Geen gemeenschap door chronische ziekte
Ds. A. de Lange | 3 reacties | 26-10-2020| 13:52
Vraag
Sinds een aantal jaren ben ik getrouwd met een lieve en zorgzame vrouw. Vlak na ons trouwen is zij chronisch ziek geworden, wat helaas iets blijvends is. Dit is voor ons en voor mij een zwaar kruis. Door de ziekte van mijn vrouw kunnen wij geen gemeenschap hebben. Ik weet dat ik mijn vrouw uit Gods hand ontvangen heb, dus heb absoluut richting haar geen rancune o.i.d. Het enige waar ik soms mee worstel zijn eigen verlangens, begeerten. Hierdoor val ik soms in de zonde, onder andere van zelfbevrediging. Ik vraag ik altijd om vergeving wanneer ik hierin val, omdat het als ‘zonde’ voelt. Ik zit dus met schuldgevoelens richting God. Dat drukt op mijn geloofsleven. Hoe zou ik hier het beste mee om moeten gaan?
Antwoord
Seksuele gevoelens en verlangens zijn ons door God gegeven. Ze zijn bedoeld om binnen het huwelijk de liefdesrelatie te onderstrepen en de weg te gaan richting het ontvangen van nageslacht. Uw vraag is: wat moet ik met deze seksuele gevoelens en verlangens nu ik er lichamelijk geen uiting aan kan geven vanwege de chronische ziekte van mijn vrouw? Wat moet ik met mezelf als mijn lichaam hunkert naar bevrediging? Uw vraag is herkenbaar voor alle jongens en mannen, maar ook voor meisjes en vrouwen die (nog) niet trouwden of weer alleen kwamen te staan.
Zelfbevrediging lijkt dan de simpelste oplossing. Maar is het de aangewezen weg? Ik denk het niet. Dat wil niet zeggen dat ik Bijbels gezien zou menen te moeten zeggen dat zelfbevrediging direct zonde is. Het wordt vaak zonde vanwege wat erbij komt: onreine gedachten, verkeerde beelden. Binnen een huwelijk kan zelfbevrediging ook een je terugtrekken op jezelf betekenen, terwijl je in je seksuele verlangens het bij je echtgenoot zou mogen en moeten zoeken.
Ook nu directe seksuele omgang met uw vrouw niet mogelijk is zou ik u aanraden om u in uw seksuele verlangens u op uw vrouw te richten. Misschien is er de mogelijkheid om in zulke tijden lichamelijke nabijheid te beleven, ook al komt het niet tot directe seksuele gemeenschap. Maar zelfs als dat niet zou kunnen, kunt u uw verlangens en belevingen wel aan uw vrouw bekend maken en het maar haar bespreken. Net zo goed als haar ziekte uw zorg is, is uw gezondheid (compleet met seksuele verlangens) haar zorg. Die mag u met haar delen. Het zal wat van u vragen om voor haar open te leggen wat u beleeft, maar het voorkomt een stuk vervreemding van elkaar, die zomaar zou kunnen optreden en u zult merken dat al is er geen lichamelijke seksuele bevrediging er wel een stuk rust komt.
Hoe het zij: zelfbevrediging is niet iets waar we ons veel aan moeten overgeven in welke levenssituatie we ons ook bevinden. Het heeft iets tegennatuurlijks: je beleeft je seksualiteit met jezelf, je trekt je terug op jezelf. En de lichamelijke bevrediging gaat dan gewoonlijk gepaard met een leeg gevoel achteraf en het beseffen: zo was het niet bedoeld. In een open omgang met God heb je van zoiets dan ook last. Er is dan ook sprake van zonde. De zonde zit hem wellicht nog niet het meest in de zelfbevrediging op zich, maar in de innerlijke richting die je ermee gaat. In plaats dat je God je liet verheugen en je innerlijk vermaak vond in het heil dat Hij voor je heeft, heb je je troost, ontspanning en vervulling in het bevredigen van jezelf gezocht.
Ik blijf het een nood vinden voor allen die buiten of binnen het huwelijk hiermee worstelen. Ik denk ook dat God deze nood kent. We mogen bedenken dat de Heere Jezus deze zaak ook helemaal van binnenuit heeft meegemaakt. Hij was mens en Hij was man, en er mankeerde niets aan Hem, ook niet aan Zijn seksuele gevoelens. Hij heeft daarin zonder zonde geleefd. Hoe? Door Zich continue op Zijn Vader te richten en op Zijn plan met Zijn leven.
Zoek levensvervulling in de Heere Jezus. Daarmee vinden we de weg voor heel ons leven. Ook voor het omgaan met onze lichamelijke seksuele verlangens als we daar geen uiting aan kunnen geven binnen een ons gegeven huwelijksrelatie.
Nieuw-Lekkerland,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
We hebben hier goed overgepraat m'n man vondt het niet fijn om zelf aan de slag te gaan
Wij hebben afgesproken dat of ik help hem of hij doet het zelf maar ik ben erbij
De Bijbel zegt: „Laat de man zijn vrouw geven wat haar toekomt, maar laat ook de vrouw hetzelfde doen ten opzichte van haar man”, wat betekent dat man en vrouw in elkaars seksuele behoeften moeten voorzien (1 Korinthiërs 7:3)
en dit kon ik hem wel geven en dit konden we samen doen zonder dat ik daarbij mij schuldig moest voelen
zelfbevrediging is niet iets waar we ons veel aan moeten overgeven in welke levenssituatie we ons ook bevinden. Het heeft iets tegennatuurlijks: je beleeft je seksualiteit met jezelf, je trekt je terug op jezelf. Hebt u persoonlijk verder hierin bestudeert? Wat het doet met je lichaam. Er zijn studies hierover hoe het komt dat zelfbevrediging tegen natuurlijk is. Zowel in het huwelijk en als single. Wanneer mensen na overlijden van een partner of gescheiden zijn.
Zelfbevrediging hoezo schuldgevoelens en/of schaamte.Eerst verder hierin gaan bestuderen. Seksualiteit is door God gegeven en het is goed. Hoe men het ook mag beleven. Weten waar God achter staat en waar niet. Er is een webadres waar men hierover meer kan gaan leren.
