Vastzitten in moeras van zonde en duivel

J.P. van den Brink | Geen reacties | 17-02-2021| 14:21

Ik ben sinds een aantal jaar gescheiden nadat ik het zevende gebod heb overtreden. Nu ik een tijd samenwoon met een vrouw, krijg ik toch schuldgevoelens over wat ik gedaan heb. De vrouw waarmee ik samenwoon kan ik in deze tijd niet zo maar op straat zetten. De kerkelijke tucht heeft me al in de tweede trap van censuur gezet en de derde komt eraan als ik niet ga trouwen of dat we tijdelijk uit elkaar gaan. Dan zou ik schuldbekentenis mogen doen en daarna zou ik mogen trouwen en dat alleen voor de burgerlijke stand, niet in de kerk.

Maar ik heb geen vertrouwen in het huwelijk omdat de vrouw onkerkelijk is en zij zich totaal niet in het geloof verdiept en er energie insteekt. We gaan wel samen naar de kerk, maar dat is ook alles. Graag u advies wat ik zou kunnen doen. Ik weet het niet meer. Ik zit vast in het moeras van de zonde en de duivel.

Beste vraagsteller,

Ik feliciteer je met je sprekende geweten (ik hoop dat u/jij zich er niet aan stoort dat ik in dit antwoord de jij vorm hanteer). Ik ben ook blij om te lezen dat je je niet wilt onttrekken aan  de verantwoordelijkheden die je nu hebt t.a.v. de vrouw met wie je nu samenwoont. Maar het een en ander brengt je wel in een bijna onmogelijke spagaat. 

Laat ik beginnen met te zeggen, dat er voor elke zondaar die zich van zijn kwade wegen afkeert, die zijn zonde belijdt en laat, door de Heere zelf vergeving wordt toegezegd. Hoe diep je ook in het moeras zit, er is een weg tot behoud! Neemt niet weg dat in de weg tot behoud soms diep in je vlees moet worden gesneden en  dat is moeilijk en pijnlijk. We lezen bijvoorbeeld in Ezra 10 welke ingrijpende maatregelen bij een collectieve zuivering in de zeden van het volk werden genomen nadat velen ongeoorloofde relaties waren aangegaan met vreemde vrouwen. We moeten oppassen om deze situatie een op een op jouw situatie toe te passen, maar het is wel een illustratie dat het herstel van zondige daden offers vraagt. Het is hierbij goed om ook te kijken naar 1 Kor. 7 waar duidelijk wordt uiteengezet dat bij een stel waarbij de een ongelovig is en de andere gelovig niet bevolen wordt te scheiden, maar de gelovige wordt opgeroepen de ongelovige niet te verlaten. Hoe Paulus met deze kwestie worstelt wordt wel uitgedrukt in het feit dat Paulus dit niet presenteert als een opdracht van de Heere, maar als zijn eigen persoonlijke visie op deze zaak. Lees het hele hoofdstuk, maar met name vers 12 en 13: “Maar den anderen zeg ik, niet de Heere: Indien enig broeder een ongelovige vrouw heeft, en dezelve tevreden is bij hem te wonen, dat hij ze niet verlate;  En een vrouw, die een ongelovigen man heeft, en hij tevreden is bij haar te wonen, dat zij hem niet verlate.”

Je staat inmiddels in je eigen kerk onder censuur. Je weet ongetwijfeld dat de kerkelijke tucht in zichzelf niet de uiterste consequentie, namelijk de derde trap: de afsnijding voor ogen heeft, maar juist ten doel heeft dat de zondaar door de genomen eerdere tuchtmaatregelen tot inkeer komt en zich bekeert! De kerkelijke tucht is niet straffend of wrekend bedoeld, maar heeft behoud en genezing op het oog.  Daarom hoop en verwacht ik dat als je met je oprechte berouw en je dilemma in de praktische situatie naar je kerkenraad gaat. En dat je bij je predikant of pastoraal verantwoordelijke voor jouw zaak een geopend oor en een helpende hand zult vinden. Veel mensen beseffen niet hoe ernstig die laatste stap is! De afsnijding betekent namelijk dat betrokkene door de gemeente in gehoorzaamheid aan Gods heilige geboden van het Koninkrijk van God wordt uitgesloten! Ik hoop en bid dat dit in jouw situatie niet zal hoeven te gebeuren!

De kerkenraad heeft jouw situatie in behandeling gehad en is tot de conclusie gekomen dat jullie ten minste tijdelijk uit elkaar moeten gaan en dan trouwen. Kennelijk zijn je eerste zonden in deze trein van zonden niet meer ongedaan te maken. Je overspel tijdens je eerdere huwelijk is niet meer ongedaan te maken. Je gebroken huwelijk is op een scheiding uitgelopen en dit huwelijk is niet meer te herstellen. 

Je huidige zondige levenswandel, het ongehuwd samenwonen, is wèl te herstellen. Bij een schuldbelijdenis hoort een radicaal breken met de zonde. Want echt: doorgaan in de zonde is een dood(!) lopende weg. En ik schrijf dit niet makkelijk of uit hardheid op! Maar ik wil en moet je eerlijk behandelen. Dat heeft de Heere Jezus ook bij de Samaritaanse vrouw gedaan (Johannes 4). Hij heeft haar niet gespaard, maar toch behouden, als je begrijpt wat ik bedoel. Overigens vinden we in die geschiedenis niet vermeld hoe de Samaritaanse vrouw haar spagaat heeft opgelost... Wel heeft deze hele geschiedenis en de manier hoe Jezus haar behandelde haar tot geloof gebracht. Daarom is deze geschiedenis ook voor jou  een verhaal waarmee je voor Gods aangezicht hoop en verwachting mag hebben! Zo gaat God met zondaars om!

De kerkenraad komt (voor zover ik de feiten uit je korte vraag nu ken) tot de bovengenoemde conclusie: trouwen na per zo spoedig mogelijk uit elkaar gaan tot aan het huwelijk (1). Een tweede optie, als je niet wilt of kunt trouwen: definitief uit elkaar (2) wordt zover ik uit je vraag kan  opmaken, door de kerkenraad niet geadviseerd. Maar meer smaken zijn er m.i. niet. Je geeft zelf aan dat je een huwelijk met deze vrouw niet ziet zitten en dus opteer je zelf toch voor de tweede weg, maar je zit er wel mee dat je in de huidige omstandigheden je huidige vriendin niet zomaar op straat wilt/kunt zetten. 

Juist hier kan een christelijke gemeente praktische oplossingen bieden. Er zou (tijdelijk) onderdak geboden kunnen worden voor jou of je vriendin, waarbij een van beiden in de huidige woning kan blijven wonen; dit zou kunnen duren voor een periode tot wanneer je vriendin een permanente oplossing zou hebben kunnen vinden. Als hier kosten mee gepaard gaan zou je kunnen overwegen dat het jou financieel ook best wat mag kosten en dat je zo laat merken dat je je niet simpelweg aan je verantwoordelijkheden wilt onttrekken; als je geen of onvoldoende financiële middelen hebt zijn er ongetwijfeld mogelijkheden via praktische hulp uit de gemeente of diaconale hulp. Die mogelijkheden kan ik hier via een schriftelijke beantwoording niet verder uitwerken.

Toch zit ik mij af te vragen (ook in het licht van 1Korinthe 7, en het advies van je kerkenraad) of je niet te snel tot de conclusie komt dat je geen vertrouwen kunt hebben in een mogelijk huwelijk  met je huidige vriendin. Dus de eerste optie moet wel verder onderzocht worden. 

Ik ga er vanwege het oordeel van de kerkenraad, die de feitelijke omstandigheden van dit verhaal veel beter kent dan ik uit de vraag kan weten, vanuit dat een huwelijk zal mogen plaatsvinden, zij het niet met een kerkelijke inzegening; een afweging of een huwelijk geoorloofd is laat ik hier dus achterwege, als je daar meer van wilt weten moet je maar eens kijken in een eerdere vraagbeantwoording van mijn hand: 'Onmogelijk om te hertrouwen' of verder zoeken in de zoekfunctie naar andere vragen over het onderwerp “hertrouwen”. 

Waarom heb je geen vertrouwen in een huwelijk met haar? Je argument is dat zij onkerkelijk is en zich totaal niet in het geloof verdiept of er energie in steekt. En dan komt er in je verhaal iets merkwaardigs. Jullie gaan wel samen naar de kerk (maar dat is ook alles). Met die laatste opmerking geef je een behoorlijke diskwalifikatie van haar energie en moeite die ze er kennelijk toch in steekt om mee naar de kerk te gaan. Als je er niet bij opgevoed bent (je geweten is op dit punt niet gevormd) en je niets met het geloof hebt, vind ik het opmerkelijk dat zij mee naar de kerk gaat (of gaan jullie slordig, zo maar af en toe naar de kerk; of nu in de coronatijd, gaan jullie alleen als je ook werkelijk naar de kerk kunt gaan en luisteren/kijken jullie niet mee met de online uitzendingen...?).
Hoe het ook zij, mijn vraag is: waarom gaat ze toch mee naar de kerk? Is het daarom ook niet raadzaam om samen met je predikant of ouderling eens een gesprek te hebben om haar te vragen wat haar motieven zijn om bij je te willen blijven en of de prediking iets bij haar doet? En als zij zou instemmen met een onderbreking van jullie samenwonen tot aan een huwelijk is dat wel een tastbaar bewijs dat Gods instellingen haar niet om het even zijn. Want als je niet bij deze zaken opgevoed bent, zou deze beslissing op totaal onbegrip stuiten.

Ik wil met deze kanttekening op jouw gebrek aan vertrouwen in een huwelijk niet de indruk wekken dat ik je zou adviseren je maar onder druk van de censuur en omstandigheden in een risicovol huwelijk te storten. Maar het is wel een gegeven dat je al geruime tijd met haar hebt geleefd als waren jullie getrouwd. Dan ben je een vlees met elkaar en dat kun je ook niet meer ongedaan maken. Daar mag je niet lichtvaardig mee omgaan. 

Ik heb je in dit antwoord wat overwegingen meegegeven. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik wil hier herhalen wat ik in eerdere beantwoordingen heb gezegd namelijk dat de evenwichtige overweging  over het al dan niet hertrouwen vrijwel onmogelijk in een schriftelijke beantwoording gegeven kan worden; daarvoor zijn individuele situaties stuk voor stuk te uniek en vereist geval bij geval  persoonlijk gebed en persoonlijke pastorale begeleiding. Ik hoop dat je die hulp in jouw gemeente kunt vinden. Als dat niet het geval is kun je bij de redactie van Refoweb aankloppen, dan kunnen we nagaan of we je buiten de vragenrubriek om verder kunnen helpen.

Sterkte in alles en bovenal hoop en wens ik dat je de weg terug naar de Heere zult vinden. Bij Hem is vergeving. Altijd geweest (Psalm 130).

J. P. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

J.P. van den Brink

• Geboortedatum:
  10-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Eindhoven
• Status:
  Inactief

80 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven