Psychische en lichamelijke problemen

Ds. P. Roos | 2 reacties | 16-01-2020| 11:03

Ik zit al twee jaar met een burn-out of chronisch vermoeidheidssyndroom (cvs). Het eerste jaar van m’n burn-out en ook de jaren ervoor ben ik ermee bezig geweest de psychische kant aan te pakken. Zij gaven aan mij niet verder te kunnen helpen omdat het meer op het lichamelijke vlak zit. Ik heb veel lichamelijke klachten. Het afgelopen jaar is er meer rust, vind ik, ondanks dat ik haast niets lichamelijks kan te dragen, omdat ik positiever denk en milder ben voor mezelf. Ik kon genieten van kleine dingen. Ik heb dus de afgelopen jaren mezelf psychisch en lichamelijk aangepakt, maar energetisch ga ik er niet op vooruit.

Nu had ik afgelopen weekend een ervaring waar ik van schrok. Ik ben de laatste tijd veel bezig met geloof en of ik ook echt mag weten dat God mijn Heere en mijn God is. Ik ben hoogsensitief en altijd serieus bezig geweest met het geloof. Maar ik vind in mijn hart veel onwil en harde gedachten over God, terwijl ik dat niet wil. Ik ben ook altijd meer gevoelig voor negatieve boodschappen. Ik leek die zaterdag na het lezen ineens in te zien, dat ik dat allemaal als voorwaarde wil aanbrengen, maar dat God dat allemaal niet nodig heeft. Dat God goed is en niet wil dat ik verloren ga. Dat gaf veel ruimte, maar nog geen zekerheid dat het ook voor mij was.

Die zondag was er mooie preek die ging over genade, waar eigenlijk hetzelfde in terug kwam als ik die avond ervoor inzag. ‘s Avonds ging het over kennis van ellende, nabijkomend werk. En toen werd ik toch zo ontzettend angstig. Een angst die ik herkende van toen ik puber was. Ik was toen zo bang om te sterven, ik durfde niet te gaan slapen. Ik ben altijd erg bang geweest voor een straffende God. Ik denk dat ik toen zelf m’n bekering heb proberen te bewerken en God te bewegen, maar ook toen wist ik dat het hoogstens ‘nabijkomend’ was, omdat ik de liefde mis. Ik heb daar jaren mee geworsteld en ben toen eigenlijk moedeloos geworden. Ik ben toen toch weer oppervlakkiger gaan leven.

Dat angstgevoel kwam zo sterk terug, dat ik eigenlijk in paniek raakte, omdat ik dacht ik heb geen echte kennis van ellende, ik heb geen liefde, hoe kan het ooit voor mij. Ik was radeloos. Op dat moment verlamt de angst zo erg, dat positievere boodschappen eigenlijk niets doen. Dat gevoel van angst is voor mij heel beangstigend, omdat het ook veel lichamelijke klachten oproept, omdat ik lichamelijk en op energie-gebied zo in de put zit. Ik ben dan bang dat ik het lichamelijk en psychisch erger maak, weer stress en spanning heb en dan niet herstel. Ik merk dat ik er dus nu ook haast niet aan wil denken, omdat het zo spanning in m’n lijf oproept.

Ik heb dat nu ook bij bidden en bijbellezen. Ik begin dan helemaal te zweten en voel paniek. Omdat het me bang maakt voor de dood, maar ook voor dat m’n ziekte erger wordt door de spanning. Ik wil God zoeken en vinden, maar ik kan zo weinig spanning aan. Ik weet niet hoe dat samen moet gaan. God zoeken en vinden en toch niet zo vreselijk onrustig en gespannen zijn.

Heb ik verkeerde beelden van God? Ik wil eigenlijk vrede en rust, maar daar moet toch wat aan vooraf gaan? Ik moet toch ook door strijd ingaan? Ik ben ook bang dat ik nu depressief ga worden, omdat ik op dit onderwerp mezelf geen positievere gedachten durf aan te praten. Ik ben ook bang dat die angst gelinkt met dood en God, ook een trigger van spanning is geweest jarenlang. En dat het misschien ook meegewerkt heeft aan m’n uitputting. Zou het nodig zijn dat ik hulp zoek? Maar ik ben ook weer bang te veel m’n hoop op de hulpverlening te stellen. Ze kunnen het je ook niet geven. Zou ik hiervoor dan naar een ambtsdrager moeten of naar een christelijke hulpverlener?

Beste vraagsteller,

Dat is een heel relaas. Fijn dat u dit eens hebt uitgesproken en beschreven. Ik ga proberen hier en daar een opmerking te maken. 

U noemt verschijnselen als burn-out, angst, depressie, hooggevoeligheid en meerdere psychische aandoeningen. Weet u wat gelukkig is? Deze noden komen ook in het leven van Gods kinderen voor. U schrijft dat u de afgelopen jaren aan uzelf gewerkt hebt, psychisch en lichamelijk. Toch gaat u er niet op vooruit, schrijft u. Misschien hebt u te veel van uzelf gevergd en breekt de spanning u wat op.

Wat het mooiste van alles is dat u zoekt om het eigendom van de Heere te mogen zijn. Maar dat geeft strijd. Wat u wilt, namelijk de Heere dienen en zoeken, kunnen we niet uit onszelf. En juist als u intensiever bent in het dienen van de Heere, voelt u ook duidelijker dat satan en zonde tegenwerken. U begeert de Heere te dienen, maar u voelt onwil en harde gedachten van God. U probeert dat weg te duwen en het kwijt te raken, maar hoe meer u dat begeert, hoe sterker die onwil soms wordt. Datgene waar je bang voor bent, komt toch telkens weer terug. U meldt ook dat u juist bij bidden en Bijbellezen soms bijna gevoelens van paniek ervaart. In zulke momenten moet u zich geestelijk niet over belasten. Lees maar kleine stukjes, doe maar korte gebeden. 

U spreekt ook van paniek. Op zulke momenten ziet u geen enkel licht meer. Het zijn allemaal aandoeningen die je het beste maar over je kunt laten komen. Iedere psycholoog zal u zeggen dat het allemaal weer over gaat; en dat is ook zo. Probeer naar lichaam en ziel te ontspannen. 

Maar het voornaamste is dat u uw hoop op de Heere stelt. Uw Godsbeeld kan u vrees aanjagen. En zeker is er in de Bijbel genoeg te lezen over God, wat ons bang en angstig maakt. Maar juist dan, zo heb ik zelf ook vaak ervaren, krijgen tegen die achtergrond de beloften des te meer kracht en geven ze te meer houvast. Kijk, al zou er maar één tekst in de Bijbel staan die u kon doen hopen, dan had u daar al genoeg aan. Maar er staan heus op elke bladzijde beloften, ook voor u en voor allen die in nood en angst leven. Het is vooral ook nodig en goed te bedenken dat de Heere in Christus een vergevend en verzoenend God is, voor zondaren, voor hen die er met zichzelf nooit kunnen komen. Hij heeft, ook dat is een troost, de angst en de vrees doorleden. Zijn zweet werd tot grote druppels bloed. Hij komt op die manier naast u en heeft uw noden en smarten doorleden. 

Verder denkt u dat u te weinig liefde hebt en te veel bijbedoelingen. U bent bang voor nabijkomend werk. Ik erken en ervaar dat we altijd te weinig liefde hebben en dat we zo vaak verkeerd gericht zijn. Maar de Heere vraagt u te komen zoals u bent. Er zijn geen voorwaarden vooraf nodig. Die voorwaarden wil de Heere u achteraf geven. Waarschuwingen tegen nabijkomend werk zijn zeker nodig, maar ze zijn bestemd voor hen die ijdel vertrouwen op de eigen werken.

Ik begrijp dat u heel moeilijke tijden doormaakt. Maar de Heere werkt Zijn genade vrijwel altijd weer uit in de dalen van moeite en verdriet. De tegenspoeden zijn juist Gods dienaren. Onze verlegenheid is Gods gelegenheid. Zoals ik al zei, juist in de stormen en onweders gaan we het anker gebruiken en waarderen.

En of u hulp moet zoeken? Dat is nooit verkeerd. Mijn voorkeur zou uitgaan naar een kind van de Heere die u zou kunnen begrijpen. Denk erom: iedereen begrijpt u niet. Maar als er zijn met levenswijsheid, dan kunt u goed bij hen terecht. En een wijze ouderling of een dominee, die toch herder en leraar is, kan ook veel voor u betekenen. Het is ook goed dat u de weg naar Refoweb gevonden hebt. Verder nog dit: ik heb recent enkele boekjes geschreven over situaties, waarover u schrijft (uitgever: de Schatkamer, Rumpt). U kunt tenslotte ook altijd nog weer terugkomen op uw vraag en dit antwoord.

Ook al zijn we angstig, het geloof heeft vleugels!

Hartelijke groet,
Ds. P. Roos

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Roos

• Geboortedatum:
  29-10-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

38 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven