Drukke bestaan zorgt voor geloofstwijfel

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | Geen reacties | 15-02-2021| 16:48

Aan mevrouw N. J. van Dooijeweert. Toen ik vijftien jaar was gebeurde er iets in mijn leven wat veel impact op me had. Er volgde een moeilijke periode. Echter ging ik in die periode ook nadenken over m’n leven ten opzichte van God. Krachtig kwamen de woorden binnen uit Jesaja 45:2-3: “Ik zal voor uw aangezicht gaan, en Ik zal de kromme wegen recht maken; de koperen deuren zal Ik verbreken, en de ijzeren grendelen zal Ik in stukken slaan. En Ik zal u geven de schatten, die in de duisternissen zijn, en de verborgene rijkdommen; opdat gij moogt weten, dat Ik de HEERE ben, Die u bij uw naam roept, de God van Israël.” Het was alsof Hij heel persoonlijk tot me sprak. Ik ging beseffen dat ik zonder God leefde en zoveel zonden gedaan had en nog deed. Het deed me verdriet. Ik ging veel Bijbel lezen en onderzoeken en m’n leven opknappen.

Er ging een periode overheen. Uiteindelijk voelde ik me een farizeeër. Tot ik een jaar of 20 was en een boek las: “Levend geloof.” Mijn ogen gingen open voor Jezus Christus de Zaligmaker. Hij is de Grond en Bron van Leven. Ik mocht geloven ingeplant te zijn in de Wijnstok en zo vruchten dragen. Het was een goede tijd en ik mocht vaak verlangen naar het Hemelse leven hierna om Hem eeuwig te loven.

Inmiddels ben ik getrouwd en mag ik moeder zijn. Een grote zegen. Echter merk ik nu dat ik zo druk ben met het dagelijkse leven en daardoor minder stille tijd heb. Ik heb het eigenlijk wel naar mijn zin hier op aarde en houd veel van mijn man en kinderen. Ik voel me meegezogen door materialisme en werelds denken. Ik leef niet meer zo dicht bij God als eerder. Dan moet ik steeds weer bidden: “Mijn ziel kleeft zo aan het stof, maak mij levend naar Uw Woord.” Ik ervaar het wel als mijn taak om mijn kinderen voor God op te voeden. Hier bid ik ook voor en het is mijn sterke verlangen dat ze tot Zijn eer op mogen groeien. We bidden, lezen en zingen samen. Maar toch... ik twijfel zo of ik wel een ware christen ben en of ik wel aan het avondmaal mag. Of is dit nu ongeloof en God tekort doen? Zou u mij Bijbelse antwoorden/richtlijnen kunnen geven? 

Een 27-jarige vrouw.

Beste zuster,

Meer mensen hebben dat voor jou ervaren; een moeilijke, ingrijpende periode in je jonge leven. En je ging nadenken en zocht de Heere. En het wonder gebeurde; de Heere hoorde je gebed en Hij gaf antwoord vanuit Jesaja 45. Het Woord van de Heere drong door tot in je hele bestaan. Niet “alsof ”, de Heere sprak, maar het wás werkelijkheid. Hij bemoedigde je ook. Hij riep je bij je naam. Wat een indringend gebeuren in je jonge leven. Dan staat heel je hart in vuur en vlam, je zou alles wel willen doen in dienst van de Heere. Je hele hart gaat naar Hem uit. Een stukje dankbaarheid doortrilt je en je wilt tot eer van Hem leven.

En dan begint tegelijk ook het ‘opknappen’ van je leven. Ik wil echt voor de Heere leven! Je slaagde er in om je leven helemaal anders in te richten. Er was echte vreugde in om de Heere te dienen. Totdat je ontdekte dat er iets fout ging. Waarom leef ik zo? Waarom wil ik alles zo goed doen? En daar zag je jezelf als een farizeeër aan de kant staan... Wat een gezegend moment! Lieve zuster het is zo ingrijpend om dat te ontdekken, maar het was ook zo heilzaam voor je zelf.

Na het lezen van dat boek, was er maar één ding; ik heb Jezus nodig. Hij is DE Weg, DE Waarheid en HET Leven. Toen je mocht geloven dat je ingeënt was in de ware Wijnstok, Christus veranderde je leven echt. Toen kwam er echte vreugde, hoop en uitzicht. Je leefde met Christus. Je leefde op de wolken. Ja zelfs boven de wolken. Dat was dat leven dat de Heiland aanwees aan de gemeente van Efeze in Openbaring 2:4: ”Ik heb tegen u dat u uw eerste liefde verlaten hebt.” Die vurige liefde. Niemand zien dan Jezus alleen. Hem dienen, van Hem zijn, tot eer van Hem leven.

Maar toen kwam het dagelijks leven op je af: trouwen, druk zijn, kinderen krijgen. Het leven met de Heere had stapje voor stapje niet meer de eerste plaats. Je deed geen bijzondere dingen, geen gekke dingen. Je ging niet in de zonde leven, deed gewoon je plichten. Maar het kwam meer op de achtergrond terecht. Het vurige liefhebben zakte steeds meer weg. Tenslotte was er ook niet meer het verlangen om eeuwig de Heere groot te maken. Het kwam allemaal een beetje op het tweede plan terecht. Alles werd zo gewoontjes. Soms had je heimwee en verlangen naar die oude tijd. Het leefde ook onder een preek nog wel eens op. Maar het was niet meer zoals vroeger. Dan komt satan op kousenvoeten in je leven...

Natuurlijk mag je je man en kinderen vurig lief hebben, dat staat het geloof niet in de weg. Maar het tijdelijke leven mag niet je leven beheersen, mag niet de zin van je leven worden. Ga niet mee met het materialistisch denken en doen van deze wereld. Het gaat voorbij, er blijft niets van over. Heel deze wereld zal de Heere zuiveren en er komt een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Leef daar mee, leef daar naar toe, met je man en kinderen. Met je dagelijks leven. Dat doe je ook wel, maar door de beslommeringen ga je ook twijfelen of alles wel echt is. Ben ik wel een “echt christen” en mag ik wel aan het Heilig Avondmaal.
 
Weet je zuster; Als het TOEN echt was, dan kan het toch nu niet weg zijn? Hij verlaat niet wat Zijn hand begon! 

Soms heb je het gevoel dat alles een sleur geworden is, zeg je. Maar als ik lees hoe jullie lezen, bidden en zingen en hoe je er op gericht bent om je kinderen voor de Heere op te voeden, dan ben ik erg blij. Het is toch je diepe verlangen dat de kinderen ook de Heere zullen liefhebben! Ga daar mee door en de Heere zal het zegenen. Maar ‘zing’ de twijfels weg uit je leven, want als je twijfelt dan ben je als de golven van de zee, heen en weer gesmeten.
 
Ons gevoel is nooit de zekerheid. Veel mensen werken verkeerd met het begrip “zekerheid”. Er zijn twee vormen van zekerheid: de zekerheid van het geloof en de zekerheid van het gevoel. Het is zeker fijn om af en toe gevoelige genade te hebben, de Heere wil ons dat ook geven om ons te bemoedigen en te versterken. Maar het is een toegift. Geloof is het fundament van ons bestaan. De zekerheid ligt in het geloof. Geloven is een actieve daad, werk daar aan. Werp je met heel je bestaan op de Heere Jezus, verwacht alles alleen van Hem! Zie op de beloften van de Heere! “Wie dorst heeft , die kome en die wil, neme het water des levens om niet.”
 
Dat achteruitgaan in je geestelijk leven, daar spreekt de Apostel ook over in de brief aan de Hebreeën (Hebr. 12:12-15): “12.  Daarom richt weer op de trage handen, en de slappe knieën; 13. En maakt rechte paden voor uw voeten, opdat wat kreupel is, niet verdraaid word, maar dat het veelmeer genezen word. 14. Jaagt de vrede na met allen, en de heiligmaking, zonder welke niemand de Heere zien zal; 15. Toeziende, dat niet iemand verachtere van de genade Gods”. En Jesaja 35: 3: “Hef daarom de slappe handen op en strek de knikkende, (slappe) knieën”.
                                                                                       
Twijfel is ongeloof! Dan denk je te klein van de Heere. Ga je weg met blijdschap, je oog gericht op de Heiland, het anker van de hoop uitgeworpen op Golgotha, waar het klonk: “Het is volbracht!”

Gods zegen, hartelijke groet,
Nellie van Dooijeweert-van der Slikke

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

• Geboortedatum:
  25-04-1942
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

112 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven