Schuldig voelen
Ds. H. Peet | Geen reacties | 28-08-2005| 00:00
Vraag
Ik heb God leren kennen als mijn redder. Als iemand die alles voor mij over had om mij te laten leven. Vorig jaar DACHT ik te geloven, maar dat was de volgende dag weer weg. Een gevoelsgeloof dus. Toen had ik geen verdriet over mijn zonden en ben ik niet veranderd in bepaalde zaken. Tv-kijken, muziek luisteren: ik keek en luisterde naar van alles. Dat was aantrekkelijk.
Sinds God mij heeft veranderd, ga ik daar anders mee om. Ik kijk nog wel eens naar een detectivefilm. Eigenlijk mag ik daar niet naar kijken, maar het probleem is dat mijn vader dat doet en ik hou er niet van om de hele avond boven te gaan zitten. Er iets van zeggen durf ik ook niet, want dan krijg ik misschien een reactie van: Je kijkt het toch zelf ook?
Het tweede probleem gaat over catechisatie. Allereerst vind ik dat erg moeilijk en bovendien wordt er bij ons erg gekeken naar de buitenkant, zoals een hoedje op naar de kerk en een rok aan. De dominee verbiedt ons vaak dingen en dat geeft op catechisatie een vervelende sfeer. Nu wil ik graag naar een andere kerk, ook christelijk-gereformeerd. Alleen, dat is een lichtere kerk en letten ze niet op het dragen van broeken en hoedjes. Wat moet/kan ik doen?
Antwoord
Je geeft aan moeite te hebben met het meekijken naar iets waar een ander in jullie gezin -in dit geval je vader- naar kijkt en dat voor jou het enige alternatief is om boven te gaan zitten, maar dat je daar -begrijpelijk- ook niet altijd zin in hebt.
Ik krijg de indruk dat je jezelf er schuldig over voelt. Je poneert zelfs dat je naar dergelijke films in het geheel niet mag kijken. Ik vraag me af of je dit zo in het algemeen kunt stellen. Het zou mij te ver gaan om het kijken naar een dergelijke film in alle gevallen zonde te noemen. In dit genre is zeker veel dat de toets van Gods Woord niet kan doorstaan, omdat er onnodig grof taalgebruik in voorkomt, gevloekt wordt of veelvuldig bloot in te zien is. Anderzijds zijn er nog wel films in dit genre -al worden ze naar mijn indruk wel schaarser- die door dit bezwaar niet gedrukt worden.
Gaat het doorgaans om programma’s waar allerlei principiële bezwaren als boven genoemd aan kleven, dan zou ik toch proberen om dat bespreekbaar te maken. Het is dan immers niet alleen een kwestie van er zelf last van hebben, maar ook de Heere er verdriet mee doen. Het is dan niet alleen voor jezelf niet goed maar ook voor je medegezinsleden. Uiteraard is het ook dan de toon die de muziek maakt. Het is wel je vader. Wees dan ook zo eerlijk om te zeggen dat je er zelf weliswaar soms naar kijkt maar je er eigenlijk schuldig om voelt. Helpt dat niet dan doe je er voor jezelf in ieder geval beter aan er zelf niet naar te kijken. Dat zal duidelijk zijn en zo schep je ook naar anderen toe duidelijkheid. Je zult dan consequent moeten zijn. Trouwens dan zijn er toch ook nog wel andere dingen te bedenken dan altijd alleen op je kamer te gaan zitten. Je zult vrienden hebben en eens een avondje sporten kan ook heel goed voor je zijn.
In het andere geval zou je jezelf eerst kunnen afvragen of de belasting die je in je geweten voelt terecht is. Uiteraard wil ik met deze opmerkingen veelvuldig tv-kijken echt niet stimuleren. Je kunt met die tijd mijns inziens veel nuttiger dingen doen. Uiteindelijk is er maar heel weinig op de tv waardoor je echt gebouwd wordt.. Wel zeg ik erbij dat ik persoonlijk me nog wel kan voorstellen dat er in bovengenoemd genre nog wel wat aanwezig is waar je ter ontspanning best naar zou kunnen kijken zonder je bezwaard te hoeven voelen. Blijf je jezelf desondanks bezwaard voelen (in de lijn van Rom. 14), dan zou ik er ook over praten. Geef je moeite aan en je kunt dan toch ook duidelijk maken waarom je er soms voor kiest toch beneden te zitten. Ik mag toch wel aannemen dat je vader er ook gevoelig voor is dat je graag in de huiskamer bent. Hij zal toch ook niet willen dat hij je onbedoeld de kamer uitjaagt... Kortom, praten erover lijkt me toch het beste. Zolang je zwijgt kan je vader er niks mee en maak jezelf je het onnodig moeilijk. Jij blijft ermee zitten!
Wat de andere kwestie betreft die je aanroert, ben ik geneigd je een soortgelijk advies te geven. Is het niet mogelijk -om eventueel samen met enkele andere catechisanten- de kwestie aan te kaarten bij je dominee. Heeft je dominee door welke sfeer op catechisatie het gevolg is? Vraag hem maar eens hoe hij zelf dergelijke gesprekken ervaart. Praat erover waarom hij zo’n nadruk legt op een bepaalde wijze van kleden. Is hij misschien niet een beetje eenzijdig bezig, hoezeer het ook waar is dat binnen en buitenkant niet los van elkaar staan.
Ook laat het zich denken dat je wanneer je dominee een dergelijk gespreksonderwerp weer eens aansnijdt op de catechisatie, vraagt waarom het steeds weer vooral over de buitenkant gaat, terwijl bij een heilig leven toch veel meer aan de orde is. Mogelijk kun je zo tot een gesprek komen dat uitkomt boven de vraag wat wel en niet mag. Kortom, probeer eens wat naar de diepte af te steken en je dominee te bevragen op de achtergronden, zodat het verder gaat dan een akelig welles nietes spelletje. Als het letterlijk en figuurlijk niet aan de oppervlakte blijft, zou je wel eens verder kunnen komen met elkaar.
Over je laatste opmerking kan ik kort zijn: onvrede over de omgang met broeken en hoedjes lijkt me geen goed motief om naar een andere gemeente te gaan. Waar de prediking conform Schrift en belijdenis is, moet het ook wat kunnen lijden. Het gras lijkt bij de buurman altijd groener en daar zul je wellicht weer tegen wat anders aanlopen!
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Peet
- Geboortedatum:15-01-1964
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Sliedrecht (Eben-Haëzer)
- Status:Actief
