Geen seksuele gemeenschap meer
C. M. Chr. Rots - de Weger | 7 reacties | 19-05-2021| 09:58
Vraag
Eigenlijk schaam ik mij om deze vraag te stellen, maar ik doe het toch. Is het normaal dat er binnen het huwelijk niet gezoend wordt? Mijn man houdt er niet van en geeft alleen een kus op de wang. Ook hebben wij al jaren geen seksuele gemeenschap meer. Voorheen was het vooral gericht op zijn bevrediging, het liefst handmatig. Bij gemeenschap lukte het vaak niet bij hem. Ik had me een huwelijk zo anders voorgesteld. Ik weet niet wat ik hier mee aanmoet en voel me behoorlijk minderwaardig en eenzaam.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hoelang loopt u al rond met uw gevoelens van minderwaardigheid en eenzaamheid? Wat is de reden dat u zich schaamt om de vraag te stellen, die u uiteindelijk tóch hebt gesteld? Nee, niets is vreemd en niets is normaal. Het gaat niet om een (lees: willekeurig) huwelijk, maar om het úwe! Nu zijn er gelukkig wel meer mogelijkheden om liefde te tonen en liefde te ervaren dan via seksuele gemeenschap, maar daar gaat uw eigenlijke vraag niet over. Ik denk dan ook, dat het goed is om -via de huisarts- te komen tot een consult bij een seksuoloog. Dat is wellicht niet de gemakkelijkste stap, maar wél de volgende op de weg die u zou kunnen gaan... De weg die u met het schrijven naar Refoweb al bént ingeslagen: de eerste en moeilijkste stap hebt u met uw brief nu in ieder geval gedaan, moet u maar denken!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik heb met lotgenoten gesproken en ieder zoekt daarin een eigen oplossing, zoals scheiding, in verbittering verder, een minnaar.
Maar persoonlijk zie ik het als kruisdragen. Het geeft ook eenzaamheid, want je kunt er met vrijwel niemand over spreken. Meestal zie je wel dat er naast deze afwijzing, ook een zekere koelte t.o.v. elkaar is ingetreden. De kloof wordt daardoor ook steeds breder en dieper.
Het wordt een litteken, dat af en toe onverwacht weer even opengekrabbeld wordt, vanwege een gebeurtenis, of een opmerking van iemand. Sterkte!
Dit is een heel moeilijk probleem. Ik denk dat als de man een verminderd libido krijgt er ook schaamtegevoelens bij komen kijken. De vrouw gaat aan zichzelf twijfelen en het wordt steeds meer een onderwerp waar zich beide partijen van bewust zijn en wat tussen je in komt te staan. En toch ben ik van mening dat degene met minder libido of bijna helemaal geen libido zijn partner niet kan laten zitten en denken: voor mij is het prima zo. Nee, het is niet prima als de ander in het huwelijk lijdt en zich eenzaam en onbegeerd voelt! Dat iemand een verminderd libido heeft kan hij of zij in eerste instantie niks aan doen, maar hij is zij is in mijn ogen naar de partner toe wel verplicht hier open over te praten en mee te zoeken naar oplossingen waar beide mee kunnen leven. En dan ga je maar voor je partner mee naar een seksuoloog of relatietherapeut of weet ik wat voor peut om erachter te komen waar de oorzaak zit.
Uit eigen ervaring weet ik dat je je over je schaamte heen moet zetten en de dingen bij naam moet noemen. Zoveel liefde moet er tussen echtgenoten toch zijn dat je elkaar uit liefde hierin tegemoet wil komen en je elkaars wensen belangrijk vind.
Het probleem is niet opgelost door te wijzen op een eventuele zonde. Sterker nog, waarschijnlijk maakt dat het alleen maar erger. Je toevoeging werd dus verwijderd.
Groet,
Refoweb
Wat ook kan helpen is het vinden van christelijke boeken over het huwelijk die je helpen om je huwelijk gezond te maken en gezond te houden. God wil zo graag dat we genieten van het huwelijk dat Hij ons geeft. Als er geen gesprek mogelijk is, dan is het wellicht de moeite waard een boek van jouw keuze te voorzien van geaccentueerde passages of zinnen, die jou aanspreken (over jouw situatie) en dan het boek in zich zichtveld, geopend op de bladzijde van een gemarkeerde passage of zinnen. Het wekt wellicht de nieuwsgierigheid van je echtgenoot/echtgenote: "Wat leest hij/zij? Waarom is deze passage geaccentueerd?"
Als er (stiekem) interesse bestaat dan kan dat een opening zijn voor een gesprek...
Ik wens je veel wijsheid, maar vooral alle liefde die je nu ontbeert...
