Jengelig kind

C. M. Chr. Rots - de Weger | 10 reacties | 06-09-2022| 08:10

Ik twijfel soms of ons zoontje van net twee jaar wel normaal gedrag vertoont. Hij praat hard en is bijna altijd jengelig. Als moeder merk ik dat ik me er erg aan erger. Ik zeg nu vaak: praat eens rustig. Dat snapt hij dan wel en op dat moment kan hij wat rustiger gaan praten.

Hij is vrijwel elke morgen verschrikkelijk jengelig. Hij huilt overal om, jengelt en heeft een vrij overheersende stem. Dat jengelige heeft hij vanaf heel jong al gehad, zeker al wel vanaf dat hij een jaar was. Hij luistert daarnaast momenteel sinds ongeveer twee maanden ontzettend slecht. Als we zeggen dat hij iets niet mag, luistert hij steevast niet, doet het wel en als we daarna resoluut hem tot luisteren dwingen -bijvoorbeeld door iets af te pakken- zet hij het op een brullen met een hard volume en is erg boos. Het brullen kan gerust een kwartier doorgaan.

Wat doen we verkeerd? Verder trekt hij vaak best wel naar m'n man toe. Wil graag door hem getroost worden bijvoorbeeld, terwijl ik er het meest voor hem ben overdag. Ik ben gewoon thuis. Ik vind dit best verdrietig en twijfel vaak of hij wel aan me gehecht is en of ik dingen verkeerd doe. Ik ben wel consequenter dan m’n man. Die is wat zachter in de opvoeding. 

Een moeder.

Beste moeder,

Als moeder en grootmoeder lees ik uw brief en wat dan als eerste bij mij opkomt is: luisteren en horen zijn twee verschillende dingen. U schrijft dat uw zoontje slecht lúistert, maar hóort hij u wel goed? Wat zegt het consultatie/peuter- of kleuterbureau hiervan? Of eenvoudiger: de huisarts? Is er bijvoorbeeld geen sprake van oorpijn of iets dergelijks? Dat zou -wat mij betreft- ook jengelig gedrag kunnen verklaren. Maar goed, al ben ik geen dokter, ik zou u toch eerst daarheen willen verwijzen. Juist ook vanwege het harde praten dat u beschrijft.

Als er van bovenstaande allemaal geen sprake is, kunt u zien wat u vervolgens kunt doen zónder u af te vragen of u iets verkeerds doet. Opvoeden is niet altijd gemakkelijk en twijfelen aan uw aanpak kan zeker op de loer liggen. Vooral ook wanneer een kind meer naar zijn vader neigt dan naar u die de hele dag thuis bent! Ga niet twijfelen, waardoor u onzeker en verdrietig wordt, maar ga zóéken naar oorzaken en (daarna) naar oplossingen.

Zoonlief kan júist naar zijn vader gaan ómdat hij u al de hele dag gezien heeft, bijvoorbeeld. U dwíngt hem af en toe tot luisteren door iets af te pakken: misschien schríkt hij er erg van zonder te begrijpen wat er nu precies gebeurt. Kortom: als er geen lichamelijke klachten zijn, kijk dan eens op de website van uw burgerlijke gemeente of er opvoedingsondersteuning mogelijk is waar u handvatten krijgt voor het anders leren omgaan met uw zoontje.

U bent consequent, meer dan uw man, schrijft u. Op zich is dat prima: fijn als het duidelijk is als ja, já is en nee néé, maar het kan ook leiden tot starheid zodat alle ‘speelruimte’ verdwenen is. Wees u dus bewust van uw eigen gedrag en van datgene wat u uw kind wilt meegeven voor de toekomst! Hulp daarbij vragen is geen ‘zwakheid’, maar getuigt juist van móed en van verantwoordelijkheidsgevoel. Blijf daarbij ook steeds in gesprek met uw echtgenoot als medeopvoeder van zoonlief!

En nog een laatste (ervarings)tip: zet het bedje van uw zoon eens op een andere plek in zijn slaapkamer of desnoods in helemaal een andere kamer. Soms helpt dat al om beter te slapen en/of prettiger wakker te worden door omgevingsgeluiden, lichtinval of iets dergelijks. 

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1535 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven