Rachel (on)bekeerd gestorven
Ds. H. D. Rietveld | 1 reactie | 10-02-2021| 08:06
Vraag
Klopt het dat Rachel onbekeerd gestorven is of zou je dat vanuit de Bijbel gezien niet zo mogen zeggen? Predikanten verschillen hierover van mening.
Antwoord
Deze vraag blijkt dus moeilijk definitief te beantwoorden. Laten we eerst maar kijken wat de Bijbel over Rachels leven zegt. Dat Rachel bijgelovig was is af te leiden uit de afgodsbeeldjes die ze meenam toen Jakob voor Laban vluchtte (Gen. 31: 34). Verder kunnen we uit Genesis wel opmaken dat Rachels leven werd beheerst door haar verlangen om even of zelfs méér vruchtbaar te zijn dan haar zus Lea. De naamgeving van haar eerste lang verwachte zoon gaf het al aan: Joseef (Hebreeuws: Hij (God) moge toevoegen). Zo wachtte ze met obsessief verlangen op een volgende zoon. Wanneer die wordt geboren kan ze alleen maar terugzien op een moeizaam leven. Ze noemt hem Ben-oni zoon: van mijn ongeluk of van mijn smart.
Rachel had in de tijd van haar kinderloosheid gezegd dat ze liever dood zou gaan dan zonder kinderen te blijven (Gen. 30:1). Nu zou ze sterven terwijl ze een tweede zoon kreeg in het besef dat zij hem niet zou zien opgroeien.
Haar negatieve kijk, haar levensverdriet wordt verderop in de Bijbel belicht. In Jer. 31:15 weigeren de Israëlieten in Rama zich te laten troosten door de HEERE, zoals Rachel, wanneer ouderen in het land achterblijven en hun kinderen in ballingschap moeten gaan (zie ook Jer. 40:1). En in Matt. 2:17 en verder, lezen we van het verdriet van de ouders in Bethlehem toen de soldaten van Herodes hun kinderen doodden en zij als Rachel ontroostbaar waren.
Jakob veranderde haar naamgeving in Ben-jamin, zoon van de rechterhand. Daarmee gaf hij een positievere geloofsvisie op dit kind aan dan Rachel. Zo is zij in donkerheid, zonder troost gestorven, voor zover we uit de Bijbel kunnen opmaken. Toch heeft ze haar plaats gekregen onder de stammoeders in Israël. Wanneer Boaz Ruth trouwt krijgt de zegenwens mee: Moge de HEERE deze vrouw maken als Rachel en Lea die beiden het huis van Israël gebouwd hebben (Ruth 4: 11). Koning Saul en ook Paulus komen van de stam Benjamin, de kleinste stam maar daarom nog niet de minste.
Toch is Rachels verdriet in zekere zin wel te begrijpen omdat God vader Abraham een talrijk nageslacht had beloofd. Maar ze kon blijkbaar moeilijk eenswillend worden met de HEERE, Die op Zijn eigen manier Zijn belofte zou waarmaken.
We kunnen natuurlijk niet (meer) in haar hart kijken en we zijn al helemaal niet gerechtigd een oordeel over haar eeuwige staat uit te spreken – dat is geen mens gegeven en daarom is de vraag stellen en haar beantwoorden een precaire zaak.
Veel belangrijker is de vraag of wijzelf weten van de enige troost in leven en sterven, waar onze Catechismus terecht mee begint. Of we voor onszelf Gods Evangeliebeloften betrouwbaar achten en er gelovig, van Hem afhankelijk op leren bouwen en vertrouwen, levenslang. Dat geeft juist geestelijke blijdschap in plaats van verdriet.
Ds. H. D. Rietveld
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. D. Rietveld
- Geboortedatum:06-11-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nijkerk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vragen vanuit christenen/gemeentes als:
- Kan hij/zij wel aan het Heilig Avondmaal gaan?
- Is diegene wel echt bekeerd?
- Leven hun wel oprecht (genoeg)?
Of de vele oordelen over anderen:
- Persoon X is vast verloren gegaan (en naar de hel)..
- Hij/Zij is nog niet gelovig/bekeerd genoeg..
- En vul maar in voor jezelf....
Vervang 'hij/zij/hun/diegene' voor 'ik' en je stelt betere vragen. Wij kunnen alleen iemands handelen oordelen, niet een bekering zelf! Zoals een beperkt mens niet zijn eigen verlossing kan verdienen, zo kan diezelfde mens niet oordelen over het hart van een ander, je kan haast nooit (onomstotelijk) het tegendeel bewijzen tenzij je kan spreken over tucht. Helaas is een (oordeel) vaak persoonlijke visie of voorkeur gebaseerd op angst, onzekerheid en/of beperkte kennis. Op een manier waardoor mensen bang gemaakt worden zodat ze niet vrijmoedig meer durven te geloven.
Als gemeentelid mag je elkaar aansporen en vooral bemoedigen in liefde, de kerkenraadsleden en dominees moeten dit al helemaal doen, en niet het omgekeerde!
Hoe goed zijn christenen bezig om de Bijbel praktisch te houden? Gods Woord (in de huidige taal) zo goed mogelijk begrijpelijk te verkondigen, of moest alles Latijns blijven? De berijmde psalmen helder te vertalen en op een goede muzikale manier (ritmisch/jubelend) te zingen? Voor elkaar te zorgen, te troosten en er te zijn..? Betrekken wij anderen genoeg in de Eenheid? Ik betreur deze tekortkomingen en de duivel wekelijks om zal lachen.
Ik hoop dat wij met dit soort vragen blijven begrijpen wat essentieel is, en steeds op onszelf blijven kijken.
