Worsteling met het geloof
Ds. H. Korving | 2 reacties | 16-09-2020| 13:26
Vraag
Worsteling met het geloof. Dit houdt mij, als tiener, al een poosje bezig. Ik bid en dank elke ochtend en elke avond (tot) God. Ik lees (meestal) elke avond een stukje uit mijn dagboek en Bijbel. Ik heb een paar maanden geleden (midden in de coronatijd) mogen ervaren dat Jezus ook voor mij gestorven is. Toch sterft dat gevoel elke dag steeds meer af. Ik heb de Heere nog steeds zo ontzettend lief, maar dat wederzijdse gevoel raak ik kwijt. Ik denk dan maar dat God te druk is met andere mensen en dat Hij mij (even) vergeet, maar dat zou vast niet de juist denkwijze zijn. Mijn geduld word zo ontzettend op de proef gesteld en dat heb ik ook tegen de Heere gezegd. Maar mijn gebeden worden niet verhoord.
Ik zit zelf in een Christelijke Gereformeerde Kerk. Maar hoe goed ik ook naar de preken kan luisteren, het lukt mij niet meer om te geloven dat het ook voor mij bedoeld is. De catechisaties zijn helaas nog niet begonnen en dus kan ik mijn vraag niet kwijt aan mijn dominee. Toch zou ik het ook lastig vinden om die vraag te stellen waar anderen bij zijn. Maar mijn worsteling is zo groot dat ik er niet langer mee kan blijven lopen. Ik ben de Heere echt letterlijk (aan het) kwijtgeraakt (kwijtraken). Ik had zo’n ontzettend verlangen om meer over en van Hem te horen! Maar dat verlangen gaat gewoon met de dag steeds meer weg. En voordat ik echt niets meer van die Goede Herder wil weten, stel ik deze vraag hier in de hoop dat er een panellid op reageert.
In het begin wou ik zo ontzettend graag naar de kerk, maar dat gaat ook steeds meer weg. Waar de meeste mensen van mijn leeftijd boos worden om het feit dat ouders ze ‘verplichten’ om naar de kerk te gaan, vind ik dat zo’n ontzettende troost. Zo zorgen mijn ouders er wel voor dat ik het wel hoor en in mij opneem, zonder dat ze er iets van weten en/of merken. Want als puber doe je toch graag een beetje eigenzinnig, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik met het geloof mijn ouders toch wel (een beetje) kan vinden. En dat vind ik ook best lastig omdat je je toch wel graag wil afzetten tegen je ouders als puber.
Mijn schooljaar is al een tijdje begonnen, maar het lukt mij niet om mijn best te doen omdat God niet met mij is (naar mijn gevoel). En de welbekende grote boze wereld komt weer op mij af.
Nu heb ik ook twijfels over mijn bekering. Want kan mijn bekering kwijtraken en daarna weer terugkomen? Of heb ik nog niet het echte geloof gevonden? En misschien een rare vraag waar u geen antwoord op kan geven, maar was ik wel bekeerd? Want het echte geloof kan je toch niet kwijtraken?
Een worstelende jongedame die zo graag antwoord wil van een dominee die mij begrijpt en weet hoe ik met deze worsteling kan omgaan. Want mijn verlangen is zo groot maar mijn hart is helaas zo ontzettend leeg...
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste jongedame,
Bedankt voor je brief en voor je vraag die daarin klinkt. Ik haal even een paar zinnetjes eruit aan om daarmee -naar ik hoop- de kern te kunnen raken:
-Worsteling is zo groot...
-God te druk is met andere mensen...
-Zo’n ontzettend verlange...
-Voordat ik echt niets meer van die Goede Herder wil weten...
-Beetje eigenzinnig...
-Omdat God niet met mij is (naar mijn gevoel)...
-Twijfels over mijn bekering…
-Mijn hart is helaas zo ontzettend leeg...
Het lijkt mij dat je jezelf eerst de vraag moet stellen of jouw probleem aan Gods kant ligt of aan jouw kant. Je noemt jezelf een jong volwassene en tegelijk een puber. Ik vermoed dus dat je in een overgangsfase zit in je persoonlijke ontwikkeling, die ook wel de “Sturm und Drang”-periode wordt genoemd en waarbij zich heftige schommelingen kunnen voordoen in de emoties en de persoon in kwestie nog op zoek is naar zijn identiteit en de bevestiging daarvan.
Als ik dat ‘aftrek’ van je verhaal, dan blijft er iemand over die al jong de Heere zoekt, gebedsleven kent en omgang met de Bijbel, dankbaar is dat ze van jongs af meegenomen is naar de kerk en met de Heere wil leven ook op school.
Als ik in dit perspectief je vragen ga benaderen dan zeg ik:
1. Denk je écht dat God te druk is om Zich ook met jou bezig te houden? Wat een kleine god zou dat dan zijn... de God van de Bijbel is Anders!
2. Jij bent bang de Goede Herder uit het oog te verliezen, maar denk je écht dat de Goede Herder ook maar één van Zijn schapen uit het oog verliest?
3. Je hart is zo leeg, maar God is vol – vol van geduld met jou, met genade voor jou, met liefde tot jou. Misschien moet de emmer wel eerst leeg gemaakt worden voordat hij gevuld kan worden... en dan niet wat jij er zelf zo graag in zou willen stoppen aan ‘godsdienstige ervaring’, maar vol van wat God geeft in de belofte van het evangelie.
Zou je ook eens na willen denken over de vraag of je wellicht het geloof teveel plaatst onder de beheersing van het gevoel? Ik weet natuurlijk heel goed dat er geen waar geloof is zonder gevoel, maar ik weet ook dat er gevoel is dat niet meteen een kenmerk is van genade en bovendien dat geloof en gevoel lang niet altijd samenvallen.
Ik was eens als gastpredikant in Canada en verbleef in een pastorie. Vanuit het raam van de studeerkamer had je uitzicht op een hoge berg. De gastheer vertelde mij dat hij elke morgen uit het raam keek en dan zag hij die berg daar in de verte. Maar... het was ook wel eens mistig of bewolkt of zijn raam was beslagen. Dan zag hij niets van die berg. Betekende dat nu dat die berg er ineens niet meer was? Moest hij daar nu meteen aan gaan twijfelen? Welnee, na een poosje was het raam niet meer beslagen en de mist opgetrokken.
Probeer dat eens in gedachten te houden als je denkt aan de trouw van God die vaster staat dan de bergen (psalm 125). Bidt of Hij je oog verlicht en de nevels op doet klaren (psalm 119).
Ik hoop op deze manier op je vraag te zijn ingegaan en bid dat jouw worsteling verandert in een gebed waarin je aan de Heere belijdt dat jij te klein van Hem hebt gedacht en in een hartelijk vertrouwen waarmee jij je opnieuw aan Hem zult toevertrouwen.
Met een hartelijke groet,
Ds. H. Korving
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Korving
- Geboortedatum:01-12-1954
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Ds. Korving ging in november 2021 met emeritaat.
Lees ook het artikel dat Refoweb met ds. Korving had n.a.v. zijn boek 'Taal en teken'.
En kijk/luister:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vertrouw op God. Hij is de enige die écht te vertrouwen is. Hij kan niet liegen. Herinner Hem maar aan hetgeen Hij eerder tegen je gesproken heeft. Dat is niet brutaal, je mag als kind van God vrijmoedig tot Hem gaan, juist ook met al je zorgen en twijfels!
Overigens bedoel ik niet dat je hier geen goed antwoord hebt gekregen, maar een gesprek is toch waardevoller dan een vraag en antwoord. Ik wens je van harte toe dat je groeit in je geloof.