Mijn man en zijn ex nog steeds bevriend
C. M. Chr. Rots - de Weger | 5 reacties | 28-11-2019| 09:57
Vraag
Een aantal jaren geleden ben ik, na een korte relatie, getrouwd met een gescheiden man. Hij heeft een kind uit zijn vorige relatie. Ons huwelijk is gelukkig goed en inmiddels hebben we zelf ook kinderen mogen ontvangen. Ik worstel alleen met het feit dat mijn man eerder getrouwd geweest is. Ik heb jaloerse gevoelens.
Mijn man en zijn ex zijn nog steeds bevriend. Hij gaat er regelmatig op de koffie en blijft daar dan uren. Zijn ex is niet hertrouwd maar heeft diverse relaties gehad, op het moment geen. Ik ben alsmaar aan het fantaseren dat ik terug kon in de tijd en dat ik als eerste met mijn man getrouwd was. Ik heb nu het gevoel dat ik hem moet delen.
Toen we trouwden wist ik natuurlijk dat hij al eerder getrouwd was geweest, maar het valt me zwaarder dan ik dacht. Ik kan er enorm somber van zijn en het doet me pijn. Het is dagelijks in m’n gedachten: kon ik maar terug in de tijd, had ik hem maar eerder ontmoet. Ik weet dat dat niet kan, maar het lukt me maar niet de situatie te accepteren.
Mijn man weet van deze gedachten en gevoelens, maar hij kan daar niets mee. Ik heb de situatie te accepteren zoals hij is. Zakelijker worden naar zijn ex, zoals ik hem zo vaak gevraagd heb, is hij niet van plan. Ze zijn overigens uit elkaar gegaan omdat mijn mans’ ex een ander had. Ik ben bang dat mijn man nog gevoelens voor haar heeft. Ook dat heb ik hem gevraagd. Hij ontkent dit dan, maar zegt wel dat hij haar nooit zal vergeten. Het voelt alsof ik op de tweede plaats sta en dat wil ik niet. Ik wil juist wel dat hij haar vergeet, ik wil gewoon dat het nooit gebeurd is.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Tja, helaas zijn er dingen in uw beider leven gebeurd die niet terug te draaien zijn. U kunt een en ander wel wíllen terugdraaien, maar zo werkt het niet! Wat gebeurd is, is gebeurd. Daar zult u toch op de een of andere manier mee moeten leren leven.
Accepteren, zegt uw man. Ja, maar hoe? Om te beginnen is het goed dat u beseft dat u inderdaad op de tweede plaats staat... maar niet in de gedáchten en gevóélens van uw man! Dáár neemt u -als zijn huidige echtgenote- de éérste plaats in! Houdt dat uzelf steeds weer voor. Hij is met ú getrouwd, u hebt sámen een gezin. Dát is realiteit en voor de instandhouding ervan moet u beiden ‘vechten’! U door acceptatie dat er nog een vrouw ergens is met wie uw man een kind heeft (waardoor hij nooit van haar los kán komen, toch?). Uw man door rekening te houden met u: en dat zou kunnen betekenen dat hij de moeder van zijn oudste kind minder vaak opzoekt. Woont het kind bij jullie thuis, of bieden zijn bezoeken aan haar ook tegelijk de mogelijkheid om zijn kind te zien? Als dat zo is dan zou u dáár misschien eens over moeten praten, want een andere ‘regeling’ kan in theorie ook.
Jaloerse gevoelens hèbt u, goed dat u dit onderkent. Nu nog leren om die gevoelens te laten varen, want ze maken veel meer stuk dan u lief is. En het is ook goed om dát te beseffen!
U begint met te zeggen dat uw huwelijk goed is... laat het dan ook niet toe dat uw gevoelens met u op de loop gaan. Gegeven ís de situatie, die kunt u niet veranderen of terugdraaien. Uw eigen houding er tegenover hebt u zélf in de hand. Nee, dat is niet persé gemakkelijk, evenwel zeker de uitdaging in uw beider leven! Praat er veel samen over, maar niet met een verwijtende houding of vanuit een soort van slachtofferrol. Dat is de enige weg tot het leren accepteren!
Alle goeds toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Hoe vaak is het anders dat er ruzie is e.d.
Zou ook in uw huwelijk vreselijk zijn als hij met de moeder van zijn eerste kind niet meer door de deur zo kunnen.
U zou blij moeten zijn dat die relatie onderling goed is en zorgen dat de jaloersheid verdwijnt.
Hij is nu toch met u getrouwd?
Kernvraag is volgens mij: gelooft de vraagsteller haar man als hij zegt dat hij geen gevoelens voor zijn ex heeft? Als hij echt van haar houdt, waarom is het voor hem geen optie om het contact wat zakelijker te houden, uit liefde voor haar? Tegelijkertijd kan dat wantrouwen (zeker als het een soort obsessie wordt voor de vraagsteller) er wel voor zorgen dat hij juist zijn hakken in het zand zet en het probleem vooral als háár probleem ziet. Ingewikkeld! En inderdaad dus heel belangrijk hoe je het communiceert, maar mijn ervaring is dat mijn man toch nog wel eens vindt dat ik zeur, zelfs als ik mijn best doe om geen verwijten te maken en iets als ik-boodschap te brengen. Soms sta je ergens nu eenmaal anders in, en dan vergt het liefde van beide kanten om tot elkaar te komen.
Uw man is met haar bevriend waarschijnlijk ook om hun kind. Het is belangrijk dat hun communicatie goed verloopt. Ik begrijp uw probleem en het voorstel het zakelijker te houden is niet verkeerd, maar uw man is het er niet mee eens. Misschien een idee om het over een andere boeg te gooien: Waarom gaat u nooit mee op bezoek bij zijn ex? Dit is misschien dat in het begin moeilijk, maar ik denk dat het wel iets is om naar toe te werken. Voor alle communicatie is het beter als u ook met haar overweg kunt. Ook voor bijvoorbeeld de relatie tussen uw kinderen en haar kind. Goed contact is belangrijk voor beide gezinnen. Uw plaats ten opzichte van vrienden van uw man, is naast uw man.
Het is voor de kinderen uit het eerste gezin echt niet nodig dat hij een emotionele band met hun moeder houdt, ten koste van zijn tweede gezin. Wat leren ze daarvan? Contact met de kinderen kan prima zonder de moeder.
Voor slachtoffers van overspel of huiselijk geweld is 'parallel ouderschap' ook een prima oplossing. Een gebroken huwelijk is zeer pijnlijk, wat deze man zijn nieuwe gezin aandoet is niet minder pijnlijk. Hij eet van 2 walletjes.
De kunst is denk ik onder andere om je gedachten onder controle te krijgen, desnoods met hulp. Want piekeren lost het probleem niet op, maar het gaat langzaamaan steeds meer van je gedachten en leven beheersen en creeert zo dus een nieuw (en veel groter) probleem. Je kunt ook pas op oplossingen komen als je de zaak nuchter bekijkt en het lijkt me helder dat objectief en zonder emoties beschouwen wat er speelt op dit moment onmogelijk is.
Het lijkt me heel lastig en het spijt me voor je dat je huwelijk zo anders is dan je hoopte (misschien zelfs zo anders dat je er een rouwproces voor moet doorgaan).
Veel succes, en Gods zegen toegewenst in je gedachten en daarop volgende daden.
