Man heeft vreselijke momenten

Ds. C.J. Droger | Geen reacties | 05-06-2020| 15:57

Ik ben een kleine 10 jaar getrouwd en heb nu kleine kinderen met mijn man. Maar mijn man is heel erg veranderd op veel gebieden. We begonnen zo mooi en goed samen als christelijk koppel. Maar nu... Als ik doe en zeg wat hij wil gaat het goed, kan hij lief zijn naar mij en de kinderen en lijkt alles prima. Maar hij heeft vreselijke momenten. Hij wil niet dat ik echt aandacht geef aan de kinderen als hij thuis is. Hij werkt wisselende tijden, dus is ook vaak overdag thuis. Hij kan woedend worden als we koffiedrinken samen en de kinderen komen twee keer iets vragen aan mij om te helpen. Maar ook in de coronatijd is hij boos als ik huiswerk met ze maak. Nu moeten we dat steeds zo plannen als hij er niet is.

Hij is bovendien heel kwaad op mijn familie, onder andere door een echtscheiding. Ik wilde ze laatst een berichtje sturen en dat mocht niet van hem. Toen zei ik: “Omdat jij ze niet mag, mag ik niet even terugappen als ze iets sturen?” Toen zei hij: “Ze niet mogen? Ik haat ze.” Terwijl hij zelf over oude vrienden zegt dat het zo onchristelijk van ze is dat ze iets niet willen vergeven.

Hij wil niet meer naar de kerk. Heeft de kinderen zo vaak uitgelachen of flauwe grappen gemaakt als ze wilden bidden voor het eten of een liedje over God wilden zingen, dat ze ermee zijn gestopt. Ik probeer ze zoveel mogelijk met het christelijk gedachtengoed en Gods liefde op te voeden. Met mijn man bid ik nooit meer omdat hij dat echt niet wil, met de kinderen alleen als ze het willen en hij er niet is. Dus dan rest nog alleen voor het gezin bidden. Als er bezoek is moeten de kinderen van hem wel netjes meebidden, heel onduidelijk voor hen. Hij zegt dat hij christen is, maar is kwaad op alle christenen en wil niet dat ik erover praat. Hijzelf houdt wel soms een heel verhaal over het geloof en de Bijbel, waar ik dan weer niet teveel op mag ingaan.

Als ik alles doe zoals hij het wil kan het goed gaan, maar er zijn ook uitbarstingen naar mij en de kinderen. Of hij maakt steeds flauwe grappen en plaagt de kinderen, totdat ze heel boos of verdrietig worden. Dan zegt hij snel sorry, maar dan is het kwaad al geschied. Soms vragen de kinderen wanneer hij weggaat of wanneer hij thuiskomt. Ze willen soms niet dat hij er is. Mijn zoontje zei laatst: “Het is niet zo aardig wat ik zeg, maar een tip zal ik geven. Doe je vader niet na, dan word je gek in je hoofd. Je weet wat ik bedoel.” Ik schrok hiervan. Ik probeer de kinderen zoveel mogelijk te beschermen voor die momenten en zoveel mogelijk fijne tijd te maken. Maar ik ben bang en ik weet niet wat te doen.

De huisarts en een vriendin zeiden: kun je niet bij hem weggaan? Maar voor mij is dat nooit een optie geweest en nog niet. Maar soms hoop ik stiekem dat hij gaat... ik kan de kinderen niet geven wat ik denk dat ze nodig hebben, ik maak hem blijkbaar ongelukkig en mijn eigen familie kan ik nauwelijks meer zien of spreken. Maar ik wil mijn huwelijksbelofte zo graag waarmaken, vechten voor het huwelijk en ook voor de kinderen dat ze een vader hebben en geen gebroken gezin. Maar dingen bespreken wil hij bijna niet. Als ik oprechte interesse toon kan hij urenlang praten over hoe slecht iedereen is, of hoe erg hij van het leven baalt zonder dat hij oplossingen wil of ziet. Als ik iets zeg over dat hij niet gelukkig is zegt hij: “Ik ben heel gelukkig.”

Hulp wil hij niet en ik mag ook geen hulp voor mezelf zoeken of iets met iemand bespreken. Ik weet soms niet meer wat ik nog kan doen. Echt niet. Ik voel me na zo’n moment van binnen gebroken. Ik huil als ik bepaalde christelijke liederen hoor omdat ik het zo mis. En veiligheid die ik mijn kinderen zo graag had willen geven. Wat kan ik nog voor hem doen? Kan ik zijn hart nog zachter maken? Ik bid dat God dit zal doen en zelf probeer ik het met het huishouden, koken, luisteren naar hem. Maar ik krijg zoveel rottigheid terug.

Ik ben ook bang voor de toekomst als de kinderen uit huis gaan. Hij zegt steeds: nog even dan zijn ze weg. Hij wil al mijn aandacht. Maar ik weet niet of ik dat kan. Ik ben bang dat hij dan ook bepaalt wanneer ik ze mag zien of helpen als ze iets nodig hebben. Of dat zij dan helemaal weggaan bij ons en een eigen leven leiden. Het voelt alsof er dan niets overblijft dan slaaf zijn. En het is nooit goed genoeg. Eten, huis, geld, alles is te weinig, niet duur genoeg, niet chique genoeg. Ik ga alsmaar door, maar als ik erover nadenk weet ik niet meer hoe ik verder moet. Kan dit nog goedkomen?

Beste vraagsteller,

Hartelijk dank voor het opsturen van je bericht naar Refoweb. Daar is veel moed voor nodig geweest, denk ik. Het is goed dat je dit gedaan hebt. Het kan het begin van een oplossing zijn in de bijzonder verdrietige en moeilijke situatie in het leven van jullie als gezin. Ik denk dat er heel snel iets moet gebeuren. Hier ga jij aan onderdoor en jullie kinderen worden er voor hun leven door beschadigd. Wat moet er gebeuren? Ik denk dit.

Als je man een goed en rustig moment heeft, moet je tegen hem zeggen dat het zo niet meer verder kan. Voor hem niet, voor jou niet en voor de kinderen niet. Hier gaan jullie allemaal aan kapot. Je stelt aan hem voor dat je een afspraak met de huisarts gaat maken voor een gesprek met zijn drieën. Aan de assistente van de huisarts geef je aan dat het een wat langere afspraak moet worden, omdat je veel met de dokter te bespreken hebt. De kans is groot dat je man dit gesprek niet wil of niet meewil naar de huisarts. Dan ga je alleen. Je laat je door hem niet tegenhouden. De nood is zo hoog dat hier echt iets aan gedaan moet worden.

Vertel eerlijk aan de huisarts, hopelijk met zijn tweeën, wat er aan de hand is in jullie gezin. En vraag aan hem/haar: hoe nu verder? Jullie zullen verwezen worden naar de hulpverlening en daar moeten jullie snel aan beginnen. Kan dit nog goedkomen?, vraag je. Dat zal heel moeilijk worden, gezien wat je schrijft, maar ik weet dat we een God hebben die wonderen kan doen. Daar mogen we het van verwachten. Komt het niet goed, dan moet je voor jezelf in ieder geval de overtuiging hebben dat je er alles aan gedaan hebt om het goed te krijgen. En dan is niet maar schikken en slikken, maar door hulpverlening op het goede spoor proberen te komen. Jullie huwelijksleven en gezinsleven is op dit moment ernstig ontwricht. Daar moet snel iets aan gedaan worden. Dit is de eerste stap.

De tweede stap is dat je een ambtsdrager in vertrouwen neemt. Dat kan jullie dominee zijn (als jullie die hebben) of een wijkouderling. Probeer ook weer met zijn drieën in gesprek te gaan. Wil je man niet, dan doe je het alleen. Jullie hebben ook pastorale zorg nodig. Wellicht dat een ambtsdrager overwicht op je man heeft. De ambtsdrager kan het pastorale en geestelijke deel van de hulpverlening voor zijn rekening nemen, een psycholoog het psychische deel. En ook oog hebben voor het psychisch welzijn van jullie kinderen.

Jullie zitten in zwaar weer en je hebt daar uiting aan gegeven. Nogmaals, goed dat je dat gedaan hebt. Nu biddend een weg zoeken naar heling en herstel. Je weet wat het huwelijksformulier zegt: ook als wij het allerminst verwachten, kan God ons helpen. Kijk maar naar de bruiloft in Kana (Joh. 2).

Ik wens jullie gezin de zegen en de ondersteuning van de HEERE toe. Voor Hem is niets te wonderlijk. Laat dat voortdurend je gebed zijn.

Met een hartelijke groet!
Ds. C. J. Droger

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C.J. Droger

• Geboortedatum:
  10-01-1963
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Vlaardingen
• Status:
  Actief

156 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven