Mezelf straffen
Ds. C. Budding | 4 reacties | 11-06-2020| 09:15
Vraag
Steeds meer kom ik erachter dat ik mijn eigen ziel haat. Ik ben een belijdend christen, maar mijn levenswijze is nu in tegenspraak hiermee. Ik heb kwetsende dingen gemaild naar familieleden, maar omdat het toen niet goed met mij ging nemen ze mij dat niet kwalijk. Ik neem het mezelf wel kwalijk, maar straf mezelf nu. Ik verwaarloos mijn studie door grote delen van de dagen nutteloos te surfen of door op bed te liggen en mezelf voor te houden dat de dingen die ik heb gezegd laten zien dat ik een nepchristen ben. Alleen voor mijn bijbaan ben ik nog in de benen te brengen.
Het heeft ook invloed op mijn geloofsleven. De Bijbel hoor ik alleen nog aan tafel, maar persoonlijk doe ik deze niet meer open en mijn gebedsleven is ook kwijnend. Dagelijks heb ik vele malen last van de gedachte dat het voor mij voor eeuwig te laat is en dat het beter is om een einde aan mijn leven te maken. Door het coronavirus heeft deze verkeerde levenswijze alle gelegenheid om zich te ontplooien, omdat ik geen medestudenten en docenten meer tref en ik via Skype mijn toestand gemakkelijk kan verbergen voor mijn vrienden. Hoe wordt mijn leven weer normaal?
Antwoord
Beste vragensteller (vragenstelster),
Het is duidelijk dat je het op dit moment heel moeilijk hebt. Je ziel haten, dat is nogal wat! De Heere Jezus zegt dat we onze naaste lief moeten hebben als ons zelf. En jij geeft duidelijk aan, dat je niet van jezelf kunt houden, laat staan dat je van een ander kan houden. En dat is ook de reden waardoor je kwetsende dingen mailt naar familieleden. Dit alles brengt je tot wanhoop, waarin je zo moedeloos wordt dat je de Bijbel dichtlaat en nergens meer troost ervaart.
Nu zou je zo wanhopig kunnen worden dat je denkt dat jij alleen met deze diepe gevoelens worstelt en je daarom het liefst hebt dat alles dan maar voorbij is... Dat is niet waar. Er zijn veel mensen die een grote strijd ervaren die door de coronacrisis alleen maar erger geworden is. Daarom zou ik je een goede raad willen geven. Want als ik je hartenkreet zo hoor, dan geloof ik dat er twee dingen aan de hand zijn. Allereerst is er bij jou een psychische strijd gaande. Je kunt zo overmand worden door alles wat er gebeurd (t) (is) in je leven dat je niet meer verder kan komen. Daarom zou ik je willen aanraden: Zoek hulp! Zoek professionele hulp bij mensen die jou verder kunnen helpen. Blijf er niet alleen mee lopen, dat hou je niet vol.
Vervolgens geloof ik ook dat er een geestelijke strijd gaande is. De duivel wil niets liever dan dat jij de wanhoop nabij bent en je vooral je Bijbel dichtlaat. Alleen op die manier worden je oren gesloten voor de rijke beloften van de Heere. Alleen op die manier blijf je in de negatieve spiraal naar beneden draaien zodat je geen uitkomst meer ziet. En dan is de vorst der duisternis een meester om je van alles wijs te maken dat het voor jou niet meer kan. Daarom zou ik je van harte willen aanraden om de Bijbel weer open te slaan, dan zou je eens moeten lezen wat Jeremia schrijft in Klaagliederen 3: “Ik ben de man die ellende gezien heeft door de stok van Zijn verbolgenheid. Mij heeft Hij geleid en doen gaan in duisternis, en niet in licht. Hij heeft telkens weer Zijn hand tegen mij gekeerd, de hele dag.” Zo gaat Jeremia nog wel een poosje door. En mét reden: Als je even meeneemt dat Jeremia moest profeteren in een vreselijk moeilijke tijd en daardoor in de gevangenis terecht kwam, dan kun je begrijpen dat hij geen uitkomst meer zag. Op een gegeven moment wordt het zo erg dat hij God durft te vergelijken met “een loerende beer”. Bijna niet voor te stellen... maar dat is de ervaring van Jeremia.
Maar in datzelfde hoofdstuk komt er zo’n geweldige wending. Jeremia, die in de grootste ellende zit, gaat als vanzelf bidden. Niet met van die mooie woorden, maar kort gezegd: “Denk aan mij!” En weet je wat hij dan zegt? “Het is de goedertierenheid van de HEERE dat wij niet omgekomen zijn, dat Zijn barmhartigheid niet opgehouden is! Goedertierenheid van de HEERE dat wij niet omgekomen zijn, dat Zijn barmhartigheid niet opgehouden is! Nieuw zijn ze, elke morgen; groot is Uw trouw! Mijn deel is de HEERE, zegt mijn ziel, daarom zal ik op Hem hopen.”
Daarom tot slot een antwoord op je vraag: “Hoe wordt mijn leven weer normaal?” Roep het uit naar de levende God! Misschien wel als je met je bijbaantje bezig bent, misschien wel als je op de fiets zit, maakt niet uit! Bid maar: “Denk aan mij!” En weet: God hoort! En Hij laat geen oprechte bidder staan die met zijn of haar nood tot Hem komt! Belijd je schuld voor Hem en zie op de Heere Jezus als het Lam van God. Alleen Hij kan je werkelijk (weer) vrede geven!
Wat zal het dan ook voor jou geweldig zijn om te mogen zeggen: Groot is Uw trouw! Dan heb je niets meer te verbergen, maar dan ben je verlost!
Ds. C. Budding,
Goudswaard
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C. Budding
- Geboortedatum:20-04-1973
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dit is - van het niet-geestelijke deel- de basis van het je leven weer terug op de rit krijgen. Dus wees hierin streng voor jezelf, hou je asn je dagindeling. Niet als het gaat om wat je gepresteerd hebt, wel als het gaat over waar je mee bezig bent. En beloon jezelf als het goed gegaan is.
Plan ook een moment voor bidden en bijbellezen. Zoals de ds al schrijft, de duivel wil dat je dat niet doet. Maar zonder God kom je hier echt niet bovenop. Dus maak een rationele keuze (=trouw zijn) en ga niet afhaken op gevoel of gebrek aan interesse!
In je bericht lees ik dat er geregeld aan denkt je leven te beeindigen.
Ik roep je op om dat zeker niet te doen.
Ik verloor goede vrienden/collega aan suicide, ik verloor familieleden op die manier, ik ken van dichtbij mensen die geliefden verloren. In mijn jongere jaren zag ik oorlog en conflict van veel te dichtbij en zag/vond lichamen van mensen die geen andere uitweg meer zagen. Ik zag moeders en vaders hun oudste kind kind wegdragen ik zag groot en overgrootouders gebroken door het verlies van hun klein en achterkleinkind aan suicide. Ik heb pleegbroers die nu 24 jaar na dato het verlies nog niet te boven zijn.
Lieve jongen/meid, Je kan en mag dat de mensen die je achter zou laten niet aan doen ook al zullen ze vergeven en altijd van je blijven houden dat maakt hun leed niet minder. Ik vraag je, nee ik smeek je ZOEK HULP Bij god EN bij de mensen die hij het talent en de kennis schonk im jou te helpen.
Het is NOOIT te laat. En een nep christen ?
ALLEEN iemand die niet geloofd maar doet alsof kan een nep christen zijn. Inperfect jazeker en dat mag ook maar absoluut niet nep.
Radicale omkeer is nodig, maar dat begint met te smeken om een hernieuwd zicht op Gods genade. Dan verdwijnen ook de neigingen dat het geen zin meer heeft.
