Aanranding verzwegen om ouders te sparen

M. F. (Irma) Roobol-van der Sluijs | 4 reacties | 13-01-2022| 09:55

Mijn ouders weten niet dat ik PTSS heb en dat ik daar al twee jaar voor in behandeling ben. Ik worstel al een tijdje met het bovenstaande. Ik weet gewoon niet hoe ik mijn ouders het moet vertellen en of ik het ze nog wel moet vertellen. Ik ben als puber aangerand binnen onze vriendengroep, waarna ik op één vriendin na al mijn vrienden verloor. Het lukte niet meer in contact met ze te blijven, want het was te pijnlijk dat niemand te hulp schoot en dat de dader zelfs aangemoedigd werd om door te gaan.

Omdat op dat moment onze gezinssituatie overhoop lag (mijn ouders hadden net besloten om toch niet te gaan scheiden) en mijn ouders al veel zorg hadden om mijn broers en druk waren met elkaar en zichzelf, heb ik toen besloten om het voor mezelf te houden en mijn ouders er niet in te betrekken. Hier is het begonnen dat ik mijn ouders buiten mijn leven ben gaan houden en ‘mooi weer’ ben gaan spelen. Ik voel me eigenlijk al jaren best wel rot en worstel met periodes van somberheid en heb ze daar steeds buiten gehouden en dat voelt slecht en zondig. Echter voelde het ook een beetje alsof ik niet terug kon omdat ik het al zolang niet verteld had.

Ruim twee terug had ik een relatie met een niet-christelijke man, iets waar ik achteraf heel erg spijt van heb. Tijdens deze relatie kwamen oude angst en pijn weer boven en merkte ik dat ik moeite had en stress en angst kon ervaren als hij een arm om mij heen legde. Ik heb hier toen hulp voor gezocht. Echter is deze relatie volledig geëscaleerd toen hij uit frustratie en met een borrel teveel op mij verkracht heeft en ik opgesloten gezeten heb in zijn huis. Ik heb daarna hulp gezocht en de relatie verbroken.

Inmiddels ben ik nu zo’n twee jaar in therapie en heb ik de labels PTSS en een depressieve stemmingsstoornis gekregen. Ik durf voorzichtig uit te spreken dat ik langzaam aan op weg ben naar herstel, maar weet ook dat ik nog een weg te gaan heb. Eerder voelde het vanzelfsprekend om mijn ouders overal buiten te houden, maar de laatste tijd heb ik veel last van wroeging. Het voelt slecht en als zonde en bedrog dat ik mijn ouders overal buiten houd. Is dit een zonde en moet ik het ze vertellen?

Ik heb soms weken dat ik drie keer in de week in de kliniek ben en zeg wel eens dat ik met een vriendin heb afgesproken, terwijl ik dan eigenlijk therapie heb en dat voelt niet goed. Tegelijk wil ik mijn ouders geen pijn doen en vraag ik mij wat dat betreft af of ik er wel goed aan doe als ik het ze nu nog vertel. En als ik zou besluiten om het te vertellen, weet ik echt niet hoe. Ik wil heel graag het goede doen, maar weet eigenlijk ook niet zo goed meer wat nou het goede is. Ik hoop dat u advies voor mij heeft. Voor de context: ik ben een mid-twintiger en woon niet meer thuis.

Beste schrijfster,

Wat heb je een hoop meegemaakt. En wat heb je veel in je eentje te dragen. Door de situatie in het gezin voelde je niet de ruimte dit alles aan je ouders te vertellen. Dat vind je zondig van jezelf.

Ik zie dat toch anders. Je hebt jezelf weggecijferd om je ouders, die het toch al zwaar hadden, het niet nog moeilijker te maken. Ik begrijp dat. Het getuigt van liefde voor hen om hen te willen sparen. Maar naar jezélf toe is dit heel destructief! Probeer eens op afstand naar jouw verhaal te kijken. Denk je eens in dat dit over een heel goede vriendin zou gaan. Wat zou je haar dan aanraden?

Wat jij hebt meegemaakt, zoals je hieronder beschrijft, is traumatisch. Je bent ontzettend gekwetst en in je diepste ‘zijn’ beschadigd. Zeker is dit heel heftig voor ouders om te horen. Maar zouden ze het niet nóg heftiger vinden dat jij hier al die tijd in je eentje mee rondloopt? Als zulke diepe gevoelens van gekwetstheid en eenzaamheid niet gedeeld worden, gaat dit als het ware diep in jou etteren. Het zal de relatie waarschijnlijk alleen maar ten goede komen als je dit met heen deelt.

En ja, je hebt het al die tijd verzwegen om je ouders te sparen. Uit liefde voor hen, dat zullen ze ook beseffen. Maar is dat een zonde?! Zo zou ik het niet willen noemen. Eerder zelfopoffering, waar je vroeg of laat aan onderdoor gaat.
 
Heel goed dat je professionele hulp hebt gezocht! Maar het zou ook zo helend zijn als je dit met je meest dierbaren zou kunnen delen. Je hebt het verzwegen uit zorg voor hen! Nu wordt het tijd dat je hierin voor jezélf gaat zorgen. Het gekwetste kind in jou een stem geven. Dan ga je van binnen uit helen.

Hoe dan? Biddend naar je ouders gaan en hun alles en alles vertellen wat jou is overkomen. En ook dat je, om hen te sparen, het zo lang voor jezelf hebt gehouden. Maar getuigt dát juist niet van liefde, dat je je diepste geheimen met hen deelt? En ik weet het, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik zou bijna zeggen, je hebt geen keus, want je wordt er door verteerd. Leg de wond maar open, zo alleen kan hij worden schoongespoeld. Onze grote Heelmeester wil je hierbij helpen. Doe het in vertrouwen op Hem en doe het mét Hem! Hij wil dat je lééft en niet langzaam wegkwijnt aan niet uitgesproken verdriet!
 
Heel veel sterkte en verlaat je op Hem!
 
Hartelijke groet,
Irma Roobol

Dit artikel is beantwoord door

M. F. (Irma) Roobol-van der Sluijs

• Geboortedatum:
  21-02-1975
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barendrecht
• Status:
  Inactief

25 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven