Vriendinnengroep kwijt

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 27-12-2021| 12:59

Communicatief ben ik mondeling niet de sterkste. Zeker als er emoties bij komen kijken vind ik het soms moeilijk om me direct goed te kunnen uiten.

Ik had een vriendinnengroepje. We waren met een paar. Een persoon is dominant en zogenaamd communicatief sterk. Ik noem het manipulatief. Als je weet dat een persoon, ik in dit geval, niet direct een mening kan geven, dan vind ik het misbruik als je daardoor alles maar makkelijk naar je hand zet. Niks van mijn voorstellen of meningen deugde, werd genegeerd of ik moest mijn mond houden. Het gaat om een járenlange, intensieve ‘vriendschap’.

Achteraf gezien zie ik veel zaken niet als vriendschap, maar als misbruik. Pesterij durf ik het in sommige situaties ook wel te noemen. Dit gedrag is maar door blijven gaan. Totdat ik gaandeweg (met therapie, trainingen en vallen en opstaan) heb geleerd mijn mening te geven en voor mezelf op te komen. Dat kon de ‘dominante’ niet hebben. Ze heeft mij verteld dat zij niet verder kan met mij, behalve als ik op “die en die manier” handel of spreek. En dat doe ik dus niet meer. Ik doe en praat (respectvol hoor) hoe ik wil. Ik heb wel echte vriendschap ervaren, maar er was zeer veel eigenbelang.

Ik heb er zelf voor gekozen een punt te zetten achter deze ‘vriendschap’. Dat punt is niet door mij gekozen, maar door de dominante. Maar omdat ik niet wil doen zoals zij wil, is het toch weer wel míjn punt. Nu begrijpen de anderen van de vriendinnengroep niet waarom ik dit punt heb gezet. Het wordt gezien alsof ik de vriendschap heb beëindigd, maar ik voel me die kant opgedreven. Maar hoe leg je dat uit na jaren niks van het gedrag gezegd te hebben? Ik word door de anderen beoordeeld alsof ik iets mankeer, ze willen niet zien wat ik zie en zien het als mijn mankement dat ik er niet mee om kan gaan.

Ik ben nu de hele vriendinnengroep kwijt en zie dat ook als het gewenste resultaat van de dominante. Wat slecht en negatief gedacht over de ander, zou je kunnen denken. Maar ik ben echt oud en wijs genoeg om dit te kunnen beoordelen. Het gaat hier ook niet om tieners, maar inmiddels om ruim volwassenen... Moet ik nu nog mijn best doen om dit uit te leggen om mezelf te rechtvaardigen, ook een stuk eergevoel, of het maar zo laten? Ik ben ook een stuk eenzamer door het verlies, maar het is ook pijnlijk om te beseffen dat het misschien wel geen echte vriendschap was en mensen mij niet moeten.

Beste vraagsteller,

Therapie, trainingen, vallen en opstaan: je hebt het allemaal gedaan. En wat heeft het je gebracht? Eenzaamheid, gevoelens van verlies en de ontdekking dat vriendschap misschien geen èchte vriendschap was. Dat klinkt heftig en ís ook heftig. De balans opmakend is het niet om vrolijk van te worden. Het geeft echter wél de mogelijkheid om er iets van te leren! Dus: het liefst zou je je rechtvaardigen, maar je weet niet zo goed hoe je dat moet doen. Weet je, ik denk niet zozeer dat je moet gaan uitleggen, maar dat je jezelf dient af te vragen wat je precies wílt! Het gaat om een groep(je), niet alleen één dominant iemand, toch? De ander, die vast en zeker wel wederzijdse vriendschap voelt(de), zou je kunnen benaderen, in vertrouwen nemen om een en ander op een goed moment ter sprake te brengen. 

De reactie van een van de groepsleden kan jou, denk ik, verder helpen dan ik, die je niet persoonlijk ken. Investeren in vriendschappen, járenlang, komt van twee kanten en is toch niet zomaar verdwenen? De dominante persoon is er maar één... ook al lijkt ze de groep mee te trekken. Wie weet, wat de ander(en) denken en voelen, juist ook over degene die vindt dat er naar háár geluisterd moet worden. Je hoeft je niet te verantwoorden, maar een assertieve reactie op een vriendelijke toon is een kéuze die je zou kunnen maken. Je kunt ook kiezen voor geen contact meer met wie dan ook van de groep, maar dat blijft waarschijnlijk onbevredigend. Eventueel stuur je een briefje naar de andere meiden met de reden van je terugtrekking. 

Er zijn meer mensen op de wereld om vriendschap mee te sluiten... waarbij je je realiseert dat vriendschap wederzijds is en niet (jarenlang) van een kant komt/ kan komen!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven