Schoonmoeder heeft hulp nodig
C. M. Chr. Rots - de Weger | 6 reacties | 06-03-2020| 12:11
Vraag
Al een tijd heb ik een slecht contact met mijn schoonouders. Dat komt, omdat mijn schoonmoeder lang geleden haar kinderen heeft opgelicht. Mijn schoonouders zaten in een financieel moeilijke periode, mijn schoonmoeder heeft toen geld gestolen van haar kinderen, onder andere van mijn man. En niet zomaar een paar honderd euro, nee echt grote bedragen.
Omdat ze meer domme keuzes gemaakt heeft, heeft ze een tijd in detentie gezeten en ook een psychische behandeling gehad, na gediagnostiseerd te zijn met een persoonlijkheidsstoornis. Deze behandeling is inmiddels afgerond, zegt ze. Ik geloof dat niet, want met een stoornis raak je nooit uitbehandeld. Graag zou ik samen met nog een paar familieleden, zien dat ze haar behandeling weer oppakt.
Dit omdat ze haar emoties niet kan uiten. Ze heeft bijvoorbeeld wel een keer gezegd dat ze spijt heeft van wat er gebeurd is, maar dat kwam er heel vlak en gelaten uit, alsof het uit verplichting was. Het gestolen geld, wordt nu in etappes terugbetaald, maar dat gaat langzaam omdat ze veel schulden hebben. Hoe maken we haar duidelijk dat ze nog steeds hulp nodig heeft? Ik heb inmiddels het contact met haar verbroken tot ze hulp zoekt. Zelf vind ze het niet nodig en mijn schoonvader ook niet.
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hoe maakt u uw schoonmoeder/schoonouders duidelijk dat er nog steeds hulp nodig is? Tja, als noch moeder noch vader vindt dat ze hulp nodig hebben gaat het niet lukken. Hoe graag u, samen met nog wat familie, ook maar wil zien dat schoonmoeder haar behandeling weer oppakt... niet ú met z’n allen, maar zíj zelf -eventueel met steun van vader- moet het zien zitten!
Dat schoondochters ànders kijken dan de eigen zonen is logisch, maar over hen schrijft u niet. Misschien ligt het meer op hún weg om (nog) eens thuis te gaan praten, dan uw methode om het contact te verbreken totdat moeder hulp zoekt. Hoe moeilijk de situatie wellicht ook is, haar een ultimatum stellen (“ik kom niet meer, totdat...”) leidt zeker niet tot de door u gewenste hulp! Door uw afwijzing hierin, leidt dit eerder tot verdere verwijdering, helaas.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Een aanvulling op wat mevrouw Rots al heeft gezegd: u zegt dat je met een stoornis nooit uitbehandeld bent. Ook daarin moet ik u teleurstellen. Je kunt discussiëren over of iemand geneest (lees: er helemaal vrij van is) van een stoornis, maar dat wil niet zeggen dat zo iemand de rest van zijn of haar leven behandeling zou moeten/kunnen volgen.
Met een persoonlijkheidsstoornis kan het wel degelijk zo zijn dat behandelaren zeggen: dit is het maximale wat er uit te halen valt qua behandeling en of een persoon dan genezen is (beter zou zijn: hersteld is), dat is altijd de vraag.
Maar 'nooit uitbehandeld kunnen zijn' is -helaas voor u- niet waar en dus ook geen grond om op te staan richting haar.
Het is háár leven en het zou mooi zijn als u haar met liefde kunt omringen, ondanks wat ze gedaan heeft (vanuit haar stoornis, probeer dat ook los te koppelen!). Geef een goed voorbeeld zodat ze jaloers wordt op hoe u en uw man met haar omgaan, opdat ze zelf ook de veiligheid mag gaan ervaren om meer emoties te gaan delen.
Dat kan meer wonderen verrichten dan iemand verplichten een bepaalde behandeling te volgen.
Sterkte!
Ik roep u met klem op te denken aan de gelijkenis die de Heere Jezus vertelde over de koning die zijn knecht een grote schuld kwijtschold. Deze knecht wilde daarna een andere knecht niet vergeven en moest daarna alsnog zijn levensgrote schuld inlossen...
Pas toch op met het hart van een ander (uw schoonmoeder) te oordelen! En zomaar een vraag: Moet iedereen zijn emoties op dezelfde manier en in dezelfde mate uiten?
Daarop aanvullend vraag ik me af wat de reden is dat u vindt dat uw schoonmoeder hulp nodig heeft.
Je kunt haar niet dwingen tot hulp. En, mocht het je wel lukken dat ze onder jouw dwang in behandeling gaat, gaat dit echt niet werken als ze er zelf niet achter staat.
Je noemt niet welke persoonlijkheidsstoornis je moeder hebt. Zoals eerder benoemd een behandeling voor een persoonlijkheidsstoornis wel degelijk goed afgerond zijn. Mensen met een persoonlijkheidsstoornis kunnen goed herstellen en een stabiel leven hebben. Mogelijk dat in periodes met stress en spanning de persoonlijkheidsstoornis wat naar bovenkomt, maar dat hoeft zeker niet belemmerend te zijn.
Ik vind het oprecht verdrietig om te lezen dat je zo negatief tegen over je schoonmoeder staat. Wat moet zij nog doen op het goed te maken? Wanneer zijn jullie tevreden? Ze heeft haar straf gehad (heeft in detentie gezeten) én ze heeft excuses aangeboden. Daarnaast betaald ze ook nog het gestolen bedrag terug.
https://youtu.be/Nt3xVgXFM_E
Het kan erg moeilijk zijn om met personen om te gaan die een persoonlijkheidsstoornis hebben. Mijn vader heeft dat ook en heeft heftige dingen gedaan. Het heeft mij 15 jaar gekost voordat ik hem heb kunnen vergeven.
Waarom ik dit deel is het volgende:
Wat mij enorm heeft geholpen in het vergevings proces is het bewust worden van het feit dat de gestoorde persoon er niet zelf voor heeft gekozen om met die stoornis geboren te worden... Hiermee zijn alle fouten die gemaakt zijn allemaal absoluut niet goed te praten, maar het plaatst alles wel in een andere perspectief.
Verder kan vlakke emoties bij de stoornis horen. Dit maakt het inderdaad moeilijker om ze te aanvaarden.
Voor mijzelf is mijn leven er fors op vooruit gegaan sinds ik mijn vader heb kunnen vergeven. Het stond mijn geloof in de weg.
Inmiddels heb ik na 15 jaar weer een normale band met mijn vader, al blijft het altijd moeilijk door de stoornis. Ook hij weigert behandeling. Nu is het wel zo dat hij door duidelijk te benoemen welke stoornis hij in mijn ogen heeft, (in zijn geval narcisme) hij hier enigszins voor open staat en deels geaccepteerd heeft.
De ene stoornis is de andere niet, dat begrijp ik. Het kan inderdaad moeilijk zijn. Bid of je tot vergeving mag komen, dat is voor jezelf ook zoveel beter!
Sterkte toegewenst met deze moeilijke dingen.
