Ongelukkig van kleine borsten
A. C. (Carolien) Luitjes | 27 reacties | 09-04-2021| 12:00
Vraag
Ik ben een getrouwde vrouw van begin 20, heb een dochtertje en ben lid van de Gereformeerde Gemeenten. Ik loop al jaren met het probleem dat ik geen borsten heb. Ik weet dat borsten onder andere bedoeld zijn voor borstvoeding, maar ze zijn toch ook een teken van vrouwelijkheid en bedoeld voor het genot van de man tijdens de seks? Ik denk bijvoorbeeld aan Hooglied. Maar als je ze niet hebt, kun je er ook niet van genieten. Mijn man klaagt er niet over, maar zelf voel ik me niet compleet, niet vrouwelijk en daardoor schaam ik me om seks te hebben (of in ieder geval om me uit te kleden) en om te zwemmen. Het liefst vermijd ik dit.
Ik heb hier drie verschillende trajecten bij hulpverleners voor gehad, maar ik kan het niet accepteren en ik word steeds ongelukkiger. Ik heb al vaak overwogen om een borstvergroting te doen, maar eigenlijk durf ik dat niet omdat ik bang ben dat ik hiervoor gestraft zal worden door God, omdat Hij me gemaakt heeft zoals ik er nu uitzie en daar vast een bedoeling mee heeft. Ik denk ook dat het niet mag en mijn geweten neem ik wel serieus. Maar wat moet ik nu? Ik heb er echt alles aan gedaan om het te accepteren, maar het lukt niet en de hele dag word ik er mee geconfronteerd en ik ben bang dat ons huwelijk eraan kapot gaat. Ik praat er wel met mijn man over, maar hij kan me ook niet overtuigen.
Ik wil nog zeggen dat ik echt geen grotere borsten wil om mooi te zijn of mannen te verleiden, maar omdat ik me gewoon vrouw wil voelen want ik ben ook een vrouw. En omdat ik ongelukkig ben. Ik heb verschillende artikelen gelezen met antwoorden op vergelijkbare vragen, maar ik zou graag een persoonlijk antwoord willen krijgen van iemand van mijn richting/refo-achtergrond, omdat het iets is wat in onze kringen niet geaccepteerd wordt.
Antwoord
Dag lieve vrouw,
Je probleem is helder. Jouw lichaam zie jij niet als vrouwelijk genoeg en je wordt ongelukkig van jouw waarneming geen borsten te hebben. Je vertelt hoe jij het beleeft en dat je verschillende hulpverleners om raad hebt gevraagd. Je geeft aan dat je het liefst een borstvergroting zou willen, maar dat je geweten je daarbij in de weg staat.
Wat weegt dit zwaar voor je en wat draag je het als een last met je mee de hele dag door. Wat zou ik je graag nog een aantal vragen stellen, voordat ik op jouw vraag inga. Ik zou willen weten uit wat voor gezin je komt bijvoorbeeld, of je zussen hebt en hoe jij in het leven staat en of je jouw kindje borstvoeding hebt gegeven. Je bent lid van de Ger. Gem. en ik zou graag van je willen horen hoe jouw persoonlijke relatie met de Heere God is.
Ik hoop dat je beseft dat ik niet een allesomvattend antwoord kan geven op je vraag. Ik deel wat gedachten met je en wil je vragen biddend dit te overwegen. Ik geloof dat God met iedereen Zijn persoonlijke weg gaat, ook met jou.
Medisch gezien kan er ontzettend veel in de tijd waarin we leven. Dat is enerzijds een zegen, anderzijds vraagt het van ons een afweging hoe we daar als christen gebruik van maken. Plastische chirurgie wordt gezien als normaal in de wereld om ons heen, waarin we worden geconfronteerd met schoonheidsidealen. Wij vrouwen hebben de neiging ons te vergelijken met elkaar en vinden daar vervolgens iets van. Dat kan positief of negatief uitpakken, maar het is goed ons dat bewust te zijn.
Als vrouwen die ons willen laten leiden door Gods Woord, lijkt het me goed ons te beseffen dat we niet volmaakt zijn. We leven in een gebroken wereld met een lichaam dat niet perfect is. We leven na de zondeval met alle gevolgen van dien. En toch staat in Psalm 139 beschreven hoe wonderbaarlijk we gemaakt zijn, ook na de zondeval, heel gedetailleerd bedacht door de Schepper. Van al die miljarden mensen is er maar een zoals jij en ik. Dat zegt iets over de grootheid van onze Schepper, maar ook hoe Hij naar ons kijkt en hoe we naar onszelf mogen kijken. Met ontferming. Of je nu wel of geen borsten hebt, nauwelijks billen of juist iets te veel naar je zin, een neus die groter is dan doorsnee en zo kunnen we nog even doorgaan.
Ons gelukkig voelen zit niet in hoe we eruitzien, maar hoe we naar onszelf kijken. Misschien heb jij wel prachtig haar, goedgevormde benen of heel mooie handen. Plato, de Griekse filosoof, zei het zo -al in de vierde eeuw voor Christus- "Schoonheid is zichtbaar geworden liefde." Liefde van God voor jou, waardoor Hij jou aanziet in Christus. Liefde voor jezelf, waardoor je schoonheid kunt zien. Octavius Winslow zegt het zo: “Ja, God heeft een groot welgevallen in het volk dat Hij liefheeft. Zij zijn Hem dierbaar, onvoorstelbaar dierbaar. Hij bewaart hen als de appel van Zijn oog. In eigen oog mogen zij dan verdorven, onrein en waardeloos zijn, maar als Hij ze in Jezus aanziet, kan Hij tegen elk van hen zeggen: Geheel zijt gij schoon, Mijn vriendin, en er is geen gebrek aan u." "Geen gebrek aan u", als God jou aanziet in Christus. Dat maakt echt gelukkig, ook al zijn daarmee zeker niet alle problemen die we ervaren in het gebroken leven van nu opgelost.
Tegelijkertijd voel ik met je mee en kan het heel zwaar voor je zijn steeds hiermee geconfronteerd te worden. Het voelt te makkelijk om jou te adviseren jezelf zonder meer te accepteren zoals je bent. Het is ook niet zo dat in de Bijbel staat dat je geen borstvergroting mag doen. Maar overweeg het biddend voor de Heere God of dit is wat Hij voor ogen heeft voor jou en of dit de echte oplossing is van jouw probleem, van het feit dat je je niet gelukkig voelt. Een medisch ingrijpen brengt risico’s met zich mee, vraag je af of je dat risico wilt nemen, zonder medische noodzaak.
Ik vind het mooi dat je zegt dat het voor je man geen probleem is. Dat kun je zelf nauwelijks geloven, maar geloof je man daarin en probeer je eigen gedachten daarover opzij te zetten. En probeer ontspannen te genieten van de aanraking van je man, gun hem jouw borsten, ook al is het niets in jouw ogen, de aanraking van de tepels kan evengoed voor jou een heel fijn onderdeel worden van de seks.
Kleding die past bij jouw eigenheid en vrouwelijk is, kan ook ontzettend veel doen in jouw gevoel van echt vrouw zijn. Dat begint bij onderkleding: het kiezen van een push-up-bh kan helpen en daarbij kleding die een duidelijk vrouwelijke uitstraling hebben, hoe dat precies bij jou eruit zal zien, kan ik niet inschatten alleen door middel van je brief, zonder je verdere figuurvormen te weten. Een kledingadvies zou je kunnen helpen.
Hoe dan ook: wijsheid gewenst. God geeft het hen die erom vragen.
Carolien Luitjes
Dit artikel is beantwoord door
A. C. (Carolien) Luitjes
- Geboortedatum:10-08-1978
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Woudenberg
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Kleur- en stijladviseur, presentatrice en coach
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bij jouw bespeur ik geen fysiek maar vooral geestelijk ongemak/leed. Als je eea kunt betalen zou ik t overwegen.
Natuurlijk hoort een zeker lijden bij het leven en niet alles is maakbaar maar we maken ook gebruik van de gezondheidszorg. Ik heb zelf in het verleden gebruik gemaakt van medicatie en psychiatrische hulp. Ik ben God dankbaar voor de mogelijkheden die we hebben. Breng het biddend bij Hem.
Je schrijft dat je denkt dat het niet mag, even later vertel je dat het niet geaccepteerd wordt in je omgeving. Je zou eens goed over na moeten denken of dat het zeker niet mag van je geloof, of dat je denkt dat het mag van de mensen om je heen. Dat zij er een oordeel over hebben. Zo als het panellid al vertelde, staat het niet in de bijbel dat het niet mag.
Ik wil een paar suggesties doen, hoe je over de volgende zaken denkt.
Als je nu al grijs wordt, wat vind je dan ervan om je haar te verven?
Je tanden staan allemaal scheef, maar je kan er goed mee eten, je bent zo geschapen.
Zou je dan een beugel nemen om je tanden recht te zetten. Zodat je een mooier gebit krijgt?
Je hebt gigantische flaporen, maar je bent gezond. Zou je er iets aan laten doen?
Je hebt hele grote borsten, je bent verder gezond, maar je krijgt last van je rug. Zou je ze verkleinen? Ik denk dat de meeste mensen in je omgeving dit een normale ingreep zouden vonden, omdat het nu lichamelijk leed veroorzaakt. Of zeggen ze, dit is je kruis, je bent zo geschapen, leer er maar mee te leven? Ik denk dat ze het eerste zeggen.
Dus bij lichamelijk leed is een ingreep aan je borsten geaccepteerd, alleen wanneer het bij geestelijk leed is niet.
Vaak wordt gezegd dat je niet moet snijden in een gezond lichaam
Stel je hebt een cup C. Je wordt ziek, kanker en je borsten worden afgezet. Vreselijk natuurlijk, maar je wordt weer volledig beter verklaard. Alleen je hebt geen borsten meer.
Iederen snapt het dan dat je een borst reconstructie laat doen. Want ja, ze had borsten en nu niet meer.
Maar als je zonder borsten geboren bent en je laat er iets aan doen dan mag het niet?
Dan wordt het vreemd gevonden.
Ik denk dat mensen bij een borstvergroting gelijk denken, sorry voor de woorden, aan grote porno meloenen. Slaat nergens op natuurlijk, want volgens mij kunnen ze het tegenwoordig heel natuurlijk maken.
Ik denk omdat mensen het gelijk koppelen aan het seksuele en dat daarom er weerstand op komt, want dat hoort toch niet?
Denk goed na of dat je het niet wilt van jezelf, of dat je bang bent voor de reacties uit je omgeving. Wellicht dat een borstvergroting wordt vergoed door je verzekering, als er echt geen borstgroei is.
Veel sterkte
Zou er dan in het geval van vraagstelster wel negatief gereageerd worden als ze 'preventief' borstvergroting ondergaat (aanvraagt bij haar zorgverzekering)? Kan me dat niet voorstellen! En mocht dat wel het geval zijn, dan vind ik dat behoorlijk hypocriet.
@K80 noemt een aantal voorbeelden... er zijn er nog veel meer.
Voor mij geldt als uitgangspunt: wat God ons door kennis enz. via mensen heeft gegeven dat mag ik gebruiken. Als mijn medemens daar anders over denkt, het zij zo! Hij zal dat t.z.t. zelf moeten verantwoorden.
Geen of te kleine borsten, dunne lippen, een te kleine penis, ielige beentjes en een te dik achterwerk... Er is van alles wat er aan ons lichaam niet deugt omdat we -in deze korte tijd- hier op aarde leven in onvolmaaktheid. Er zijn veel mensen, blijkbaar hier ook op dit forum, die vinden dat je vooral moet streven naar geluk op aarde, lichamelijk en psychisch. Want ja, God heeft nu eenmaal de medische wetenschap en mogelijkheden gegeven. Het is tegenwoordig niet zo lastig om een soort 'übermensch' te construeren met 'Ken' en 'Barbie' als ideaalbeeld of welke vorm van correctie dan ook. Maar ten diepste komt dat voor uit een ontevredenheid met de weg die God met ons gaat en het lichaam dat Hij ons geschonken heeft. Een onvoldaanheid die met welke niet medisch noodzakelijke operatie of ingreep dan ook nooit opgelost zal worden. Nog los van de -in dit geval- medische complicaties waar de kranten bol van staan.
Inmiddels heb ik meerdere mensen om mij heen die borstkanker hebben (gehad) en onder te littekens zitten van borstbesparende operaties en borstamputaties en bestralingen en ben ik elke dag dankbaar voor de gezondheid die ik heb,
Wordt snel gezegd van accepteer het maar en wees blij wat je hebt. Je bent toch lichamelijk gezond?
Dat is te makkelijk gezegd, er gaat hier veel verdriet van uit.
Als je al drie keer onder behandeling bent geweest bij een psycholoog en dat je daarna nog zo in de knoop zit, snap ik best dat je een oplossing wilt.
En die bestaat dan ook.
Een goede vriend heeft zaadbal kanker gehad. Heeft later prothese genomen omdat hij zich niet compleet voelde. Ik gaf hem groot gelijk. Kan me slecht indenken hoe het is als je een lege zak hebt als volwassen man.
Je mag dankbaar zijn dat er mogelijkheden bestaan.
2. Probleem is dat bovenstaande ons zo weinig aan de voeten van de Heere Jezus brengt, maar dat we naar oplossingen zoeken om het leven hier zo aangenaam mogelijk te maken. Wij mensen zijn van nature op zoek naar twee hemels. God belooft ons er echter maar één door geloof, bekering en heiliging. Iedere beproeving van Zijn kant zou ons meer aan de hemelse Medicijnmeester moeten verbinden. Zo maakt Hij ons klaar voor Zijn Koninkrijk. God vervult niet onze wensen, wel al Zijn beloften. En ik ben er van overtuigd dat als we ons daar meer mee bezig houden, we minder waarde hechten aan onze onvolkomenheden en aardse verlangens.
3. En van praktische aard: Waarom zou je je gezondheid op het spel zetten door twee onnatuurlijk voelende en lichaamsvreemde zakken met siliconen -van welk formaat dan ook- te implanteren? Mijn schoonmoeder moest door borstkanker een borst laten amputeren. Ze heeft geen seconde overwogen om dat met een kunstborst op te vullen omdat ze in het ziekenhuis waar ze werkte zag welke grote gezondheidsproblemen dat veroorzaakte bij vrouwen.
Prima dat je er anders over denkt. Niet iedereen is het zelfde. Als je geen probleem hebt dat je bv geen borsten hebt als vrouw is dat helemaal prima natuurlijk.
Als je wel er veel leed van hebt, dan zit je niet te wachten op een antwoord van dat we het zelf hebben veroorzaakt. Dikke pech dat jij dit hebt. Geeft niets dat je je ongelukkig moet voelen. Draag het kruis maar, wees er maar dankbaar om.
Benieuwd of jij ook zo zou denken als je niet eens staand kan plassen omdat er niets is om vast te houden behalve met een pincet.
Dat je je vrouw niet op een normale manier kan beminnen of zwanger kan maken omdat je niet eens kan penetreren.
Zo kan een vrouw zich voelen als ze geen borsten heeft.
Borstvergroting an sich is geen grote ingreep. De meeste vrouwen vergeten echter dat dit ongeveer elke 10 jaar herhaald moet worden. Ik heb patiënten in mijn praktijk die de afgelopen 6 jaar al 3 keer de protheses hebben laten vervangen vanwege lekkage ( 1,8% scheurt namelijk. De piek van dit scheuren ligt op 8 jaar) en kapselvorming. Daarnaast wordt door de operaties de huid waarin de protheses geplaatst moet worden slapper. Hierdoor gaan de protheses kantelen en schuiven. Hier zijn uiteraard oplossingen voor, maar het is niet een eenmalige ingreep.
Ik heb speciaal een account aangemaakt om te kunnen reageren.
Zelf zit ik in een vergelijkbare situatie. Getrouwd, dochtertje, zeer kleine borsten (zelfs AAA past niet). Voor mij is het geen groot probleem, mijn man vindt zelfs ze mooi en zou geen grotere willen. Zelf voel ik me er bij tijden nog wel onzeker over, alhoewel dat vroeger meer was. Je komt het toch tegen als je bijvoorbeeld kleding of ondergoed wil kopen of inderdaad bij de seks. Ook in mijn zwangerschap voelde ik me er onzeker over, ze werden wel iets groter, maar was bang dat ik geen borstvoeding zou kunnen geven. Dat is tot mijn verbazing gewoon gelukt! Mijn lichaam functioneert dus prima. Dit en dat mijn man geen enkele kritiek uit helpt natuurlijk bij de acceptatie.
Het antwoord van mevr. Luitjes vind ik ook waardevol. Het gaat er om hoe God naar ons kijkt en dat we, als we geloven in Christus, gezien worden als volmaakt en heilig. Dan vallen alle andere dingen weg. God heeft mij zo gemaakt, mij ook een goede man gegeven. Ik zou dus niet zo snel in mijn gezonde lichaam laten snijden, ik ondervind namelijk geen fysieke klachten. Voor mij is het dus belangrijk om vast te houden aan hoe God tegen de dingen aan kijkt en jezelf dat ook voorhouden als je minder goed in je vel zit. Als je er niet dagelijks mee geconfronteerd wil worden kun je uiteraard wel gewoon voor leuke / passende kleding zorgen (heb in mijn tienertijd heel veel sjaals gedragen die het dan wat verborgen of de aandacht afleidden), push-up-bh vind ik ook echt geen probleem (alleen valt er niks op te pushen, maar ok, geeft iets meer body aan de uitstraling), zwemmen vind ik ook nog lastig maar heb ik ook een soort push-up zwempak voor (ik denk dat het eigenlijk bedoeld is voor moslimvrouwen omdat het een hogere sluiting heeft bovenin, dus geen inkijk). Tja, wat kan ik verder aanraden, echt accepteren! Vrouwen heb je in allerlei soorten en maten, ik denk toch dat dit binnen de normale variatie valt. Er zijn meer mensen die dit hebben dan je denk, alleen wordt er niet over gepraat en verbergen mensen het vaak.
Je man heeft er geen probleem mee zeg je, dus geniet van zijn aanraking, accepteer jezelf en wees blij met je lichaam. Echt, de voordelen zijn er ook. Lekker op je buik slapen, geen rugklachten, zware dingen die je moet meeslepen, zakken niet uit. Vrouw zijn zit in jezelf, niet alleen de buitenkant.
Ik ben dus ook niet eens met meeste bovenstaande reacties. Als er geen fysieke klachten zijn, is het niet zomaar aan te raden om naar een fysieke oplossing te zoeken. De klachten zitten meer in de gevoelens van de vragensteller, dus dan zou ik de oplossing ook in die hoek zoeken. Gods zegen!
Meningen kunnen verschillen: in mijn omgeving in de loop der jaren veel borst-amputaties, 1 kunstmatige vervanging, de anderen geen vervaniging maar wel opvulling. Echter ook: vrienden, hij medisch specialist, zij werkzaam op onco-logieafdeling: 2 amputaties en 2 vervanging, mét de wetenschap zoals @ajl treffend omschrijft dat er herhaaldelijk een correctie nodig zal kunnen zijn. Het is waar je voor kiest. En persoonlijk denk ik dat bij veel keuzes het fysieke een grotere rol speelt dan het psychische; ik zeg dit voorzichtig, ben geen psychiater.
De Bijbel spreekt andere taal. De kleine Westminster Confessie vat de Bijbelse notie waartoe wij hier op aarde zijn perfect samen. Niet om het voor onszelf zo leuk en gezellig mogelijk te maken. Maar... "het voornaamste en hoogste doel van het leven van de mens is de verheerlijking van God en het zich in Hem ten volle en eeuwig verheugen."
God geeft ieder van Zijn kinderen een kruis om ons steeds aan dat doel te helpen herinneren. We hebben namelijk de onhebbelijke gewoonte om bij herhaling af te dwalen. Het probleem is niet die doorn in ons vlees, maar onze vervloekte onwelwillendheid en herhaaldelijke opstand tegen God. We willen een snelweg naar de hemel en geen bochtig pad met dorens en distels. Dat is het probleem en niets anders. En dat kan geen enkele aardse dokter oplossen.
@Joyce25 Helder. Waarvan acte!
@ajl Juist. Dat is precies waar ook in medische literatuur (evenals in de media) tegen gewaarschuwd wordt.
Ik slik bijv. medicatie omdat het leven in deze maatschappij voor mij anders heel zwaar zou zijn, maar ik zou me waarschijnlijk wel redden. Moet ik dan ook mijn medicatie maar laten staan, omdat ik nu eenmaal zo geboren ben en dan geen medicatie mag nemen want ik ben nu eenmaal gezond?
Waarom "mag" het ene wel en wordt het andere niet geaccepteerd? En wie bepaalt dat?
Het maar moeten accepteren omdat je verder gezond bent vind ik ook te makkelijk. Je hebt ook al veel geprobeerd om het te accepteren en je lijdt er nog steeds enorm onder. Dat anderen in een soortgelijke situatie het geen probleem vinden; Heel fijn voor hun, (klinkt sarcastischer dan ik het bedoel.) En het is heel goed bedoelt als gezegd wordt er zijn zat mensen zoals jij met amper of geen borsten (door mijn werk weet ik dat dat ook echt zo is) en het kan zeker helpen als je weet dat je echt niet de enige bent.
Maar voel je er niet slecht door dat jij er wel onder lijdt. Ik denk ook zoals in een bovengenoemde reactie staat het verschil tussen heel kleine borsten en geen borsten al niet te vergelijken is. Ik heb zelf ook kleine borsten en hoewel ik soms ook grotere borsten zou willen en uberhaupt een vrouwelijker figuur zou willen, heb ik er geen probleem mee. Mijn vriend vind kleine borsten ook helemaal leuk en zegt ook, bij jou is er iig niks wat kan gaan hangen, bij jou blijven ze altijd mooi;) en het is heel fijn dat hij het zegt en ik weet dat hij het echt meent. Maar dat neemt niet weg dat ik voor mezelf soms ook nog steeds wil dat ze groter zijn.
Dus super fijn dat jou man het geen probleem vindt, geloof dat ook. Maar je zou het ook niet voor hem wel of niet moeten doen.
Ik zou me er goed in verdiepen, praten met een dokter kan nooit kwaad en de voor en tegen argumenten goed tegen elkaar afwegen. Want ja, er zitten echt wel risico's en nadelen aan...
Ik snap jouw verdriet. Ik heb helaas ook kleine borsten, zeker in verhouding met de rest. Ik ben nu 45 en doordat ik de laatste twee jaar een aantal kilo ben aangekomen (waar ik minder blij mee ben) ben ik nu wel ontzettend blij met mijn wat vollere borsten. Natuurlijk zijn ze nog niet zo zoals ik ze graag had gewild, maar dat geldt voor meer dingen. Ik ben er tevreden mee hoe mijn lichaam nu is. Binnenkort ga ik echter onder het mes.. niet om medische redenen, maar vanwege een ooglidcorrectie die ik al jaren graag wil, omdat het niet alleen niet mooi is, maar voornamelijk ook erg hindert omdat het op mijn wimpers drukt. Voor een medische indicatie zou het echter nog veel erger moeten zijn en zou mijn zichtveld ook minder moeten zijn. Ik geloof niet dat God mij hier jaren voor ongelukkig wil laten zijn. Ben er ook niet echt ongelukkig door maar het stoort wel heel erg.
Ik denk dat er niks op tegen is om je te laten opereren. Natuurlijk mag je blij zijn als je als die borstkankerverhalen om je heen hoort. Mijn eigen zus is aan borstkanker overleden dus ik weet waar ik het over heb. Maar om dan te zeggen:"wees blij en dankbaar dat je gezond bent en kijk naar al die mensen met borstkanker" dat zeg je ook niet tegen iemand die zijn flaporen wil laten rechtzetten. Terwijl God hem wel met die flaporen heeft gemaakt. Maar God heeft soms ook iemand met een hazenlip gemaakt. Of met een grote wijnvlek. Moet iemand die wijnvlek maar accepteren?
Is het altijd fout om het leven iets aangenamer te maken?
Ik moet zeggen dat mij de antwoorden van Omega behoorlijk irriteren. Het lijkt wel of sommige christenen er een wedstrijd van maken om hun leven maar zo onaangenaam mogelijk te laten verlopen om hun vroomheid ten toon te stellen. Die van het kruis dragen een soort heilige missie maken om in het leven maar zoveel mogelijk te mogen lijden. Zou dat werkelijk de bedoeling van God zijn? Er is niks mis mee om blij te zijn en vrolijk!
De opmerking van Omega tegen K80: Ik weet niet of je christen bent. Ik vermoed van niet, zo te lezen, vind ik ver beneden peil. Jouw antwoorden Omega, doen mij heel erg aan Farizeers denken. En je weet hoe Jezus over hen dacht. Niet iedereen streeft met een cosmetische ingreep naar perfectie of wil er als een Barbie uitzien. Ik denk dat we God dankbaar mogen zijn voor de mogelijkheden die er zijn op medisch gebied. Bovendien laten mensen zich ook niet voor de lol ombouwen van man naar vrouw of omgekeerd. Google maar eens wat er in de baarmoeder allemaal mis kan gaan en sommige mensen bij de geboorte niet zo eenduidig als man of vrouw geboren worden, maar met verschillende geslachtskenmerken.
vraagstelster, ik zou als ik jou was wel heel goed naar de mogelijkheden informeren. Er zijn vast heel veel verschillen in de protheses en ook in de gezondheidsrisico's.
Als voor God alleen het innerlijk belangrijk was had hij de mens in het paradijs niet zo mooi geschapen. God streefde bij de schepping ook altijd naar perfectie en daar was niks mis mee. Als offer wilde hij ook altijd een bokje waar niks aan mankeerde. Een mank bokje mocht niet geofferd worden.
In bovenstaande berichten worden diverse voorbeelden genoemd die kant nog wal raken, zoals medicatie bij depressies, herstellen van een schises. Ik mag toch aannemen dat je heel goed begrijpt dat wat anders is dan een borstvergroting.
En nee, ook bij flaporen zou ik dit niet corrigeren. Ik vind het tenenkrommend dat gelijk aangegeven wordt dat alles wat wij niet mooi vinden aan het lichaam gecorrigeerd moet worden.
Borstreconstructies na een borstamputatie worden vaak ook 'genomen'in de eerste emotie van de ziekte. Ik ken meerdere dames die aangeven dat zij bij nader inzien hier liever niet voor gekozen zouden hebben. De borst is namelijk altijd koud, de protheses schuurt over het borstbeen en doet hierdoor pijn. Bij een relatief nieuwe protheses die veel gebruikt werd, heb je een verhoogde kans op Hodgekin
- 1
- 2
