Voorkeur voor geslacht van kindje

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 23-03-2021| 10:00

Ik heb een vraag voor mevrouw Rots. Laat ik voorop stellen dat ik echtparen die ongewild kinderloos zijn niet voor hun hoofd wil stoten met mijn vraag. Ik ben een moeder van drie prachtige kinderen die ik samen met mijn man gekregen heb. Twee van het ene geslacht, één van het andere. De wens voor een vierde is geregeld aanwezig. Maar ik, de moeder, heb een sterke voorkeur voor nog een kindje met het geslacht waar we er één van hebben. Vooral voor de broer of zus (dat laat ik even in het midden) zou ik het zo graag willen!

Ik weet dat het echt niet goed is. Ik weet dat gezondheid 100 procent voorop staat. Ik weet dat God ons geeft, als we een vierde kindje zouden mogen ontvangen, wat goed voor ons is, maar... ik kan het gevoel niet los laten. Nu krijg ik elke keer gedachten als: misschien straft de Heere mij nu wel met een gehandicapt kindje van mijn voorkeur. Het voelt erg ondankbaar tegenover de Heere als Hij ons nog een kindje zou geven dat ik dan het liefst zelf het geslacht wil bepalen.

Pas las ik over een dieet voor een jongen of juist een meisje. Ik mag hier echt niet aan toegeven. Ik bid ook elke keer of de Heere dat gevoel weg nemen wil, want ik wil helemaal niet dat het er is! Ik zou zo graag willen dat dit gevoel weg gaat, maar loop er op vast. En durf er ook niet over te praten, want het voelt enorm ondankbaar. Heeft u voor mij tips?

Beste vraagsteller,

Voorkeur voor een jongen òf juist voor een meisje bij een vierde kindje? Ja, dat kan een diepe wens zijn. Maar het is ook niet meer dan dat. U probeert nu een soort van bezweringsformules op uw gedachten los te laten, door te dénken dat God zou straffen met een gehandicapt kind als u uw gevoelens de vrije loop laat. Nou, ik kan u één ding vertellen: íéder kind is een geschenk van God en welke handicap dan ook: zó straft God niet! Nooit! Ook kinderloosheid, waar u uw brief mee begint, heeft niets met úw manier van denken te maken! Juist door uw begin -met verontschuldigingen- kunt u echtparen kwetsend tegemoet treden. Aanvaarden, mogelijk na een lang traject, vraagt níét om medelijden, maar om liefde en nààst iemand gaan staan! 

Al drie keer hebt u met uw man een Godsgeschenk mogen ontvangen, waarbij alle drie uw kinderen ongetwijfeld heel verschillend zullen zijn van uiterlijk, karakter, intelligentie en noem maar op. Kijk er met dankbaarheid naar en laat dwanggedachten, die ik zelfs wel bijgeloof zou willen noemen, los. Nu weet ik wel dat het laatste gemakkelijker is gezegd dan gedaan, maar het is óók een keuze. Een keuze om u niet te richten op wat u nìèt hebt, maar om u dankbaar te tonen voor het gezin dát u hebt. Met alle grote en kleine vreugden, moeiten en zorgen. Het gaat dus niet om óndankbaarheid, maar juist om dankbaarheid. Laat díe gevoelens de boventoon voeren, dan leert u tegelijk wel om ‘los te laten’. 

Stel, dat u daadwerkelijk in verwachting raakt: laat u dan niet meevoeren in negatieve gedachten die al een claim leggen nog voor het kindje geboren is. Natuurlijk wilt u dat niet, maar het is zeker wél een valkuil. Uw beider taak is het om voor de kinderen die u hebt gekregen (en/of die u nog mag ontvangen) te zorgen en ze op te voeden tot sociale, zelfstandige volwassenen. Zelfs gelóóf kunt u hen niet geven, laat staan gezondheid en/of een lang leven. Leg alles in handen van uw Schepper: Hij zorgt voor u, geeft u alles wat u nodig hebt...

Nog dit: met bovenstaande heb ik niet gezegd, dat uw gedachten en gevoelens er niet mogen zijn. Het gaat er maar om dat u zich er niet door laat beheersen! En dat lukt alleen maar als u zich bewust bent van uzelf en kéúzes maakt. 

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1530 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven