Onzeker door relaties die eindigen

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 11-02-2006| 00:00

Ik ben een meid van 18 jaar en ik heb vorig jaar een relatie gehad, wat heel onverwachts van zijn kant over is gegaan. Dat had ik absoluut niet verwacht en daarom was het voor mij moeilijk om het te geloven. Ook heeft hij nooit een echte duidelijke reden gegeven waarom het over is gegaan. Ik voel me daardoor behoorlijk aan de kant gezet. Maar goed, liever dat het nu over gaat, dan over een aantal jaren.

Pas heb ik weer contact gehad met een jongen, een half jaar lang. Het klikte erg goed, maar verder ook niet. Opeens komt hij naar me toe, met de mededeling dat hij bij deze onze vriendschap wil verbreken. Waarom? Ik weet het niet. Ook hij kan geen echte reden geven. Helaas is dit niet de eerste keer, ik heb het ook met vriendinnen, die me dan opeens helemaal links laten liggen. Ik zou zelf niet weten wat ik verkeerd doe, maar het doet wel ontzettend pijn. En zo zeker ben ik ook al niet van mezelf, dus dat maakt het extra moeilijk.

Nu durf ik niet goed meer iemand mijn vertrouwen te geven, omdat ik bang bent dat het weer verkeerd gaat. Door dit alles zie ik mezelf meer als een steunpilaar die nodig is als anderen het moeilijk hebben en die zo weggerold kan worden als ze me niet meer nodig hebben. Waarom? Door dit alles ga ik me behoorlijk onzeker en alleen voelen! Natuurlijk wil ik echt heel graag andere mensen helpen, maar als ik dan zulke dingen terug krijg...  Heeft u enig idee wat ik hier aan kan doen?

Beste meid,

Wat een eerlijke en openhartige toelichting geef je bij je waaromvragen! Het is vervelend als je je aan de kant gezet voelt, ik kan me dat goed voorstellen! Je geeft twee voorbeelden van vriendschappen met jongens waarbij dat gebeurde en ook met vriendinnen heb je die ervaring opgedaan. Dat je er onzeker van wordt lijkt me een logische zaak, want wie garandeert je dat het een volgende keer anders zal gaan, nietwaar? Ligt de sleutel niet in je laatste zin: “natuurlijk wil ik echt heel graag andere mensen helpen, maar als ik dan zulke dingen terug krijg ...”? Laten we daar eens naar kijken. Ik knip de zin in twee stukken, vóór en ná de komma.
 
Dus eerst: je wilt andere mensen helpen, echt heel graag zelfs. Wat betekent vriendschap voor jou? Is dat mensen helpen, echt heel graag? Of is er meer dat inhoud geeft aan vriendschap? Twee mensen maken kennis, vinden elkaar aardig en willen vrienden worden (het doet er niet toe of dat vriendschappen tussen jongens en/of meisjes zijn, ik bedoel het hier in algemene zin). Die twee mensen investeren allebei in een relatie die ze willen opbouwen: ze geven iets en krijgen daar iets voor terug. Bijvoorbeeld: de één stelt een vraag, de ander geeft antwoord; de één geeft een cadeautje, de ander ontvangt het; de één vraagt om hulp of aandacht, de ander geeft die hulp of die aandacht. Begrijp je wat ik bedoel? Het moet van twee kanten komen. Er moet een soort evenwicht zijn. Als je aan een ouderwetse weegschaal denkt met twee van die schalen, dan moeten ze ongeveer gelijk hangen. Als dat zo is binnen een relatie, een vriendschap, spreek je van balans. En dat is goed. Ik bedoel nu niet dat je steeds telt en weegt in de zin van “voor wat, hoort wat” (b.v. ik ben vandaag bij jou geweest, nu moet jij morgen bij mij komen!), want dan krijg je een heel nare verhouding die steeds weer verwachtingen schept die misschien niet nagekomen (kunnen) worden. Nee, in een vriendenrelatie is er sprake van liefde, er willen zijn voor elkaar en elkaar gelukkig maken. Dat is niet gebaseerd op verwachten, ontvangen, krijgen, hebben-hebben, maar op geven en kùnnen ontvangen! Pas dán kan een vriendschap ook uitgroeien tot een liefdesverhouding tussen man en vrouw. Verhoudingen waarin alleen maar gegeven wordt zonder te ontvangen, lopen vroeg of laat stuk.

Dit is voor jou een punt om over na te denken: wat betekent vriendschap voor jou, hoe sta jij in een relatie? Gééf je alleen maar, verwácht je alleen maar, vind je dat je recht hebt om te ontvangen? Misschien stel ik de zaken scherp, is dit een confrontatie voor je. Beschouw het echter niet als een beschuldiging: ik ken je niet eens. Het is mijn bedoeling om je aan het denken over jezelf te zetten. Op de een of andere manier roep je bij vrienden en vriendinnen een reactie op, die leiden tot een afwijzing. Kan het met bovenstaande te maken hebben? Is de vriendschap die jij voor de ander voelt wederzijds? Gebaseerd op geven-uit-liefde, zoals ik verwoordde óf verwacht je (te)veel van de ander (voor wat, hoort wat)? Kun je zelf ook ontvàngen? Of cijfer je jezelf helemaal weg (vind je jezelf niet belangrijk genoeg)? Probeer in alle vriendschappen te praten over jouw gevoelens en of die ook herkend -en liefst beantwoord- worden.
 
Ik geef je een voorbeeld, waarbij je eens moet nadenken over welke reactie bij jou past (verplaats je daarbij eerst in de ene persoon, daarna in de andere!): iemand wil aardig voor je zijn, om welke reden dan ook, en geeft je een prachtige, grote bos bloemen. Zeg je dan: “dat had je nou echt niet hoeven doen” óf: “wat vind ik dat leuk van je, je maakt me heel blij met zo’n enorme bos! Dank je wel”. In het eerste geval cijfer je jezelf weg, misschien wel omdat je eigenlijk diep van binnen vindt dat je het cadeau niet waard bent, je kunt niet goed ontvangen. In het tweede geval toon je dat je blij bent met het geschenk en dat je de aandacht die de gever/geefster voor jou had op prijs stelt (hij/zij heeft aandacht, tijd en geld besteed aan jou en daarvoor laat je waardering merken). Wat zijn je gevoelens wanneer je je in de gever én in de ontvanger hebt verplaatst?     

Nog een keer: je wilt andere mensen helpen. Prima natuurlijk, een goede eigenschap waar op zich niets mis mee is. De vraag is echter: wat is je motief om te helpen, hoe help je en tot hoever gaat je hulp? ‘Stikt’ de ander (bijna) in dat wat jij geeft, wat je als het ware opdringt (door b.v. vanalles te willen doen voor de ander, hem/haar achter na te lopen, enz.)? Tja, dan lopen de meeste mensen hard weg! Want dan is er dus geen balans. Geven is de ene kant, ontvangen de andere kant. Over beide kanten moet je nadenken: hoe zie je jezelf? Schrijf je reacties maar een op in een dagboek of zo. Misschien ontdek je wel dingen, die je kunt en wilt veranderen. Want weet je, je kunt alleen jezelf veranderen, de ander niet!

Het kan ook zijn, dat jij alleen maar wilt ontvangen. En dat je vanuit die gedachte (die misschien onbewust is, maar ook daarover nadenken, hoor!) hulp aanbiedt: “als ik nu maar dit of dat doe, dàn zal hij /zij toch zeker wel... voor mij doen”.

Nu nog het stukje van na de komma. Dat is eigenlijk wat ik hierboven al zei: je wilt diep in je hart alleen maar ontvangen, krijgen, halen, nemen. Je claimt iemand om te doen wat jij wilt. En ook dat geeft zeker geen balans, maar maakt dat mensen je links laten liggen (ook al kan zo’n ‘vriendschap’ best een poosje duren, eenzijdig investeren breekt vroeg of laat op).

Wat een confronterend antwoord, nietwaar? Ik hoop, dat je er iets mee kunt. En als je genoeg nagedacht hebt, misschien je eigen houding verandert, vráág dan maar gerust om feedback aan de ander. Ook als je je daarin kwetsbaar opstelt (want dat zal dan gebeuren) kun je je waaromvragen stellen aan je vriend(in). Een gezonde vriendschappelijke relatie kan immers een stootje hebben. Sámen lachen en sámen huilen, zei Toon Hermans toch? 

Sterkte, en Gode bevolen!
Hartelijke groeten, Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven