Ongelukkig in huwelijk
Ds. H.H. Klomp | 11 reacties | 07-06-2022| 12:28
Vraag
Ons huwelijk is niet vol te houden. We zijn inmiddels bijna zes jaar getrouwd en hebben kinderen. Eigenlijk zat het vanaf het begin al niet goed, zijn de verschillen te groot. Ik voel me diep ongelukkig. Er zijn zeker tijden geweest waarin het wat rustiger was, maar regelmatig escaleert de situatie compleet. Op emotioneel gebied is er geen steun en liefde. Als ik ergens mee zit wordt hij heel boos, ontploft helemaal. Als ik ergens verdriet over heb, is er geen arm om me heen, maar een keiharde, minachtende houding. Ik stel me ook weer hard op om niet gekwetst te worden. Een muur rondom me heen die ik ook niet meer wil afbreken.
Hij zegt van me te houden, zet een kopje koffie voor me, voor de rest weet ik niet waar ik dat uit op moet maken. Hij lijkt zich ook totaal niet in te kunnen leven in mijn leven of daar over na te denken wat voor mij belangrijk is. Al praat ik daar eindeloos over, het lijkt niet te landen. Ik weet dat God niet wil dat we gaan scheiden en ik wil ook niet tegen God ingaan, maar wat is de oplossing dan wel?
Ik kan dit niet volhouden, ben helemaal gebroken. Ik zou zo graag alleen verder willen, rust. Ik voel me gevangen. Het leven lijkt nog zo lang te duren als het op deze manier door moet gaan.
Deze vraag werd ook besproken in het programma 'Pastorie online':
Antwoord
Beste mensen,
Wat een cri de coeur! En als die smart uit je hart komt, doortrekt die heel je bestaan. Persoonlijk, je huwelijk en gezin, de kinderen. Leefomgeving, toekomstverwachting en ja wàt eigenlijk niet...!? Ik ken jullie niet en dat maakt antwoorden niet gemakkelijker. Maar ik zal proberen te helpen.
Jullie zijn waarschijnlijk wel kerkelijk getrouwd. Wat was de trouwtekst? Heb je daar geestelijk wat mee gedaan tijdens je huwelijksjaren? Er zal met de dominee of een ouderling een trouwgesprek vooraf geweest zijn. Heb je toen al iets van moeite vernomen en/of doorgegeven. Jullie zijn nog geen zes jaar getrouwd en dan al zoveel kilheid en afstand – ondanks je lieve kinderen!
Nogmaals: ik overzie jullie penibele situatie niet maar: zoek hulp! Zoek alsjeblieft hulp! Via de huisarts of predikant of ook een ouderling/diaken waar je een goede band mee hebt. En als je je man wat dit betreft moeilijk kunt bereiken, laat dan een goede vriend van hem (eerst) met hem praten. Of in ieder geval iemand die goede toegang tot hem heeft. Want er moet echt iets gebeuren/veranderen op korte termijn. Misschien is het zelfs al zover dat je een deskundige therapeut om hulp moet vragen.
Jouw man zegt dat hij van je houdt, maar uìt dat eigenlijk niet. Zit hij soms ook vast? Op slot in zichzelf...? Jij kunt dat wellicht beoordelen. Maar in ieder geval: leer (opnieuw) bidden (persoonlijk en samen) psalm 86:6 (berijmd): Neig mijn hart en voeg het saam – tot de vreze van Uw Naam, HEERE! En ook: “Leer mij naar Uw wil te handelen! Dàn zal ik in Uw waarheid wandelen!” Dat moet persoonlijk geleerd worden om het sàmen (als geliefde echtgenoten) te kunnen doen. En wandelen is een fijne bezigheid, want je gaat dan samen de goede kant op! Ook in een echt christelijk huwelijk.
En het kan ook. Want je man hoeft niet te worden als jij bent en jij niet zoals je man. Maar je moet beiden (veranderd) worden in zoals de Heere je wil hebben/maken als man en vrouw en als vader en moeder. Want wie in Christus is, is een nieuwe schepping! Zie 2 Korinthe 5:17. Dan staat er ook bij: “het oude is voorbijgegaan, ziet, het is (alles) nieuw geworden!” Paulus is er zelf verwonderd over! Ja dat is de zegen van verse genade, om Christus’ wil – als ik dat zo mag zeggen.
Zoek dat, vind dat. Voor jezelf, je huwelijk, jullie kindertjes en tot eer van God! Scheiden is geen oplossing. Persoonlijk en sàmen achter de Heere aan komen dàt geeft vèrlossing! Van zielesmart, van lichaamssmart en liefdesverdriet. Dat wens ik jullie als pastor van harte toe! De Heere zegene jullie, persoonlijk en samen. Ook de kinderen. Onze God is een God van wonderen voor wie het gelovig van Hem mag verwachten!
Groet, ds. H. H. Klomp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H.H. Klomp
- Geboortedatum:05-04-1949
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Met emeritaat sinds januari 2017.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als dit erachter zou zitten, is deskundige begeleiding ook erg fijn. Beter te vroeg dan te laat!
Ik wens je veel sterkte!
Zoek hulp. Als jouw man niet meewerkt, dan in ieder geval voor jezelf en de kinderen.
Sterkte. Je bent in mijn gebed.
Heel verdrietig.
Zijn boosheid en minachting had hij toch al in zich alleen dacht je waarschijnlijk dat het wel goed zou komen binnen het huwelijk?
Zeker voor dames en heren die denken aan de volgende stap in hun relatie of twijfels hebben door het (geweldadige en egoistische) gedrag van hun partner: "voelt het niet goed" is het gewoon niet goed en moet je de volgende stap "huwelijk" niet nemen.
Veel sterkte! Als ervaringsdeskundige weet ik dat je niet zoveel kan met de antwoorden hier.
Het heeft mij getroost dat er Eén is die alles ziet en hoort, wat binnen de vier muren van je huis gebeurt.
Maar goed daar schiet vragenstelster niet mee op nu natuurlijk.
Ik denk dat ze zo spoedig mogelijk hulp moet gaan zoeken en inderdaad het boekje lezen van ds Pieters.
Ik hoop echt dat ook deze man mee wil naar relatie therapie maar ik vraag het me af.
Het is wel zo dat als deze vrouw anders naar zaken gaat kijken, sterker in zich zelf wordt, zaken ook wel eens ten goede kunnen veranderen.
En als laatste een opmerking, ik heb een beetje moeite met het gelijk diagnosticeren. O je man heeft vast autisme. Dat kun je niet vaststellen dmv 1 vraag. En bovendien, ik ken zelf nogal wat mensen met een autisme spectrum stoornis en daarvan is er niet 1 ( echt NIET EEN) agressief en minachtend. Waarom denken jullie dan dat deze man autistisch is.
Om het maar eens heel plat te zeggen misschien is dit wel een verwende over het paard getilde egoïst met een veel te zachtaardige vrouw.
Niks geen autisme. Het zou me een lief ding waard zijn als dit eens stopte: al die leken die maar diagnoses stellen.. schiet je niets mee op.
Wat mij erg opvalt in de vraag is het volgende: "ls ik ergens mee zit wordt hij heel boos, ontploft helemaal. Als ik ergens verdriet over heb, is er geen arm om me heen, maar een keiharde, minachtende houding. Ik stel me ook weer hard op om niet gekwetst te worden. Een muur rondom me heen die ik ook niet meer wil afbreken."
Het zou dus zomaar kunnen dat hier aan twee kanten hetzelfde speelt; twee mensen die allebei uit angst om zelf gekwetst te worden zich hard opstellen en daarmee de ander kwetsen.
Vraagstelster, zoek (samen of alleen) hulp om hieruit te komen. Wachten tot de ander zijn muur afbreekt heeft geen zin, want dat gebeurt nooit. En misschien ben ik de enige die denkt dat je man hier óók mee in z'n maag zit. Maar ik lees dat hij pogingen doet om jou liefde te geven, hij zegt namelijk dat hij van je houdt en hij maakt koffie voor je (doet die van mij dus nooit). Jij lijkt dit niet erg hoog aan te slaan en iets anders te verwachten. Ken je het boek over de 5 talen van de liefde, van Gary Chapman? Dat heeft mijn man en mij heel erg geholpen om elkaars manier van liefde tonen én liefde zoeken beter te begrijpen.
Ga voor je huwelijk, ga voor je man, ga voor je gezin. God zegene je.
Voor mij was het een verademing toen ik wist dat mijn man en zoontje autisme hadden, eindelijk wist ik waar de frustraties waar we al jaren tegenaan liepen vandaan kwamen. Eindelijk kon ik ze accepteren, ook al blijft het bij tijden moeilijk.
Áls het bij de man van de vraagstelster autisme zou zijn, gun ik het haar alleen maar van harte dat ze daar achter mag komen.
Nee, ík plak geen etiketje op. Ik doe een suggestie, omdat ik het verhaal herken, wie weet kan ze haar voordeel ermee doen.
Misschien is het een verwende over het paard getilde egoïst, vind ik eerlijk gezegd een heftiger etiketje..
Veel sterkte en wijsheid toegewenst vraagstelster!
En.. werp al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u!
En je suggestie snap ik ook. Maar je moet toch ook erg uitkijken daarmee.
Het valt mij op dat dit bij huwelijksproblemen vaak wordt gezegd "Misschien is je man autist"
Ik vind dat heel kwalijk omdat dan heel veel negatieve dingen aan autisten worden toegeschreven. Mijn zoontje heeft net te horen gekregen dat hij autistisch is ( een milde vorm weliswaar) maar je hoort heel vaak. Dat is echt een autist (en dat is niet positief bedoelt!) autisten kunnen zich niet inleven, autisten zijn raar, autisten dit en dat. Terwijl het rare is dat onze zoon zich wel kan inleven en juist heel belangstellend is en warm. Vandaar ook dat het zo lang duurde voordat er een diagnose kwam. Het is een heel breed spectrum. En bij hem zit het vast op andere zaken.
Hij vindt het vreselijk om die uitspraken te horen en ik ook!
Hier wordt geschreven over iemand die hard is en minachtend. En huppekee, "hij is vast autist"
Ja dag.... ik ken nog meer mensen met een autisme spectrum stoornis en dat zijn stuk voor stuk hele lieve verstandige mensen. Dus houd even op met negatieve stickers plakken. Dat bedoel ik met mijn reactie.
En een verwende over het paard getilde egoïst ( ik chargeer natuurlijk enorm) is niet een etiket maar zegt iets over iemands houding!.
en iets heel anders, dit is het verhaal van mevrouw. Het kan best zijn dat hij niet goed weet hoe hij liefde moet betonen en misschien is zíj wel over emotioneel. En kan hij daarmee niet uit de voeten. En versterken ze elkaars gedrag.
We weten gewoon te weinig.
Zij heeft hulp nodig en zij zal ook moeten veranderen, als dan toch blijkt na onderzoek dat hij autistisch is dan is dat vroeg genoeg.
Want voor het zelfde geld is hij niet autistisch maar heeft hij een andere persoonlijkheidstoornis of niet en is hij gewoon een wat koele kikker die niet met de emoties van zijn vrouw kan omgaan.
Dus ik blijf erbij dat je moet oppassen om dit zomaar te zeggen.
Het is net of mensen met dit soort stoornissen een soort ongevoelige monsters zijn, terwijl autisme gepaard kan gaan met HSP en deze mensen heel fijngevoeligheid kunnen zijn.
Altijd dat etiketje plakken en daarmee mensen die echt een stoornis hebben wegzetten.
Ik lees dit hier zo vaak.
Dus ja, ik weet wat het is.
En nee, ik zie ze niet als ongevoelige monsters. Verre van dat.
Ik heb het geaccepteerd, waardeer ze, en geniet van hun ongecompliceerdheid en puurheid. Daar kan een gemiddeld mens nog van leren!
Autisme is heel anders dan vaak voorgeschilderd word, helemaal mee eens.
Maar er moet ook niet ontkend worden dat er veel vrouwen zijn die worstelen met het autisme van hun man. Want dat is zeker zo, dat weet ik van verschillende vrouwen.
Nogmaals: ik geef geen diagnose, ik plak geen etiketje.
Maar ik wijs haar ergens op. Wie weet is het wel autisme, dan gaat er een wereld voor vraagstelster open.
