Snel huilen
C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 17-09-2020| 08:00
Vraag
Ik ben heel snel ‘beledigd’ (ik weet niet of dat het goeie woord is). Ik kan heel snel het gevoel krijgen dat ik moet huilen. Voorbeeld: Ik loop in de supermarkt. Er staat een vrouw in de weg. De eerste keer wacht ik netjes. De tweede keer gaat ze weer in de weg staan met haar karretje en precies als ik dan denk ik loop voorbij, wil ze weer verder gaan. Gelijk een snauw naar m’n hoofd: NOU! Van... blijf uit de buurt. Op dat moment krijg ik bijna tranen in m’n ogen, of ik voel me gelijk heel erg beledigd. En dat is in heel veel situaties zo.
Ik ben een vrouw van 21 en ik kan nooit eens tegen iemand in gaan om mijn eigen mening ook gewoon op een normale manier te zeggen, in een ruzie of dergelijke, zonder een brok in m’n keel, of tranen in m’n ogen te krijgen (bijna nooit). Altijd voel ik me gelijk rot. Daarom laat ik het ook heel snel ergens bij. Soms zo dat als ik de schuld krijg van iets -wat niet zo is- het er dan maar bij laat. Omdat ik er toch niet goed in ben om terug te reageren en op het punt sta om te gaan huilen. Dat had ik bij mijn vader ook altijd. Ik moest gelijk huilen als hij boos op me werd. En dan vond hij dat ik niet helemaal ‘fris’ was als ik elke keer ging huilen... Kan ik hier wat tegen doen? Heeft iemand wat tips?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Zeker is er wat aan te doen als je je gevoelens en daaruit volgend gedrag in de hand wil hebben (en houden). Maar daar is een anonieme en redelijk korte brief met dito schriftelijk antwoord niet zo geschikt voor. Wél een eerste stap op weg naar hulp. Hulp in de vorm van gesprekken heb je dan ook echt nodig, denk ik. Nu dan ook zèlf de tweede en derde stap gaan zetten is mijn tip! Maak een afspraak met je huisarts en vraag een verwijzing naar een maatschappelijk werker of psycholoog. Dat zijn mensen die iets weten van communicatie, van het omgaan met gevoelens en het aanleren van (gewenst) gedrag. Bedenk dat er géén domme of gekke vragen zijn. Zeker niet voor iemand die jou het nodige kan leren. Dóén, dus! Ook al moet je wellicht eerst een drempel over. Dat is niet erg, want iedere nieuwe weg begint met de eerste stap. En vanzelf gaat het niet! Ik wens je dus alle vereiste moed toe, met Bijbelwoorden uit Spreuken 16:32.
Laat nog eens horen of ik je toch een beetje heb kunnen bemoedigen of zelfs helpen.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En het is niet gek om met dit probleem naar een hulpverlener te gaan. Dat kan je echt helpen! Sterkte.
Nu krijg ik overigens haast nooit meer tranen, dat ik denk: Ging het maar zo makkelijk als vroeger... Dus zie het ook als positief, dat je je gevoelens zo mooi kan uiten/verwerken! Het beste!
Ik weet overigens ondertussen wel dat ik hooggevoelig ben. Misschien een idee om daar eens iets over te lezen. En dan niet alleen de nadelen, maar ook de voordelen van hooggevoeligheid!
Ik lees een stukje onzekerheid in je verhaal, bang zijn voor confrontaties, dat herken ik ook. Om die reden heb ik gesprekken, die mij erg helpen. Om zekerder te zijn van mijzelf. Niet om een muur om mij heen te zetten, maar zonder schroom te mógen zeggen wat mijn mening is. Om te mogen zijn wie ik ben. Om mijn mening te mogen geven. Niet om egoïstisch te zijn. Maar om mijn eigen plek te weten. Als ik goed voor mijzelf zorg, kan ik ook goed voor anderen zorgen. Ik hoop dat ik daardoor meer vanuit mijzelf mag leren leven.
Veel sterkte ermee!
