Openheid niet laf en oneerlijk, maar juist heel moedig

drs. E.J. (Els) van Dijk | 3 reacties | 02-12-2021| 12:17

Ik ben een meisje van 14 jaar en heb al best veel meegemaakt. Pesten op de basisschool, verschillende sterfgevallen, een ongeluk, enzovoort. Nu ging het de afgelopen tijd thuis niet zo goed, dus heb ik dit met school besproken om tips te vragen hoe ik hiermee het beste om kon gaan. Dit is een jaar geleden dat ik dit gedaan heb en pasgeleden kwam het thuis uit dat ik over thuis op school gepraat heb (terwijl dit ten strengste verboden was, omdat ik dit op de basisschool ook al een keer gedaan heb en er toen gesprekken volgden met verschillende mensen van de basisschool). Nu moeten mijn ouders weer gesprekken volgen en ik ook.

Mijn ouders beschuldigen mij er nu van dat ik het met hen had moeten bespreken en niet op school neer had moeten leggen, omdat dat gewoon laf en oneerlijk is. Maar ik voelde me op het moment dat ik er met school over praatte (dat was in de lockdown) zo radeloos dat ik op dat moment niet nadacht maar een mailtje stuurde naar iemand van school met mijn verhaal, hoe het thuis is. Met de bedoeling tips te vragen en niet om oneerlijk of laf te zijn tegenover mijn ouders. Maar klopt het, wat mijn ouders zeggen, dat ik dit niet had moeten doen?

Ze hebben nu weer strengere consequenties eraan verbonden als ik het weer doe. Ik moet zeggen dat alles prima gaat. Bij de gesprekken, op school, overal. Terwijl ik me eigenlijk vreselijk rot voel over alles wat er aan de hand is. Wat moet ik doen?

Een poosje geleden had ik dit aan mijn vriendinnen gevraagd, maar die heb ik nu niet meer, door ruzie. Ze zaten heel de tijd te roddelen over docenten en andere mensen dat ik er helemaal klaar mee was, want wat ze zeiden ging veel te ver. Het ging onder andere bijvoorbeeld over dood en kanker. Toen heb ik verschillende keren aangegeven dat ze hiermee moesten stoppen, omdat dit gewoon heel laf en oneerlijk is, maar ze gingen door. Daarna heb ik gezegd dat ik op deze manier geen vriendinnen wilde zijn en daar gingen ze niet eens tegenin. Ik dacht: misschien als ik dat zeg, dat ze beseffen dat ze écht te ver gaan en dat ze spijt krijgen omdat ze mij als vriendin wilden houden. Maar niet dus. Volgens mij maakt het hen helemaal niet uit. Maar ze hebben natuurlijk ook elkaar nog.

Dit vertel ik omdat dit ook over laf en oneerlijk gaat, net als dat met thuis. Dit, over mijn vriendinnen, heb ik ook thuis verteld, en toen zeiden mijn ouders dat dit eigenlijk precies hetzelfde is als wat ik bij hen gedaan heb. Maar dat is toch niet zo? Ik had het, toen ik over thuis praatte, over feiten, en het was mijn bedoeling niet dat ik gemeen was en het roddelen van mijn vriendinnen zijn toch meer meningen en wensen dat er met die personen wat gebeuren gaat? Dat is toch totaal wat anders? Ik weet het niet meer. Ik kan ook niet goed uitleggen tegenover mijn ouders wat dan wel het verschil is... Wil iemand mij helpen?

Beste...,

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik heel veel respect voor je heb! Wat goed hoe jij omgaat met de levensomstandigheden waar je mee te maken hebt en ik waardeer ook heel erg de manier waarop je erover schrijft.

Het is heel verstandig om met mensen die je vertrouwt te spreken over dingen die je dwars zitten en waar je advies over nodig hebt. Dat is niet laf en oneerlijk, het is juist heel moedig. Je toont daarin je kwetsbaarheid en dat verdient alle respect.

Dat je deze dingen op school bespreekt, hoort ook niet tot de categorie de vuile was buiten hangen; dat doe je namelijk als je roddelt en/of mensen naar beneden haalt. Wat jij doet en gedaan hebt, is eerlijk zeggen wat je moeilijk vindt, wat je pijn doet, waarin je vast loopt én waarover je advies vraagt hoe je daar het beste mee omgaat. Knap hoor!

Ik zal je eerlijk zeggen dat ik heel veel van dit soort gesprekken met studenten voer. Gesprekken waarin zij aangeven wat hen bijvoorbeeld zwaar valt in de thuissituatie, in wat hen overkomt, of wat het ook is dat dwars ligt en de insteek is dan altijd: hoe kan je hier zo goed mogelijk mee omgaan, wat kan je ervan leren, hoe kom je ermee verder, hoe ga je om met dat wat je beschadigd heeft, enzovoort.

Ik vind het moedig dat jij en deze studenten deze dingen onder ogen willen zien, ze niet verdringen of ervoor wegvluchten, maar de confrontatie aangaan en hulp zoeken om hier wijs mee om te gaan. Nogmaals: dat is niet laf, maar een vorm van volwassenheid. En dat jij dit op je veertiende op die manier aan wilt gaan verdient waardering en respect.

Dat je ouders nu van je eisen dat je in elk vervolggesprek dat hierover gaat, moet zeggen dat alles prima gaat, mag niet. Dat mogen zij echt niet van je vragen. Het is gewoon niet waar, het is niet de realiteit dus zij mogen je niet vragen om te liegen. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat jij aan Jan-en-alleman vertelt wat er speelt, maar dat doe je ook niet. Je hebt behoefte aan een soort vertrouwenspersoon die je helpt en die behoefte is heel legitiem.

Wat de vriendinnen die je voorheen had doen in hun spreken over docenten is wél laf en oneerlijk. Dat voel je heel goed aan. Dat is namelijk beschadigende dingen zeggen over personen zonder het lef te hebben het tegen de persoon zelf te zeggen. Laf dus. Ik heb heel veel respect voor het feit dat je je vriendinnen hebt voorgehouden dat zij absoluut niet op deze manier over personen kunnen spreken. Anderen dood wensen of een ziekte toewensen is meer dan afschuwelijk en het is allerverschrikkelijkst om dat ook nog achter de rug van die mensen om te doen. Dat is dus iets compleet anders dan wat jij met school hebt gedeeld over de thuissituatie. Dat heeft inderdaad te maken met feiten en gebeurtenissen die jij lastig en ingewikkeld vindt. Waarover jij je rot voelt. Je houdt het dus heel goed bij jezelf en vraagt hulp voor jezelf. Heel goed. Dat is eerlijk, dat is open, dat is kwetsbaar.

Ik vind het heel knap van je dat je het grote onderscheid ziet tussen de hulpvraag die jij aan school hebt gesteld en het lafhartige gedrag van je voormalige vriendinnen. Het is wel heel vervelend dat je hen nu als vriendinnen moet missen, maar je kunt met rechte rug en opgeheven hoofd verder.

Wat heb jij een prachtig gevoel voor recht en rechtvaardigheid! Mijn complimenten!

Ik hoop van harte voor je dat je de juiste hulp krijgt waar je om gevraag hebt. Die is je zeker gegund! 

Hartelijke groet,
Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven