Verkering (niet) aanpassen aan gevoelens van ouders

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 24-12-2021| 13:39

Ik ben een jongeman van begin 20 die thuis woont en voltijd studeert. Ik heb nu al bijna een jaar een goede relatie met mijn vriendin, zij is bijna even oud. Zij werkt en studeert. We hopen allebei binnen 2,5 jaar afgestudeerd te zijn. We wonen een uur bij elkaar vandaan. Zij heeft een auto, dus rijdt ze heen en weer naar mij en ik mag de auto van mijn vader elk weekend lenen als ik naar haar ga.

Mijn vraag gaat over het volgende. Mijn ouders beginnen frustraties te krijgen over mij/ons. Elk weekend zijn wij bij elkaar. Het ene weekend bij mij, het andere weekend bij haar. Soms verlengen wij dat weekend door nog een dagje bij elkaar te zijn omdat ik op maandag altijd vrij ben en zij een halve dag school heeft. We doen ons schoolwerk als we samen zijn. Als het weekend voorbij is missen we elkaar best wel snel weer en bellen we ‘s avonds weleens. Via een videoverbinding motiveren we elkaar bij het schoolwerk. Dan hebben we juist aan het eind van de avond even tijd over om te bellen en af te sluiten.

Mijn ouders weten niet goed wat ze moeten doen. Ergens hebben ze het gevoel dat het teveel is en dat we te close zijn (“soms lijkt het wel alsof jullie al getrouwd zijn”). Mijn ouders vinden een weekend verlengen overbodig, alleen ze weten zelf niet goed waarom en kunnen dat ook niet uitleggen/beargumenteren. Dat erkennen ze ook. Maar ze vinden het dus wel overbodig en ze raken gefrustreerd achteraf als ik bijvoorbeeld bel en laat weten dat we de maandag vol maken. Terwijl ze altijd vriendelijk zijn en zeggen dat het goed is en bedanken voor het bellen.

Wij denken zelf dat mijn ouders gewoon niet goed weten hoe ze hiermee om moeten gaan en dat ze zelf moeite hebben met onze ontwikkeling/snelheid. Wij zijn in een jaar tijd snel ontwikkeld tot een toekomstgericht stel. Mijn ouders denken dat we nog zo’n vier jaar verkering zullen hebben, terwijl wij binnen twee jaar getrouwd willen zijn. Mijn ouders willen een gesprek over onze relatie. Ik wil ook graag praten om niks tussen mijn ouders en mij (en m’n vriendin) in te laten staan. Ik begrijp mijn ouders wel, ik snap hun gevoel wel en wij denken dat het dus komt door de onbekendheid hiermee, niet weten hoe je iets moet duiden of waar je grenzen moet trekken voor een zoon. In hoeverre mag hij zelf dingen bepalen?

Zelf hebben ze twee jaar een relatie gehad en zijn toen getrouwd. Ik denk zelf dat we heel erg gebaat zijn bij een open gesprek, waar we naar elkaar luisteren en elkaars gevoel en ervaringen respecteren en onszelf proberen te verplaatsen in de ander. Maar hoe graag ik dat ook wil, het moeilijkste wordt waarschijnlijk: mijn ouders willen minder, zonder goed te weten waarom. Ik wil niet minder, omdat het ontzettend goed gaat en het voor ons ontzettend opbouwend is en we uitkijken naar samen zijn, getrouwd te zijn, bij elkaar thuis te komen uit werk etc. Niks lijdt onder onze relatie. School niet, familie ook niet (maar mijn ouders?) Verkeringstijd is ook om met elkaar te bouwen richting trouwen. Maar het lijkt alsof mijn ouders het niet echt zien als iets serieus, terwijl ze weer wel hebben gezegd dat ze zien dat wij waarschijnlijk wel zullen trouwen.

Moeten wij in onze verkering ons aanpassen aan de gevoelens en ervaringen van mijn ouders? Moeten wij het weekend niet verlengen als zij dat onzin vinden? Of mag ik dan mijn eigen afweging en keuze maken (wat ik op veel ander terrein al doe/mag doen)? Je ouders eren? Compromissen sluiten? Wat is juist, wat is wijs, wat is goed? Ik wil geen wrijving. Dat vind ik niet juist, zeker niet met het oog op de toekomst.

Beste vraagsteller,

Wat is wijsheid... een welbekende vraag! En ja, het antwoord daarop is niet in een zin samen te vatten. Zoals je schrijft ben jij toekomstgericht met je vriendin een relatie aan het opbouwen. Niks mis mee, zeker niet als volwassen jongeman! Je ouders daarentegen hebben hun eigen verhaal: hun lieve, kleine jongetje is groot geworden... en dat betekent meer en meer dat hij een eigen leven gaat leiden met dito verantwoordelijkheden. Ofwel: zij moeten steeds meer los gaan laten. Besef, dat ook dat een groeiproces is! Ga dus inderdaad het gesprek aan met elkaar, al dan niet met je vriendin erbij. Open en eerlijk, met empathie voor elkaars gevoelens. Ik denk niet dat het gaat om ‘meer’ (jouw wens) of ‘minder’ (wat je ouders willen), maar om dúidelijkheid, openheid en eerlijkheid in de omgang met elkaar als verschillende generaties.

Dat moet kunnen, als ik je brief lees. Je ouders zijn niet onwillens, jij/jullie ook niet. Spreek uit, dat je het goede voor elkaar zoekt. Nu en in de toekomst.

En wat die maandagen betreft, heldere afspraken maken deel uit van openheid. Is het niet mogelijk, om voor het weekend al te bedenken dat je een dag langer weg wilt blijven, zodat er geen ‘verrassingen’ zijn voor je ouders? Tenslotte gebruik je dan je vaders auto, terwijl je ouders misschien ook wel plannen maken om op stap te gaan!

Het goede toegewenst,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven