Daar heb ik mijn dochter niet voor over!
C. M. Chr. Rots - de Weger | 7 reacties | 11-06-2021| 10:25
Vraag
Ik heb een vraag over mijn oudste dochter. Ze heeft via een vriendin een jongen leren kennen waarmee ze inmiddels dagelijks appt. Zij is net 16, hij een paar jaar ouder. Ze wil met hem afspreken en nu is daar op zich niets mis mee, ware het niet dat het een jongen is die onkerkelijk is en volledig opgaat in een bepaalde tak van sport. Als moeder heb ik daar zo mijn zorgen over, ook over de levensinvulling van deze jongen. Veel drinken, uitgaan en sport is alles waarvoor hij leeft. Daar heb ik mijn dochter niet voor over!
We hopen voor haar op een leven met een gelovige jongen waarmee ze dicht bij God en Zijn Woord mag leven. Hoe moeten we hier tegenover staan? Wanneer ze echt verliefd raakt kunnen we haar niet tegenhouden, dat besef ik ook wel. Ik vind haar alleen nog zo jong. Ze zit net voor haar examen en zou zich eigenlijk eerst een paar jaar moeten richten op haar vervolgopleiding. Hoe kan ik haar hierin sturen zonder dat ze van ons vervreemdt en haar eigen weg gaat? Kan ik hierin überhaupt iets betekenen? Naast op mijn knieën gaan natuurlijk...
Antwoord
Beste bezorgde moeder,
“Daar heb ik mijn dochter niet voor over!” Hoe herkenbaar zal deze zin zijn voor vele moeders-met-dochters... met zoons wellicht ook, maar dan anders.
U schrijft erachteraan dat u voor uw dochter hoopt op een leven met een gelovige jongen waarmee ze dicht bij God en Zijn Woord mag leven. Hoe ziet daarbij de ideale schoonzoon er voor u uit? Misschien ook liefst nog iemand met een goede opleiding, vast werk, flink salaris en zo meer. U wenst ze een mooi huis, lieve kinderen en alle goeds toe? Natuurlijk! We willen immers het beste voor onze kinderen. Vraag is alleen: wat ìs het beste? En een antwoord daarop is nog niet zo eenvoudig te geven. Juist omdat wíj het niet kunnen maken.
U vraagt: hoe moeten we hier tegenover staan? Tegenover deze jongeman, die vooreerst nog niet lijkt te voldoen aan ùw verwachtingen cq wensen? Welnu: uw dochter is inmiddels 16 jaar. Nog niet volwassen en uw opvoeding zal zeker nog niet klaar zijn, maar de basis is toch gelegd? Door ú, uw echtgenoot, haar school, haar omgeving (kerk, catechisatie) en de vriendinnen met wie ze omgaat. Dat mag ook ú toch vertrouwen geven in háár, in wat zij in die 16 jaren heeft geleerd?
U schrijft dat u haar uiteindelijk niet kunt tegenhouden. Nee, zelfstandige dochters kiezen zelf. Het gaat tenslotte om háár leven, háár geluk. Zèlfs al zijn ouders het niet eens met de keuzes van hun kinderen. Hoe u haar kunt sturen in de richting van de júíste keuze (die dus niet vanzelfsprekend ook úw keuze is!)? Naar mijn idee door dóór te gaan op de ingeslagen weg van vóórleven in een ‘leven met de Heere’, waarbij open en eerlijke communicatie met dochterlief niet vergeten mag worden. Zij is op weg naar volwassenheid, waarbij zij van ouders een àndere houding mag verwachten dan toen zij nog een kind was.
Een spannende tijd nietwaar, als de oudste verliefd lijkt te worden! Het geeft aan u en uw man de gelegenheid te laten zien wat liefde tussen partners inhoudt, precies zoals u dat al die jaren al hebt gedaan. Realiseert u zich dit? Praat er met haar maar eens over: dat kan voor allemaal heilzaam zijn!
U eindigt uw brief met “op de knieën gaan”: ik zou daar maar mee begìnnen. Geeske Wiersma heeft het zo prachtig verwoord in haar gedicht: “Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen.” Dat is geen sluitstuk, maar een stártpunt!
Tot slot een gedicht van Geert Boogaard dat ik in zijn geheel weergeef. Omdat het zoveel zegt. Leest u het maar meerdere keren!
Gedicht voor ons kind
Je bent gedragen om verlost te worden, gekomen om te gaan
de streng die je bond aan het lichaam van je moeder
moest verbroken worden om je te laten leven.
Dit mogen we nooit vergeten: je bent geen bezit.
Wij hebben jóu niet, jij hebt óns
om je te leiden, te beschermen, te bewaren voor angst
om je te zeggen dat we niet bang zijn als het onweert
en met je te zingen in de nacht.
Wij zijn toeschouwers aan de rand van je leven
we mogen je gadeslaan terwijl je speelt
en naar je lachen terwijl je verloren bent in wat je ziet en doet.
We zien je langzaam worden wat je bent
we houden de weg open naar je geluk en trachten te verhinderen
dat je wordt wat je niet zijn kunt.
Als je naar God vraagt vertellen we van Jezus
als je naar de dood vraagt vertellen we van het leven
vraag je waar je vandaan komt dan zullen wij zeggen:
uit de wereld der liefde.
Je mag ons eenmaal verlaten, je bent er om dat te doen
je mag je heengaan voleindigen.
Al wat wij voor je deden is voorlopig.
Je moet ons niet worden. Je moet jezelf worden.
Je moet worden waarheen je wijst: je eigen wonder.
We hopen voor je, altijd
je verschijnt in onze gebeden.
We hopen dat je blij zult worden levend in de schepping, man en vrouw
wandelend in licht van vergeving en wachtend op het Rijk.
Je mag gaan. Je zult het. Het is een gebod, een belofte.
Ga heen in vrede.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
@Lieve moeder, ik herken je zorgen. Het is zo moeilijk om onze kinderen los te laten, ze de keuzes te laten maken waarvan wij denken dat ze niet de juiste zijn. Het enige wat ik hen probeer mee te geven: ga met God en Hij zal met je zijn.
sterkte hoor!
Weerstand van de ouders kan het kind ook juist toedrijven naar anderen toe. Wij hebben onze kinderen er niet voor over, dat zij zo'n relatie aangaan, maar volgens mij kunnen we het ook niet voorkomen!
Mijn kinderen gaan (helaas) meer en meer hun eigen weg, los van het feit of ze christelijke of onchristelijke vriend(inn)en hebben. Dus wees open in gesprekken, benoem je zorg, stel je vragen... maar geef ze ook de ruimte!
Een relatie met een christen is geen garantie dat zij (blijven/gaan) geloven en een levende relatie met God hebben. Andersom een relatie met een niet-christen wil niet zeggen dat zij ongelovig zijn/blijven.
Ik pleit niet voor een relatie met een ongelovige, totaal niet! Maar ik geloof dat we onze kinderen niet kunnen bekeren en dat we onze kinderen ook niet af kunnen houden van een relatie met een ongelovige.. Dit is ook mijn dagelijkse worsteling als moeder. Dus ik begrijp je heel goed. Dagelijks bid ik om bekering van mijn kinderen en hun vriend(inn)en. Al hun vriend(inn)en zijn hier welkom
en aan tafel lezen we uit de Bijbel/dagboek en bidden we.
Helaas weet ik ook dat het op dezelfde (geloofs)golflengte geen garantie is voor een goed en gezond huwelijk. Sterkte en wijsheid en rust toegewenst!
Hierover kan ik meepraten. Mijn oudste dochter is inmiddels een paar jaar ouder, en ook wij hebben mooie en moeilijke ervaringen. En ik zou graag een advies toevoegen aan die hierboven.
De vraag die mij vaak bezig hield: Wat nu als het een hele nette kerkelijke jongen was geweest? Gewoon geen bijzondere uitspattingen in sport en spel, feesten of 'andere wereldse' dingen? Is er onderscheid tussen een kerkelijke jongen/meisje en een vloeker die de Heere niet aanneemt? Ze gaan echt beiden verloren.
Daarom, sluit ook deze jongen in je hart. Wees het niet vanzelfsprekend eens met verkeerde daden, maar verleg de focus naar datgene dat werkelijk telt. Neem bijvoorbeeld psalm 15 als voorbeeld. En alsjeblieft, niet de maatstaven van onze kerkelijke tradities. Als we niet uitkijken gaan we daar zelf ook mee verloren!
Zie op Hem, vertrouw Hem. Hij zorgt voor ons (laat het regenen over kwaden en goeden). En Hij wil niet dat iemand verloren gaat. Hij is net zo bereid om die 'wereldse jongen' (wat houdt dat in?) te trekken als uw dochter. Dit geldt ons allemaal. We zijn echt niet beter... (en we doen ook niet beter).
Interpreteer dit aub niet alsof het niet uitmaakt met wie we verkering hebben en toekomstplannen maken. Maar: 1. Laat u zien dat Jezus de wereld liefheeft door u? Heb deze jongen lief alsof het uzelf betreft 2. Laat u zien dat we eerst het koninkrijk van God moeten zoeken en alles wordt ons toegeworpen (geldt zowel voor mij, als voor u, als voor uw dochter en haar evt vriend)?
Ik heb helaas ook moeilijke gesprekken moeten hebben. Moeilijk in die zin: Gods recht telt, niet mijn wens hoe het leven van mij en mijn dochter er uit moet zien. Ps 15:2.
Van harte Gods wijsheid toegewenst (en gebeden!).
Een bemoedigend woord van een jonge vrouw. Met 15 jaar verliefd geworden op een jongen die niks moest hebben van God noch gebod. Niemand die me tegenhield, verliefdheid overwon ieder goedbedoeld advies en ieder kwaad woord verharde me alleen maar. Twee jaar later zijn we samen gaan wonen. Ik stopte met kerkgang. God liet mij echter niet los. Samenvatting: belijdenis van het geloof mogen doen, gelovig geworden. Juist de grote verschillen dwongen mij om keuzes te maken. Hoe het af loopt? Geen mens die het weet. De verliefdheid tussen mijn vriend en mij werd uiteindelijk liefde tussen man en vrouw. De liefde van God voor de mens heeft mijn man nog niet toegelaten in zijn hart. Ik weet dat mijn familie meebidt. En dat maakt deze relatie ineens heel waardevol: zoveel bidders voor hem! Waar hij (als mijn ouders het voor het zeggen hadden) anders met een onchristelijk meisje met onchristelijke familie had geleefd. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk!
