even later. Uit de eerste snelle controle leek alles goed, maar we moesten toch snel naar het ziekenhuis. Vanwege corona mocht ik niet mee met de ambulance maar moest apart naar het ziekenhuis. In de woonkamer stonden de spullen klaar voor als de bevalling zou beginnen. Ik zag de maxi cosi staan, liep erlangs en nam hem niet mee want dit kon niet goed zijn. Het idee dat ik met een lege maxi cosi het ziekenhuis weer zou moeten verlaten kon ik dat moment niet aan en ging zonder er heen. Twee uur later werd onze tweede dochter gezond geboren en leek alle spanning voorbij. Bij de doopzitting vertelde ik dankbaar dit verhaal. In de doopdienst werd ook “Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God” gezongen bij het kindermoment. Alles was goedgekomen en we waren dankbaar.
Maar toen. Ik kon moeilijk langs de plek lopen waar de maxi cosi had gestaan die ik niet meenam naar het ziekenhuis. Ik kon/kan niet naar foto’s kijken van de dag van de geboorte. Ik slaap slecht sindsdien en ik denk er nog bijna elke dag aan. Ik heb het gevoel mijn vrouw die dag in de steek gelaten te hebben. Ik heb het gevoel mijn dochter in de steek gelaten te hebben. Waarom zit ik hier bijna 1,5 jaar later nog zo mee terwijl ik vind dat ik eigenlijk alleen maar dankbaar mag zijn?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Wat een heftig verhaal en wat is dat spannend geweest, de gebeurtenissen rond de geboorte van je tweede dochter. Je vindt dat je alleen maar dankbaar mag zijn, maar ondertussen heb je nog veel last van de gebeurtenis. Als ik dit verhaal lees denk ik dat je een posttraumatische stress-stoornis/klachten (PTSS) hebt ontwikkeld. Zoiets kan ontstaan als je een heftige, als traumatisch ervaren gebeurtenis hebt meegemaakt of er getuige van bent geweest.
Kenmerken van een PTSS zijn:
-Er steeds aan terug moeten denken (herbeleven) en of er van dromen (je zegt dat je slecht slaapt, droom je er ook over?);
-Vermijden van dingen die je doen terug denken aan de gebeurtenis (je kunt niet naar de foto's kijken);
-Spanningsklachten en onrust, verhoogde alertheid, een kort lontje hebben;
-Negatieve gedachten (je hebt onterechte schuldgevoelens).
Niet iedereen die een traumatische gebeurtenis meemaakt of er getuige van is ontwikkelt posttraumatische stressklachten, maar het komt wel vaak voor. En dan kun je je zelf voorhouden dat je veel redenen tot dankbaarheid hebt omdat het goed is afgelopen, daarmee maak je de klachten die je hebt niet weg.
Voor een ptss zijn goede behandelingen, de meest gebruikte en effectieve zijn emdr en exposure. Veel psychologen kunnen deze behandeling toepassen. In mijn werk als psycholoog gebruik ik ook vaak emdr of exposure en het geeft bijna altijd een heel goede klachtenvermindering, zeker bij een trauma dat eenmalig is. Dit in tegenstelling tot complexe trauma's, iemand is bijvoorbeeld jarenlang gepest of mishandeld. Ook daarvoor werkt emdr of exposure goed, maar de behandeling is wat ingewikkelder. Dus mijn advies is: vraag je huisarts een verwijzing voor een psycholoog die EMDR kan toepassen. Ik vind het persoonlijk altijd heel jammer als iemand met een dergelijke klacht jarenlang blijft doorlopen terwijl het bijna altijd vrij eenvoudig te behandelen is.
Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik heb in de verloskunde gewerkt en het is beslist zo dat er én traumatische gebeurtenissen kunnen zijn én dat na de bevalling moeders maar ook vaders wel eens 'vergeten' worden. Met name als het kind dan geboren is, dan wordt er te snel van uit gegaan "gelukkig, het kind is gezond, alles is goed afgelopen"
Maar er kan heel veel behoefte zijn aan een gesprek of behandeling. Wat moeders betreft is hier nu veel meer oog voor. Maar voor vaders kan het ook wel eens of zelfs nog meer traumatisch zijn, want je kunt niets doen, alleen maar bellen om hulp. Je staat erbij en je kijkt er naar, met de angst dat je wel eens je vrouw én kind kunt verliezen.
Zoek hulp mw Ronner geeft je een heel goed advies. EMDR is heel geschikt om dit soort traumatische gebeurtenissen te 'verwerken" je klachten kunnen er heel sterk door verminderen.
corona verwijderde u,en u had graag samen ,ja alle minuten bij uw vrouw geweest.
veel kracht van Boven in het verwerken,de Heere was aan haar zijde,t mocht goed gaan.
ddat is alleen achteraf te zien en te beleven.
u zat in hoogspanning,logisch hoor.
neem echt de tyd van het verwerken.
zoiets moet diep verwerkt worden,u bent zeer zorgzaam.
kijk niet of t verwerken lang duurt in uw oog,maar.neem de tyd,laat het toe
s Heeren steun en bijstand in alle ogenblikken toegewenst
Ik denk ook door de voor u traumatische gebeurtenis die dag heeft u P.T.S.S
ontwikkeld. ik heb zelf nog beelden op ander gebied ook schokkend. en ik kon ook E.M.D.R therapie krijgen. heb wel na 10 jaar pas gesprekken bij de Psychologe gehad (goede ervaring) maar wilde geen E.M.D.R therapie omdat ik ook erg nuchter ben ik en er niet in geloof. ( dat wil niet zeggen dat ik gelijk heb hoor) Het is nu 20 jaar later het wordt minder, maar komt nog voor.
Ik denk dat u veel tijd nodig hebt is heel normaal. Maar wel heel fijn dat alles goed is gegaan!! ik denk ook dat u geen schuldgevoel hoeft te hebben.
U lijkt mij een bewogen zorgzame man en vader. probeer te genieten. en ik zou zeker gesprekken aan gaan beslist niet raar.
Heel veel sterkte! en in alles met uw gezin Zijn Zegen.