Dialoog met mezelf

Ik merk de laatste tijd dat ik heel veel dingen verwerk door een soort dialoog te voeren met mezelf. Bijvoorbeeld toen mijn oma onverwachts overleed, dan stel ik mezelf allemaal vragen die ik ga beantwoorden, waarbij ik in gedachten heb wie die vragen zou kunnen stellen. Mijn leidinggevende gaf aan dat hij nog zou bellen n.a.v. de omstandigheden en ik heb dan in gedachten al tien keer een telefoongesprek gevoerd, waarbij ik mooie antwoorden formuleer. Als hij dan belt hebben we een goed gesprek en daarna herhaal ik het gesprek nog een keer in mijn hoofd en dan heb ik het soort van afgesloten. Hetzelfde heb ik bij gesprekken (vooral wat formelere, zoals een sollicitatiegesprek, maar ook bijvoorbeeld als ik na ziek geweest te zijn weer aan het werk ga).

Het voelt soort als iets dwangmatigs, maar misschien is dit ook wel mijn manier van dingen verwerken. Toch vind ik het ook vervelend. Ik ga niet blanco een gesprek in. Antwoorden zijn vaak niet spontaan, want de meeste antwoorden heb ik allang een keer bedacht. Maar loslaten kan ik het ook weer niet. Uit het niets een antwoord bedenken lukt mij vaak niet en dan merk ik dat ik achteraf het gesprek nog een paar keer in gedachten voer en dan met betere antwoorden. Het is misschien wel veel onzekerheid.

Maar wat moet ik hier nu mee? Als er niets bijzonders gebeurt, heb ik hier niet zoveel last van, maar zeker in deze tijden merk ik dat het heel erg op me afkomt. Heeft u tips, adviezen?

Beste vraagsteller,

Soms zou je willen dat een spontaan antwoord ook meteen het goede antwoord is, maar ja, niet iedereen reageert zo primair. Eerst nadenken en “in je hoofd het gesprek al voeren” geeft jóu meer zekerheid. Heus, daar is niets mis mee! Een goede voorbereiding is het halve werk, moet je maar denken. 

En het verwerken van gebeurtenissen door middel van een gesprek met jezelf is misschien vermoeiend, maar niet vréémd. 

Je bent nu eenmaal iemand die secundair reageert. Laat je niet onzeker maken doordat je anders zou willen, want dat past gewoonweg niet bij je. Van mensen die niet ‘met het hart op de tong’ leven krijg je in ieder geval doordachte reacties, toch? Dat je daarbij best min of meer jaloers kunt zijn op primair reagerende mensen is niet erg, want dat is inderdaad knap! En niet aan iedereen gegeven om zó snel te denken en te formuleren. Accepteer het dus van jezelf, dat is de beste tip die ik je kan geven.    

Marijke Rots