Biseksuele zoon

C.A. Hoekman | Geen reacties | 25-08-2021| 13:17

Wij zijn de ouders van een biseksuele jongeman die nu een relatie aangaat met een moslimvluchteling. Hoe gaan wij daar als ouders mee om? Onze zoon is een oprecht christen. Ik wil niet met Bijbelgedeelten gaan 'dreigen'. Hij weet zelf hoe hier in de Bijbel over gesproken wordt en hij vindt dat hij deze relatie mag aangaan. Wij proberen zo nuchter mogelijk met deze situatie om te gaan door geen oordeel te hebben. We willen (later) geen verwijten krijgen over hoe wij hier over hebben gesproken/gehandeld, maar ik weet het echt gewoon niet. Wat moeten we hier mee?

Hij is volwassen en woont op zichzelf. Het is zijn eigen keuze. Volgens mij weet nog niemand van de overige familieleden dat dit speelt. Het is ook niet mijn taak om hen hierover in te lichten, naar mijn idee. Hij weet altijd goed wat hij wil, dus aan hem wat hij hierover vertelt aan (Ger. Gem.) opa’s en oma’s en de rest van de familie. Hij maakt er geen geheim van, gezien wat hij deelt via sociale media. Als het een stel uit onze straat betreft gaan we ook met hen om, net als ieder ander. Tegen mezelf zeg ik steeds: het is zijn keuze, zijn leven.

Hij voelt zich al vanaf begin van de middelbare school tot beide geslachten aangetrokken. Eén keer probeerde ik voorzichtig dit onderwerp aan te kaarten, toen kreeg ik als reactie: dat kan komen door de opvoeding... Hij was zo geliefd en gewenst. Ik heb zoveel leuke herinneringen. Ja natuurlijk, het was ook pittig. Hij had en heeft een sterk karakter en was ondeugend genoeg zoals elk ander kind. Hij heeft met de overige gezinsleden ook gewoon een broer/zus-band zoals in elk gezin. Geen buitenbeentje ofzo. Wat is nu onze rol als ouders? Ik neig meer en meer naar acceptatie van de situatie. Het is zoals het is, toch? En wat de omgeving er van zegt is aan hen. Toch? Alvast bedankt voor de tijd en antwoord op deze vraag die ik al lange tijd wil stellen.

Beste ouders,

Jullie zijn de ouders van een biseksuele jongeman, die nu een relatie aan gaat met een moslimvluchteling. Hoe gaan wij daar als ouders mee om? Een korte vraag waar een zee van gedachten achter ligt. Ik concludeer dat uit jullie vraag. Onze zoon is een oprecht christen. Je wilt niet met Bijbelgedeelten gaan ‘dreigen’, maar ondertussen zijn die Bijbelgedeelten niet uit je hoofd en zijn ze uitermate belangrijk voor de houding tegenover jullie zoon, al kun je en wil je dat misschien niet altijd (h)erkennen. Jullie proberen zo nuchter mogelijk met deze situatie om te gaan door geen oordeel te hebben en ondertussen zijn er wel die Bijbelgedeelten. De reden? We willen (later) geen verwijten krijgen over hoe we hier over hebben gesproken/gehandeld, maar je weet het echt gewoon niet. Ontreddering in je hart, want je wordt wel met de neus op de feiten gedrukt om er samen over te praten en ook te handelen. Wat moeten we hier mee? En je gaat met jezelf in gesprek: hij is volwassen en hij woont op zichzelf, het is zijn eigen keuze. Op zichzelf allemaal waar, en je moet dit ook als een feit in het loslatingsproces naar jullie kind vasthouden, maar je hartevragen zijn dan niet beantwoord. Die Bijbelgedeelten zijn er dan nog steeds. 

Zeg ik teveel wanneer ik constateer dat er een (dichte) mist dreigt te ontstaan tussen jullie en je zoon en ook ten opzichte van de rest van de familie? Immers de overige familie weet, volgens jullie, nog van niets. Dat voelt niet fijn, want hij weet altijd goed wat hij wil en hij vertelt hierover niets aan opa’s en oma’s en de rest van de familie. Terwijl hij op de sociale media er geen geheim van maakt. Je hart huilt en wordt verscheurd. Hij was zo geliefd en gewenst, je hebt zoveel leuke herinneringen. Ja, natuurlijk, het was ook pittig, hij had en heeft een sterk karakter en was ondeugend genoeg zoals elk ander kind. Hij heeft ook gewoon een broer/zus band, zoals in elk gezin. Geen buitenbeentje.  Wat een ouderweelde spreekt hieruit! En toch!  Ik neig meer en meer naar acceptatie van de situatie. Het is zoals het is, toch? En wat de omgeving er van zegt, is aan hen. Toch? Wat is nu onze rol als ouders?      

Ik ga proberen, samen met jullie, wat Bijbelse lijnen uit te zetten. Jullie kind is volwassen en woont op zichzelf, dat is een gegeven dat bij het zelfstandig worden van onze kinderen hoort. Je zult daarmee, in je houding naar jullie zoon, terdege rekening moeten houden. Wat blijft er over bij het zelfstandig worden van onze volwassen kinderen? Het gebed en het gesprek. Ga biddend het gesprek aan. De mist die nu is ontstaan, is ontstaan door het niet concreet zijn naar elkaar. Het om de pijn heen blijven draaien. Je geeft het zelf al aan. “Eén keer probeerde ik voorzichtig dit onderwerp aan te kaarten, toen kreeg ik als reactie: dat kan komen door de opvoeding”... Ik denk dat je ouderhart dan  diep wordt geraakt. Ga dit gesprek aan met een helder Bijbels beeld over wat de Heere zegt in zijn Woord over de relatievorming tussen twee mensen, zonder met Bijbelgedeelten te gaan ‘dreigen’. Voor Gods Woord buigen en onvoorwaardelijk aanvaarden wat Hij tot ons zegt vanuit Zijn Woord is heilzaam voor jullie en je zoon. Ik heb nu de indruk dat jullie standpunt en houding naar jullie zoon (te veel) bepaald wordt door jullie gevoelens over hem: onze zoon is een oprecht christen en hij was zo geliefd en gewenst. Ik denk dat ik jullie gevoelens begrijp, maar ik weet ook dat gevoelens het gevaar in zich hebben om Gods Woord op de tweede plaats te zetten, en ik geloof dat jullie dat niet willen. Maar ja, het gaat over ons geliefde en gewenste kind, alles zo dubbel.

Toch ben ik er van overtuigd dat Gods Woord het eerste en laatste woord moet hebben. Ik heb geen behoefte om alles wat zich aan onbijbelse relatievormen in onze samenleving openbaart hier met jullie door te nemen en daar een oordeel over te hebben. Ik heb wel behoefte om de door onze God en Schepper enig gewilde en ingestelde relatievorm vanuit Zijn Woord te laten zien. Als basis voor het gesprek. Ik wil met jullie terug naar Genesis 1:26-27: “En God zei: Laat Ons mensen maken, naar Ons beeld, naar Onze gelijkenis; en dat zij heerschappij hebben over de vissen der zee, en over het gevogelte des hemels, en over het vee, en over de gehele aarde, en over al het kruipend gedierte, dat op de aarde kruipt. En God schiep de mens naar Zijn beeld; naar het beeld van God schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen.” 

God schiep mannelijk en vrouwelijk. Zo heeft onze God het gewild, het mannelijk en vrouwelijk hoort bij het beeld van God. Man en vrouw zijn gelijkwaardig en tegelijk anders. Ik las bij dr. Aalders:  “Wij staan hier voor een wonder van de Schepper. Een tweeheid, die bestemd is om een eenheid te worden. Aldus is het volgens de Bijbel Gods bedoeling van de beginne. Man en vrouw, ieder met een eigen aard, zijn geschapen om een twee-eenheid te zijn. Noch man, noch vrouw is een  zelfgenoegzame eigenstandigheid. In zichzelf zijn zij geen volledigheid. Ze zijn voor elkaar bestemd, op elkaar aangelegd, elkaar aanvullend, elkaar vooronderstellend, elkaar behoevend. Ze zijn complementair (elkaar aanvullend) als twee gepaarde schelpen.” 

Een lang citaat maar wat Gods scheppingsorde duidelijk weergeeft. Zo heeft God het gewild, naar Zijn beeld. Man en vrouw aan elkaar gegeven door de HEERE God. Hoe? Samen lezen we het in  Gen. 2.  Adam die nog alleen was, Adam was nog zonder hulp tegenover zich. Hij ziet de dieren twee aan twee, en hij is nog alleen. Daardoor komt er verlangen in Adams hart om ook samen te zijn. En de HEERE God gaat dat verlangen vervullen op Zijn unieke wijze. Hij bouwt uit de rib van Adam een vrouw, niet een willekeurige vrouw, maar de vrouw voor Adam. Zie je onze heilige en heerlijke God gaan? Adam, voor jou, deze vrouw heb ik voor jou bestemd. Die krijg je van Mij. Zo wil ik het, zo zul je samen Mijn beeld vertonen. Man en vrouw schiep Hij hen. Ontroerende gedachte: En Hij bracht haar tot Adam (Gen. 2: 22 b). Zou je niet gaan zingen over zo’n gift. Maninne, vrouw, zingt Adam. Wij samen verder door het leven. Vrouw, onze Schepper heeft ons voor elkaar bestemd. Zo weergaloos mooi.  Ze passen bij elkaar, ze zijn voor elkaar, alles naar Gods beeld. Dan is het toch niet verwonderlijk dat we lezen: “Daarom zal de man zijn vader en zijn moeder verlaten, en zijn vrouw aankleven; en zij zullen tot één vlees zijn”(Gen. 2:24).

Het was toen Gods orde, wil en weg, maar ook nu. Het had toen geldingskracht, maar ook nu. Ik wil proberen het naar jullie concrete situatie tot te passen. 

Wat is nu onze rol als ouders? Nogmaals, ga het gesprek aan met jullie zoon en laat doorklinken, dat de keuze die jullie zoon heeft gemaakt, niet Gods scheppingsorde is. En dat juist dat punt de oorzaak is van jullie pijn en verdriet. Misschien is een goede aanleiding voor het gesprek de opmerking van jullie zoon: dat kan komen door de opvoeding... Als antwoord op jullie poging een gesprek met hem te beginnen over zijn aangetrokken worden door beide geslachten. Je mag eerlijk aan hem vragen om verdere uitleg van deze uitspraak. Houdt steeds voor ogen dat hij volwassen is en zijn eigen keuzes maakt, maar jullie hebben als ouders recht op een eerlijk gesprek. Dat moet kunnen als volwassen mensen. En hij weet ook dat jullie, ondanks alles, van hem houden.

Besef ook dat hij al lang weet hoe jullie er in staan. Het zal hem niet verbazen dat je er over begint, hij zal het misschien willen ontlopen, maar jullie hebben recht op een open, helder en liefdevol gesprek. Zeker ook in het licht van het feit dat hij op sociale media er niet geheimzinnig over doet. Ook naar de opa’s en oma’s, broer(s) en zus(sen)  mogen jullie duidelijkheid verlangen. Er omheen blijven draaien is verlammend en jullie zelf lijden daar het meest onder. Doorbreek deze patstelling in het belang van de relatie met jullie zoon en in het belang van de relatie met de overige familie. Dat zal rust geven en een vorm van acceptatie. Je hebt er over gesproken en hij weet onze Bijbelse mening. Terwijl hij dan ook weet dat een ouderhart haar/zijn kind in het hart heeft, en dat overstijgt het gedrag van ons kind, zonder dat je alles van je kind kunt goedkeuren en meebeleven. Je hart en je huis blijven open staan, maar er blijft ook pijn. Druk dat ook niet weg, want wij met onze (klein)kinderen  leven in een gebroken wereld. Wat blijft over? Jullie weten het al lang. Bidden en roepen tot onze God. Tot de God van het verbond. Jullie kind(eren) hebben het teken en zegel van Gods heilig verbond ontvangen, niet als een rustgrond, maar als een pleitgrond. Alles kan je aanvliegen, maar bij deze God van het verbond mogen we onze kinderen brengen. Het verbond met Abraham, Zijn vrind, bevestigt Hij van kind tot kind.  Om Jezus’ wil, de Middelaar van het Verbond.  

Lieve ouders, alles in ons leven is ontspoord en gebroken. De zonde heeft zulke diepe sporen getrokken. Dat geldt jullie, jullie kinderen, me zelf met allen die je lief zijn. Waar kunnen we echt hulp en heil verwachten voor ons en onze kinderen? Ik weet maar één Weg, met een hoofdletter. Ze brengen bij de levende Christus. Ik kom nog even terug op dat indrukwekkende moment in het paradijs: En Hij, onze HEERE God bracht haar tot Adam. Alles bloeide daar door de vrede en liefde. Daar zongen Adam en Eva permanent hun God en Maker lof toe, heel de schepping jubelde! Je zou er toch naar gaan verlangen?

En dan? Genesis 3. O, God, wat hebben we er een puinhoop van gemaakt, een tranendal is deze wereld geworden. We poetsen hier en daar wat op, maar het blijft cosmetisch, buitenkant.

Ga je mee naar Markus 9:14-29? Met al onze kinderen rondom de Heere Jezus. Zie je daar die ontredderde vader? Die machteloze discipelen? Zie je ook dat hulpeloze kind? Jullie kind(eren)?  Onze kind(eren)?  Maar boven dat alles uit: zie je daar de Heere Jezus?

Hoor wat Hij zegt, Hij spaart ons niet: O, ongelovig geslacht, hoe lang zal Ik nog bij u zijn? Hoe lang zal Ik u nog verdragen? Breng hem bij Mij (vers 19).

Hoor ik dat wel goed? Mag ik mijn kind, onze kinderen bij de Heere Jezus brengen? Het zou nooit kunnen en het zou ook niet mogen. Weet je nog wel, Genesis 3. Maar Hij zegt het Zelf, Hij liegt nooit. Als Hij het zegt dan schep ik moed. Er is zoveel in mijn hart, in ons gezin, wat me aanklaagt. Hebben we het als ouders wel goed gedaan? Heb ik ze wel genoeg bij Hem gebracht?  Ging het bij mij wel  echt  om hun eeuwige redding? Duizend vragen en geen antwoorden.

Hoor je Jezus? Breng Hem bij mij! En we brengen al onze kinderen, met welke ziekte, nood of kwaal ook bezet, bij Jezus. En we belijden het aan Zijn voeten, ik ben een zondig mensje, met zondige kinderen. Ze moeten gered worden, voor nu en eeuwig. Als U iets kunt, Heere Jezus, wees met innerlijke ontfermingen bewogen over ons en help ons. En Jezus zei tot deze vader en tot jullie: Als u kunt geloven, alle dingen zijn mogelijk voor wie gelooft. Wat blijft dan over? Ik geloof , Heere! Kom mijn ongeloof te hulp.

Alleen deze Zaligmaker en Heiland maakt alle dingen nieuw, zo nieuw dat we ons vorige leven vaarwel zeggen, en we slechts één vreugde overhouden: Hem kennen en de kracht van Zijn opstanding, en de gemeenschap van Zijn lijden, Zijn dood gelijkvormig te worden (Filippenzen. 3:10). Je gaat op Hem lijken. Het geloof stamelt: Heere Jezus, U deed dat ook voor en in mij. Al mijn zonden weg, alles nieuw. Jezus brengt Zijn bruid tot Zijn Vader, en dan is alles, werkelijk alles weer goed. We gaan zingen: Jezus,  Uw verzoenend sterven is het rustpunt van mijn hart. Ik heb de vaste grond gevonden, waarin mijn anker eeuwig hecht.

Wat jullie rol is? Je kinderen liefhebben aan Jezus’ voeten. Elke dag bidden voor elk kind apart met zijn specifieke zorg en nood en voor allemaal tegelijk, ze lijken immers allemaal op hun ouders. Je mag ze bij Hem brengen met hoop en verwachting, omdat wat bij mensen onmogelijk is, bij God mogelijk is. Het mooiste en moeilijkste woord in de Bijbel is: Kom! Geloof je dat? Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast bent, en Ik zal u rust geven.

Hartelijke groet,
C. A. Hoekman, Kapelle

Dit artikel is beantwoord door

C.A. Hoekman

• Geboortedatum:
  23-09-1943
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

113 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven