Geloofsbeleving is anders met verkering

Ds. C. Budding | Geen reacties | 08-01-2020| 15:34

Ik ben een vrouw van eind 20. Sinds ongeveer een jaar heb ik een relatie, mijn vriend en ik zijn erg gelukkig met elkaar. We hopen volgend jaar te gaan trouwen. Ik heb erg uitgekeken naar zo’n lieve en betrouwbare vriend die God me nu heeft gegeven. Voordat ik verkering met hem kreeg was ik intensief en veel met de zaken van God en het geloof bezig. Ik merk nu, sinds ik verkering heb, dat dit is verschoven.

Ging ik eerst met de dingen die me bezig houden standaard als eerste naar de Heere; nu deel ik dit automatisch eerder met mijn vriend dan met God. Ook de tijd en kwaliteit van mijn gebedsleven en stille tijd is veranderd. Ik vind het lastiger om dit nu vorm te geven. Mijn vriend en ik praten samen over het geloof en bidden samen. Dat is erg fijn. Toch kan ik dat stukje persoonlijke geloofsbeleving missen. Als ik de Heere nu zoek, kan ik heimwee hebben naar die periode.

Ik ben benieuwd hoe een dominee hierover denkt en wat voor advies hij me kan geven.

Beste vragenstelster, 

Bedankt voor je vraag. Om eerlijk te zijn vind ik je vraag heel herkenbaar. Wat kunnen de omstandigheden van ons leven ervoor zorgen dat we op afstand van de Heere komen te staan. Ik las pas in een Bijbelverklaring dit: “Wat wij aandachtig bekijken in dit leven, dat krijgt macht over ons leven. Laten wij ons door de zorgen en de moeilijkheden van dit leven gevangennemen dan zal ons geloofsleven zonder vrede zijn.” Treffend hé? Dat geldt voor moeilijkheden in dit leven, maar dat kan evenzeer gelden voor de blijde gebeurtenissen. En, dat is precies wat er aan de hand is. Jij ervaart het verschil. Daarbij mag je dankbaar zijn, dát je het verschil opmerkt, want het is genade als we het verschil ervaren. 

Daarbij zou ik je de vraag willen stellen: Is het niet zo dat je (bijna) automatisch op je vriend ben gaan vertrouwen, meer dan op God? Nee, zo stellig voel je dat vaak niet en zeg je dat zo niet. Maar ik moet denken aan wat de schrijver van de Hebreeënbrief zegt in hoofdstuk 12: “Welnu dan, laten ook wij, nu wij door zo'n menigte van getuigen omringd worden, afleggen alle last en de zonde, die ons zo gemakkelijk verstrikt. En laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, terwijl wij het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof.” Daarmee wil de schrijver van deze prachtige brief ons duidelijk maken, dat we werkelijk ons hele bestaan moeten richten op de Heere Jezus. Daarbij moeten we afleggen alle last van de zonde die ons zo gemakkelijk verstrikt. Het kan je dus zomaar gebeuren, juist door dat prachtige, wat God op je weg geplaatst heeft, heb je zonder dat je het weet een last op je geladen. Een last die je voelt drukken. Een last die zondig is. Dat voel je, want de Heere is een jaloers God! 

Maar nu vraag jij om advies. Daarbij denk ik dat je voelt dat je niet ‘zomaar’ je hart en gedachten kan veranderen. Ook al wil je met je verstand je gedachten weer helemaal richten op God, toch lukt het je niet... Hoewel ik uit ervaring weet, dat dit niet zo makkelijk is, wil ik je toch oproepen om je schuld daarin voor de Heere te belijden. Roep Hem dagelijks aan en smeek om Zijn genade. Dan is het God Zelf die op Zijn tijd, je de volheid van je geluk weer geven zal. Allereerst voor jou persoonlijk, maar samen met je vriend mag je dan gericht zijn op Zijn eer! En alleen dat geeft vrede en geluk! 

Tot slot trof mij nog een gedeelte uit de belijdenissen van de kerkvader Augustinus die ik je graag mee wil geven in dit verband. Hij beleed het aan de Heere:

“Voor uw ogen ligt een mens open met alles wat er in hem omgaat. Zou er dan iets in mij verborgen blijven, ook als ik het U niet beleed? Ik zou U voor mijzelf verbergen, niet mezelf voor U. Nu mijn zuchten bevestigt dat ik geen vrede heb met mezelf, nu straalt U mij toe, bent U mijn vrede, nu geldt mijn liefde U, evenals mijn verlangen. Voor mezelf schaam ik me, ik wijs mezelf af en kies voor U om vrede te hebben met U en met mezelf vanuit U. Voor U is duidelijk wie ik ben. En wat ik van mijn belijdenis verwacht dat heb ik al gezegd. Ik doe haar niet met het uitspreken van woorden, maar met woorden van mijn ziel en het roepen van mijn overdenken. Uw oor verstaat het. Waar ik slecht ben, ligt mijn belijdenis eenvoudig hierin dat ik geen vrede heb voor mijzelf. En voor zover ik goed ben, bestaat ze in het feit dat ik dat niet toeschrijf aan mijzelf. U maakt de mens van een zondaar tot een rechtvaardige...”

Augustinus eindigt deze belijdenis dan met een prachtig zinnetje: “En U hoort het pas van mij, als U het mij eerst zelf hebt gezegd.” Kijk, dat is het geheim! Daarom is het stil te wachten op de Heere, van Hem is je heil en je vrede te verwachten! 

Prop. C. Budding

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. Budding

• Geboortedatum:
  20-04-1973
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Urk
• Status:
  Actief

30 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven