Schoonmoeder zuigt me leeg

C. M. Chr. Rots - de Weger | 6 reacties | 02-09-2022| 08:02

Na een ontmoeting met mijn schoonmoeder voel ik me helemaal leeggezogen. Ze is vrij negatief ingesteld en praat veel over zichzelf en haar lichamelijke ongemakken. Wat ik ook zeg of probeer, ze weet altijd wel iets negatiefs te bedenken of het gesprek naar zichzelf toe te brengen. Na afloop voel ik me zó ontzettend moe, leeg en ellendig dat het de dag(en) erna mijn functioneren op werk negatief beïnvloed. Ook hebben mijn man en ik de dagen erna sneller conflicten omdat we allebei leeggezogen zijn.

Ik ben zelf vrij gevoelig/empatisch, dus uit zelfbescherming houd ik meestal wat afstand van mensen zoals mijn schoonmoeder. Als dit een vriendin zou zijn zou ik de vriendschap langzaam over laten gaan, maar helaas is dit familie en kan dat in dit geval niet, toch? We zien haar vanwege de reisafstand maar een paar keer per jaar, maar ik ga desondanks steeds meer op zien tegen het contact met haar.

Hoe ga je hier goed mee om? We willen haar niet kwetsen, maar is het ook mogelijk om haar op een constructieve manier feedback te geven op haar gedrag/houding, en zo ja: hoe? Of kunnen we beter onze mond blijven houden en de bezoekjes uitzitten zoals we nu doen?

Beste vraagsteller,

Hoe om te gaan met (schoon)moeder, die -tot jullie opluchting- niet in de buurt woont? Tja, dan kun je twee dingen doen wanneer een bezoek gebracht wordt: proberen háár te veranderen of je eigen houding tegenóver haar veranderen. Het eerstgenoemde gaat niet lukken, zeker niet na wat ik er over las in je brief. Blijft dus één ding over: je eigen houding. En daarmee bedoel ik dan níét: haar op een constructieve manier feedback geven. Want dan leg je nog steeds ‘de bal’ bij haar neer en kan het snel als een afwijzing opgevat worden. Nee, ik bedoel domweg: je eigen instelling, houding, gedrag, gesprek. En daarmee ook je úítstraling! Je schrijft, dat je elkaar slechts een paar keer per jaar ziet... hoe erg is het dan om naar haar te lúísteren? Geef haar de aandacht, de erkenning en de waardering die zij nodig heeft! Doe dat met een pósitieve insteek in ‘ik-boodschappen’.

Voorbeeld: je neemt een bloemetje mee en zegt meteen bij binnenkomst: kijk eens, ik heb iets leuks meegenomen, zal ik ze in een vaasje zetten? Of: ik vind, dat u hier zo mooi woont, ik heb heel lekker gegeten, zal ik eens meegaan naar de dokter (als het om medische klachten gaat), wat jammer dat ik niet vaker kan komen... dat soort dingen. Hiermee houd je zelf de regie over de gespreksstof en tegelijkertijd luisteren jullie goed naar de achterliggende boodschap van de ‘klaagzang’. Wie weet hoe (schoon)moederlief uitziet naar het bezoek, naar haar kinderen en mogelijk kleinkinderen? Blíjft het bij negativiteit, dan kunnen jullie je grens aangeven en een ander onderwerp aansnijden.

Laat je niet leegzuigen, maar neem en houd de regie in het gesprek. Spreek bij het weggaan een nieuwe datum (en tijd) af, zodat een ieder weet waar hij/zij aan toe is. Bovendien geef je op die positieve manier tegelijk ook je eigen grenzen aan. Zeker weten, dat jullie én je (schoon)moeder zich beter voelen bij vertrek na het bezoek! In ieder geval is het ook vrólijker dan ‘de tijd maar uitzitten’, toch?

Met andere woorden: verplaats je actief in haar en haar situatie. Laat dat jullie beider uitgangspunt zijn, waardoor je veel meer openstaat voor haar belevenissen, al dan niet negatief ingekleurd. Wellicht is het mogelijk om -na goed geluisterd te hebben- te vragen naar haar gevoelens over de ‘negatieve inbreng’ tijdens het gesprek, want ook dat kàn te maken hebben met een gevoel van afwijzing-dat-bevestiging-zoekt! Want misschien is zij (onbewust) bang voor de ‘self fullfilling prophecy’ van het verbreken van het contact, zonder dat zij dat expliciet ook kan benoemen.

Houdt naast de regie en je eigen grens in het gesprek, terwijl je met je hárt luistert, voortdurend deze sleutelwoorden in je gedachten: aandacht, erkenning, waardering. Gewoonweg omdat zij als móeder c.q. schoonmoeder en/of grootmoeder respect verdient! Heus, dan houd je het wel een middagje vol. Tegelijk creëer je positieve gevoelens aan beide kanten, zelfs al worden die niet eens uitgesproken.

Onlangs kwam ik een liedje van Daniël Lohues tegen, die treffend zingt wat ik hierboven uitlegde, met onder andere deze woorden:

Aordig doen tegen mensen die niet aordig doen
Want die benn aordiogheid ’t hardste neudig
Harder as wij
’t Warkt, ’t komp bij joe terugge
Oogsten ku’j pas doen a’j eerst wat zeijen
En vergeet ok niet, al die onaordige mensen
Ze benn zo worden zunder ’t te wullen

De volledige tekst is te vinden via het internet, 
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven