Zoon is veel alleen

Mijn zoontje is jonger maar heeft het ook erg moeilijk op school en weinig vrienden. Op school lukt het niet en in de buurt wonen weinig kinderen. Ik heb hem ( en zijn zus) op scouting gedaan en dat is een enorm succes. Mijn dochter zit ondertussen op de scouts.( boven de 11) en zij vertelt mij dat er ook daar nog regelmatig nieuwe leden komen. Mijn man en ik hebben er wel tegen aan gehikt met bijvoorbeeld weekenden/kampweek etc. Altijd zit de zondag erbij. Maar we hebben daar over gesproken en niets dan begrip ontmoet, we mogen ze later brengen op de kampweek, eerder ophalen als er een weekend is. We mogen dan zelfs minder betalen, terwijl zij dat niet verplicht zijn.
Mijn zoon is zo anders daar dan op school, hij ziet het echt als bijtanken. Er zitten daar meer kinderen ( maar ook weer niet allemaal)waar een rafeltje aan zit: geen vrienden, gepest, autisme, adhd, maar op een of andere rare manier werkt het prima.
Nu zit ik wel met de situatie dan mijn kind op een compleet seculiere club geaccepteerd wordt en op een refoschool niet en daar maken mijn kinderen opmerkingen over. Het is ook wel wrang...maar goed dat is een ander verhaal. Wij bidden met onze zoon want God laat je nooit in de steek. Jezus houdt van losers zei een dominee eens tegen jongeren. ( met als doel om de jongeren er op te wijzen dat zij naar iedereen om moesten kijken maar als je je een loser voelt kan dat ook troostend zijn)

Iets anders: heb je al met school gesproken, zit hij daar alleen? Hebben ze daar geen training of iets dergelijks?. Op welke school zit hij? Kennissen hebben al oudere kinderen en op die school zijn er ook activiteiten. Zoals een groep die goede doelen acties voorbereid, debat groep, extra kunst lessen etc. Daar kan hij ook anderen ontmoeten. Is een SOVA training iets, bieden ze dat op school? zoek contact met zijn mentor.
Waar houdt je zoon van... er zijn misschien natuurclubs, fotografeer cursussen. Help je zoon want hij draait zichzelf denk ik steeds meer vast, deze kinderen hebben vaak een duwtje in de rug nodig, en soms een flinke duw.
Succes en sterkte want een ongelukkig kind vreet aan je weet ik helaas uit ervaring.

Moeilijk als je ziet dat je zoon het moeilijk vindt om vrienden te maken!
Ik weet niet of het van toepassing is, maar ik wil wel graag met je delen wat ik vroeger zag bij een klasgenoot. (14-18 jaar)
Mijn klasgenoot was erg stil en timide, vond moeilijk aansluiting bij de rest. Ik vond haar op zich wel aardig en werd een vriendin van haar. We deden steeds meer samen, brachten meer tijd samen door. Maar omdat zij geen andere vrienden had, kwam ze echt ALTIJD bij mij. Ze claimde mij steeds meer. Bij een opdracht in tweetallen had ik geen keus met wie ik samenwerkte, want zij stond al bij me. De pauzes kon ik niet doorbrengen zoals ik wilde, want zij klitte aan me. Ik denk niet dat ze daar ooit over nagedacht heeft, maar ik voelde me op een gegeven moment een beetje slachtoffer van HAAR isolement. Want als er ook anderen in de groep waren, trok ze daar niet mee op, maar wilde ze heel de tijd met mij praten. Daardoor had ik nagenoeg geen andere contacten meer. Ik zocht uitvluchten om niet met haar op te hoeven trekken.
Ik weet dat het aanstellerig klinkt, en alsof haar welzijn me niet interesseerde. Maar het voelde echt heel naar, juist omdat ik haar niet wilde kwetsen en de vriendschap niet volledig wilde stoppen.
Ik denk dat het goed kan zijn om samen met je zoon te kijken of zoiets bij hem en zijn vriend ook speelt. Kan hij zijn vriend ook vrij laten om even met een ander op te trekken en gaat hij dan iets anders doen? Of staat hij als het ware te 'wachten' tot hij die plek weer in kan nemen?
Sterkte hiermee en vergeet niet om hiermee (samen) tot God te gaan.