Verwachtingspatronen van vriendschap en relatie

C. M. Chr. Rots - de Weger | 1 reactie | 23-12-2020| 09:51

Ik zit in het laatste jaar van de middelbare school en ik zit met twee dilemma’s.

1. Ik heb twee vriendinnen waar ik altijd wel goed mee kan als ik ze zie, maar nooit heel erg close mee ben zoals zij met elkaar zijn. Wij kunnen (op zich wel) goed met elkaar (praten) als we elkaar tegen komen in (het) schoolgebouw/pauzes. Wij zitten niet meer in dezelfde klas. Maar ik ben er steeds meer achter gekomen dat ik de hele tijd het initiatief moet nemen om bijvoorbeeld samen te reizen of af te spreken met ze. Het komt altijd van mijn kant en ik houd dit niet meer lang vol. Natuurlijk blijf ik nog aardig tegen ze, maar ik vraag mij af of ik nog wel contact met ze moet zoeken om samen bijvoorbeeld even wat te gaan doen. Het breekt mij eerlijk gezegd een beetje op. Een vriendschap moet toch van twee kanten komen?

2. Ik heb een heel leuke, lieve en stiekem toch ook wel een knappe jongen in mijn kerk. Ik vind hem al een ruime tijd leuk en ik ben verliefd. Een paar maanden geleden (in de zomer toen de verenigingen nog niet begonnen waren) had ik de HEERE ontzettend vaak gevraagd of Hij mij tekenen wou geven of deze jongen geschikt voor mij is en als ik hier gelukkig mee mag worden als dat zo mag zijn. En dat heeft de HEERE zeker wel gemaakt! Ik krijg steeds meer duidelijkheid dat dit mijn ware zou kunnen worden. Deze jongen geeft steeds vaker ‘hints’ dat hij mij wel leuk vindt, maar hij neemt maar niet het initiatief om aan mij verkering te vragen. Het is een jongen die goed in de vriendengroep ligt en zich soms een beetje groot voordoet. Gelukkig mag ik daar doorheen zien. Is er een manier hoe ik deze jongen op een sympathieke manier, in of buiten de groep om(?), even zijn ‘plek’ wijs als hij zichzelf even te boven gaat? Of is dat niet slim om te doen? En moet ik deze jongen misschien meer zekerheid geven dat ik hem leuk vind en dat hij niet hoeft te ‘falen’?

Beste jongedame,

Tja, je stelt twee vragen die eigenlijk allebei gaan over verwachtingspatronen. Jíj ‘geeft’ en wil daarvoor in de plaats iets terug. Dat is niet ‘geven’, maar ‘voor wat hoort wat’. En ten diepste dus ík-gericht! In het geval van de vriendinnen is het heel duidelijk: initiatief om iets leuks te gaan doen komt áltijd van jouw kant, schrijf je. Nou, als je hier geen zin meer in hebt, laat je de vriendschap voor wat die waard is, zou ik zeggen. Dan kan het twee kanten opgaan: óf je vriendinnen nemen initiatief óf de vriendinnen veranderen in ‘goede kennissen’. Als je straks van school af bent en in een nieuwe omgeving terechtkomt door een werkkring of een vervolgstudie leer je ongetwijfeld wel andere mensen kennen waarbij vriendschap van twéé kanten kan komen.   

Daarbij heb je wellicht nú een les geleerd: investeren in een relatie kun je niet dwingen, maar verwachtingen delen voorkomt teleurstelling!  

Dan die aardige jongen: jij vindt dat je hem af en toe ‘zijn plek’ zou dienen te wijzen??? Daar zou ik een relatie nóóit mee beginnen, want dat pakt gegarandeerd verkeerd uit! Er is geen sympathieke manier om te zeggen: jij moet je anders gedragen. Tenminste niet tegen een jongen die je wilt laten merken dat je hem graag mag. Evenmin is een aanmoediging ongepast als het erom gaat dat hij niet hoeft te ‘falen’, zoals je zegt. Wat wil je van deze jongeman? Dat hij eerst zo moet worden dat hij aan jouw verwachtingspatroon voldoet, dat hij als het ware door jou goedgekeurd wordt? Beste jongedame, dat is geen verliefdheid.

Liefde maakt blind... in eerste instantie vind je álles goed, lief, mooi, geweldig, fantastisch en wat dies meer zij. En pas láter merk je dat de ander toch niet zo volmaakt is als je zou willen. Nu zou je hier natuurlijk tegenin kunnen werpen dat het heel goed is, dat je niet alleen zijn mooie kanten ziet, maar heel realistisch kijkt. Oké, prima, maar dan is het nog steeds de vraag: wat zie je in hem? Iemand, die eerst aan jouw voorwaarden voldoet voordat je hem ‘accepteert’ lijkt mij redelijk hooghartig cq. hoogmoedig! Dat laatste proef ik ook een beetje in jouw zin “Gelukkig mag ik daar doorheen zien.” Dus mijn advies is: kijk eerst heel kritisch naar je eigen houding! Vraag je af wat jij verwacht in een eventuele relatie met hem, ofwel: wat heb jij te géven? Wie wil jij voor hèm zijn? Heb je daar al eens over nagedacht?

Misschien zeg ik confronterende dingen, maar ik meen ze wél! Tenslotte, nog een keer: als je aan het eind van dit schooljaar je middelbare schoolperiode afsluit komt er een heel nieuwe fase in je leven. Mogelijk ontmoet je juist dan nieuwe mensen, zoals ik al schreef. Misschien sta je volgend jaar heel anders in de relaties die je nu graag wilt onderhouden (vriendinnen) en beginnen (vriend). Met andere woorden: geef jezelf rustig de tijd om uit te vinden wat je daadwerkelijk wilt! En dat je dat doet mét God is zeer waardevol, maar dat betekent niet dat Hij jou steeds ‘tekenen’ geeft waar jij bevestiging in zoekt. God laat je wél zien, maar altijd door de biddende vraag: “Heere, wat wilt U dat ik doen zal, want niet mijn wil, maar Uw wil geschiede” heen. 

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1535 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven