Geheim mee het graf in

Ds. H.H. Klomp | Geen reacties | 23-12-2019| 13:39

Ik ben in de 70 en inmiddels al erg lang gelukkig getrouwd. Ik mag mij gelukkig prijzen met een fijne vrouw. We komen beiden uit dezelfde gemeente. Ik heb in moeilijke perioden op psychisch vlak veel steun aan haar gehad. We hebben kinderen die beiden ook fijne gezinnen en trouw kerkelijk meelevend zijn. De kleinkinderen zijn ook positief betrokken op het geloof. Zo bezien zijn we rijkgezegende mensen ook met een goede gezondheid wat mijzelf betreft.

Mijn vrouw kampt helaas al lang met ziekte en een ernstige huidaandoening, waardoor seksueel verkeer niet meer mogelijk is. Dat heeft mij jaren geleden tot grote seksuele zonden gebracht om maar aan mijn seksuele behoeften te kunnen voldoen. Niet alleen pornografie, maar heb ook andere vrouwen bezocht en zelfs met een vrouw bij mij thuis gemeenschap gehad toen mijn vrouw weg was. De periode van losbandigheid, voor zover daar sprake van was, ging voorbij. Ik had er ogenschijnlijk geen gewetensproblemen bij.

Echter de laatste jaren gaat mijn geweten toch steeds meer spreken. Niet alleen richting mijn vrouw maar ook richting God. Ik heb op mijn knieën gelegen en God mijn grote zonden beleden. Soms kwam er wat meer rust, maar het blijft opspelen. Zo ga ik mij bij het ouder worden steeds ongelukkiger voelen. Moet ik dit geheim mee mijn graf innemen? Het benauwt mij. Ik hou zoveel van mijn vrouw dat ik er zielenpijn bij voel als ik overweeg het dan maar aan haar te belijden om mijn geweten te ontlasten.

Daar komt ook de schaamte bij. Mijn vrouw kijkt tegen mij op, ik ben altijd haar rots in de branding geweest. Ik loop mij het vuur uit de sloffen om haar in alles terzijde te staan. Vanwege haar ziekte ben ik geleidelijk haar mantelzorger geworden. Ik vervul deze taak met plezier en liefde. Bij het ouder worden kijk je steeds verder terug in je leven. Ik realiseer mij steeds meer dat fantasieën rond seksualiteit als een rode draad door mijn leven liepen. Ik ga deze zonden steeds meer zien. Ik voel me steeds viezer en zondiger. Ik heb hier sterke minderwaardige gevoelens bij, soms zelfs zo ver dat er een doodswens ontstaat.

Ik heb een zeer goede opleiding en ik mag mij gelukkig prijzen met een behoorlijke intelligentie en een succesvol arbeidsverleden. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn trots op hun vader en opa. Mijn vrouw en ik hebben het enorm goed samen, we knuffelen veel zoals we ons hele leven hebben gedaan. We komen ook meer toe aan de dingen rond het geloof. We luisteren samen preken, ook doordeweeks, en we doen elke dag bijbelstudie. En toch blijf ik mij een viezerik voelen. Wat moet ik hier mee?

Beste man en echtgenoot, Wat een zegen zolang samen getrouwd te mogen zijn. En ook veel steun aan elkaar te hebben (gehad) – zowel lichamelijk als geestelijk. Bij het ouder worden, blikt een mens verder terug in zijn leven. En als genade gekend wordt, worden zonden ook persoonlijke schuld voor Gods Aangezicht. Hoewel u dat losbandige leven gelukkig achter u mocht laten, klaagt het uw geweten nu nog behoorlijk aan. Fijn dat u me in vertrouwen neemt om er onder Gods hulp (samen) een oplossing voor te vinden. Want hoe raak je dat besef nu kwijt? Moet u er alsnog open over worden tegenover uw echtgenote?

In een bijbels doorleefd huwelijk hebben man en vrouw (als het goed zit) geen geheimen voor elkaar. In de teerheid van hun samenleven hoeven ze zich ook niet te schamen als er in de persoonlijke levensgeschiedenis zwarte bladzijden voorkomen. De liefde bedekt immers alle dingen – 1 Korinthe 13. Dat zou in uw huwelijksleven bij bekentenis van uw seksuele escapades ook zo kunnen gaan. U moet daar zelf een persoonlijke keus in maken.

Toch aarzel ik om die openheid te adviseren. En wel om reden van de gezondheidssituatie van uw vrouw. Ik ken haar en haar situatie niet. Maar het klinkt zorgelijk zoals u die tekent. Als u uw vroegere erotische verlangens buiten uw eigen huwelijksleven aan haar als ontrouw zou opbiechten zou dat juist een verkeerde impact op haar (geestelijke) gezondheid kunnen hebben. Die overtreding van Gods goede geboden is fout geweest. Dat ziet u zelf ook in en u hebt dat ook eerlijk voor de Heere beleden. Ga op die weg verder. En bespreek met de Heere die overblijvende gewetenswroeging. Ook als u er voor zou kiezen uw vrouw met uw bekentenis niet extra te belasten. Dan neemt u die herinneringen inderdaad mee het graf in. Maar de Heere weet ervan – hopelijk ook in de vergevende zin van het Woord. En Hij is de hoogste Autoriteit!

Als u deze weg zo wilt gaan, geef ik u vanuit Gods Woord een leidraad mee uit Filippenzen 4:5-8. In het bloed van Christus wast de Heilige Geest een smerige zondaar schoon! Dan komt de vrede van God in je hart (vers 7). En dat geloof mag heersen over denken en gevoel (vers 7). Het moet wel dagelijks beoefend worden, maar dat kan ook want: de Heere is nabij! (vers 5)  En: verder, broeder(s), al wat waar is, al wat eerbaar is, al wat rechtvaardig is, al wat rein is, al wat lieflijk is (...), bedenkt dat! (vers 8). Bedenk dat, staat er! Als die genade je gedachten beheerst, ga je daar ook naar leven. Uw vrouw, de familie en omstanders merken het aan je: uw welwillendheid zij alle mensen bekend (vers 5). Dat geeft ook kracht en uithoudingsvermogen als trouwe mantelzorger. Fijn dat u ook schrijft: wij knuffelen veel!

Uw hartenkreet, ons toevertrouwd, heeft te maken met het onbevredigd blijven van uw ziel/wezen, al gaven uw buitenechtelijke avonturen wel even een lichamelijk genot. Echter geen vrede in gemoed en geweten. Maar wie liefde en trouw mag betonen binnen het huwelijk die geeft en ontvangt een intimiteit die vrede geeft van bínnen! Met een uitstraling naar buiten. Zo heeft God het ook bedoeld. En zijn er onverwacht en ongedacht onvervulde gevoelens: laat uw verlangens in alles  door bidden en smeken bekend worden bij God! (vers 6). Dat is ook dagelijks geloofshuiswerk, trouwens.

Liefhebbende echtgenoot, u zit best in een moeilijke situatie. Maar wie het van de Heere verwacht -ook na een bepaald verleden- mag geestelijk doorleven dat genade toch steeds overwint! Om Christus’ wil: die vrede die alle verstand te boven gaat! Prachtig is het laatste couplet van Ps 139 in dit verband: Doorgrond me en ken mijn hart, o HEERE! (...) En doe mij toch met vaste schreden de weg ter zaligheid betreden! Hopelijk heb ik u (en uw vrouw) in uw omstandigheden kunnen verder helpen.

Gezegende kerstdagen toegewenst, persoonlijk én samen,
Ds. H. H. Klomp

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H.H. Klomp

• Geboortedatum:
  05-04-1949
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

136 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven