Vriend houdt me van God af

Ds. C. Harinck | 9 reacties | 06-12-2021| 12:26

Een vraag aan een dominee uit de Gereformeerde Gemeenten. Een poosje geleden is mijn verkering uitgegaan omdat ik op heel veel punten niet op een lijn lag met mijn vriend. Dit ging vooral over het geloof. Ik houd heel erg veel van hem maar toch kon ik niet verder. Ik voelde dat het mij van God af hield en ik heb zelf het verlangen om ook een kind van God te mogen zijn.

Ik heb heel erg getwijfeld of ik het dan moest uitmaken of niet. Ook bad ik echt of ik hierin geleid mocht worden door de Heere. Ik heb het toen uitgemaakt en heb toen van te voren gebeden of God mij wilde helpen, want ik wist niet hoe ik het moest doen en of het wel de juiste keuze was. Ik heb het uitgemaakt, maar mijn vriend kon niet begrijpen dat dit een reden kon zijn. Hij was niet boos, maar hij snapte het gewoon niet. Maar toch voelde ik een bepaalde rust omdat God mij wel de woorden gaf. Want zelf wist ik echt niet wat ik moest zeggen.

Een week later hebben we nog gepraat en toen hebben we alles goed naar elkaar uitgesproken. Dit was goed om te doen want hij begreep daardoor beter wat ik bedoelde. Toch werd het weer verschrikkelijk lastig voor mij, want ik voelde hoeveel ik van hem houd. Ook wilde ik hem eigenlijk niet zo laten gaan omdat ik weet dat hij God ook nodig heeft en toen was ik weer in tweestrijd.

Mijn vriend komt uit dezelfde kerk als ik, maar hij doet er eigenlijk niks meer mee. Hij vindt het ook te zwaarmoedig allemaal en wil het liefst naar een andere kerk waar het allemaal iets vrolijker is (zoals hij dat zegt). Hij zei wel dat hij hierdoor op een bepaalde manier was stilgezet en dat hij ook, al is het uit, zich wel meer bezig mee wil houden met het geloof omdat hij ziet dat het leven wat hij leidt ook niet kan. Hier was ik wel blij mee, maar toch voelde ik dat ik niet verder kon met hem. Ik geloof wel dat hij er serieuzer mee om wil gaan, maar ik vind het zo moeilijk dat ik toch niet kan praten over wat ik voel als het gaat om de diepere zaken. Ik krijg geen begrip als ik vertel wat er allemaal in mij omgaat in mijn zoektocht naar God. Ik denk gewoon simpelweg omdat hij dit zelf niet ervaart. Ik heb toen gezegd dat ik echt niet verder kon omdat ik hierdoor geen toekomst samen zag.

Sinds een week nu hebben we wel weer contact en zijn we aan het proberen om er toch samen uit te komen. Ik wil het ook graag proberen omdat ik hem ook niet los kan laten. Maar hij heeft zo veel vragen waar ik geen antwoord op heb. Seks voor het huwelijk vindt hij geen probleem. Hij zou nooit wat doen bij mij zonder dat ik het wil, maar ik merk wel dat hij het ontzettend lastig vindt. Wij hebben al wel seks gehad, maar dit is voor mij echt heel verkeerd gaan voelen en dit wil ik ook niet meer. Dit heb ik ook gezegd. Ook elkaar bevredigen voelt echt verkeerd voor mij. Hij kan zich alleen niet voorstellen dat een relatie hier zonder kan en het duurt nog zo lang voordat je trouwt... Ik kan dit ergens wel begrijpen, maar toch geloof ik dat dit echt voor binnen het huwelijk is.

Dat ik geen films wil kijken en geen popmuziek wil luisteren respecteert hij volledig. Hij doet ook wel zijn uiterste best om mij te begrijpen, maar hij heeft hier ook wel de nodige hoeveelheid vragen bij, waarbij ik merk dat wij hier zo verschillend in staan. Ik wil zelf heel graag belijdenis gaan doen bij ons in de kerk, maar hij absoluut niet. Soms weet ik niet meer wat ik moet doen. Hoe kan het dat je zo veel van elkaar houdt en het zo fijn is samen, maar dat je dan toch zo verschillend kan denken?! Hij wil zo graag vechten voor onze relatie en ik ook, want we houden echt heel veel van elkaar. Maar ik vraag me af of we er überhaupt wel uit kunnen komen als we zo verschillend in het leven staan.

Mijn vraag: is het verstandig om hier mee door te gaan?

Beste vraagstelster,

Je bent heel openhartig in je vraag. Dit kan in deze rubriek. Je vraag is vooral of je met deze jongeman verder mag gaan. Ik proef en begrijp de strijd en de pijn die je hebt om hem los te laten en voor God en Zijn dienst te kiezen. Ik zou wensen dat het met de vriend van je ging, zoals het met mij is gegaan. Om je te helpen hoe je moet handelen wil ik daar iets van zeggen. Ik ontmoette als onkerkelijke en wereldse jongeman van 18 jaar een meisje van de Gereformeerde Gemeenten. Het klikte bijzonder tussen ons. Zij was voor mijn gevoel zo anders dan andere meisjes. Maar na enkele weken en gesprekken ook over de kerk en wat het huwelijk is, wilde zij het toch uitmaken. Zij gevoelde, wat jij ook voelt, dat ze Gods zegen op deze verbintenis niet kon verwachten. Het kwam ook tussen God en haar gebed. Ik nam haar mee naar de bioscoop en andere dingen. Dat veroordeelde haar. Hoewel zij van mij was gaan houden, wilde ze het toch uitmaken.

Zij vertelde mij toen op een manier die misschien op het eerste gezicht niet de juiste manier is om een wereldse jongen duidelijk te maken dat God en wereld niet samen kunnen gaan. Zij sprak over dood en eeuwigheid, hel en hemel, het bestaan van een ziel en de rechterstoel van God. Ze sprak over de noodzaak van bekering en ook over het geloof in Jezus. Zij sprak met grote nadruk en zei: “Daarom kan ik God en de kerk niet loslaten.” Dat heeft mij bijzonder aangegrepen en is het eerste ontwaken in mijn ziel geworden. Ik was  zo onder de indruk dat ik voorstelde om anders te gaan leven en de kerk te bezoeken. Zij heeft mij toen die kans gegeven. Maar zij heeft tegelijk zo vastgehouden aan haar voornemen om als, het niet veranderde, er een punt achter te zetten. We hebben veel, ja heel veel gepraat. Over allerlei zaken en vragen vooral van mij. En God heeft het gezegend.

Ds. Harinck vertelt zijn levensverhaal

Ik denk dat je je vriend nadrukkelijk voor de keus moet stellen. Hij verandert zijn levenswijze en vooral zijn denken, of je breekt met hem. Wanneer hij blijft denken en leven zo hij nu doet, zie ik geen basis voor een huwelijk tussen jullie. Ik wil je waarschuwen voor te grote toegeeflijkheid, ook op seksueel gebied. Hier kun je geen twee heren dienen. Wat denkt je vriend  daar werelds over. Dat kan met het zoeken van God niet samen gaan. Bedenk dat de Heere jou ook voor een keus stelt. Laat de smaadheid van Jezus je een grotere rijkdom zijn dan alle schatten, geneugten en  genietingen van de zonde. 

Je moet ook de kracht van het gebed niet onderschatten. God kan je vriend veranderen. Zoek het bij de Heere. Hij zegt toch: “Maak Mij Uw wegen bekend en Ik zal uw paden recht maken.” Wat onmogelijk is bij mensen is mogelijk bij God. Maar God kan ook wel een andere weg  gaan en dan verwacht Hij een keus en offer van je. Jezus zei: “Die zijn kruis niet opneemt en Mij niet volgt, die is  Mijns niet waardig.” Laat  je vriend voelen dat je uit liefde tot zijn eeuwig behoud en Gods zegen over zijn leven hem voor deze keus stelt.

Ik ben wel wat onthutst bij het lezen hoe een jongeman van onze kerk denkt en leeft. Heeft zijn opvoeding thuis en zijn kerkgang dan niets anders opgeleverd dan dat hij niets begrijpt van jouw ernst en vragen? Je schrijft: hij snapt het gewoon niet. Dat is onthutsend maar helaas dikwijls waar. Godsdienst die alleen uit vorm en gewoonte bestaat snapt er niets van. Dan snappen we niet hoe verloren we zijn en ook niet hoe een mens God en Zijn dienst kan liefhebben en naar vrede en verzoening met God zoekt. 

Hij zou eens echt geconfronteerd moeten worden met God en eeuwigheid. Hij is naar God op reis en alles wat hij heeft om met Zijn Schepper in het reine te komen is dit leven. Hij zou vooral ook moeten denken aan de liefde en genade van God, Die hem onder het Evangelie heeft laten opgroeien om te horen dat Gods eeuwige liefde Zijn Zoon niet heeft gespaard om zondaren zoals hij te kunnen sparen. Laat hij eens nadenken wat een leven zonder God je oplevert. Ik vrees dat hij godsdienst alleen ziet als iets sombers en zwaar. Hij heeft misschien van nabij nooit gezien dat de dienst van God vreugde en vrede geeft. De liefde van Christus te kennen gaat toch alles van de wereld te boven. Wanneer hij van deze dingen, zowel de ernst als de vreugde van de dienst des Heeren, zo weinig of niet verstaat, moet jij hem dat vertellen en  laten zien. Ik heb met hem te doen en zie in hem een voorbeeld van hoeveel jonge mensen God en leven in zonde kunnen combineren.Maar we kunnen geen twee heren dienen.
  
En wat zijn keus betreft voor een wat vrolijker godsdienst heeft hij aan de ene kant gelijk. In onze kring zie je te weinig dat het dienen van God een vreugde is. David spreekt over God als de God van zijn blijdschap en verheuging, Psalm 43:4. Hij moet echter toch ook weten dat een oppervlakkige godsdienst, zonder berouw en waar geloof ook niet de oplossing is. Kortom, genoeg onderwerpen om samen ernstig over te spreken. 

Indien er geen verandering komt breek dan a.u.b. met hem. Wanneer jouw hart de Heere zoekt, zul je met de mens die hij nu is nooit gelukkig worden. Tot  je troost mag je denken aan wat Paulus aan gelovige vrouwen schrijft, die een ongelovige man hadden getrouwd: “Opdat zij door de wandel der vrouwen zonder Woord mogen gewonnen worden”, 1 Petrus 3:1.

Ik heb tot slot nog een vraag: ik hoor je niet over je ouders? Waarom bespreekt je dit niet met hen? 

Gods zegen en sterkte,
Ds. C. Harinck

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. Harinck

• Geboortedatum:
  09-04-1933
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

257 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven