Angst voor trap

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 25-11-2019| 12:51

Als peuter van 3,5 jaar ben ik eens van de trap gevallen omdat ik op sokken mijn oudere zus in wilde halen en in de bocht uitgleed. Dat resulteerde in een beenbreuk en vijf weken in het ziekenhuis met allebei mijn benen in tractie. Na die weken in het ziekenhuis ben ik weer goed genezen en had ik nergens last meer van. Toen ik een puber was is een kleuter uit onze kerk overleden aan de gevolgen van een val van de trap.

Inmiddels zijn we jaren verder en ben ik getrouwd. Ik heb een dochtertje van en we verwachten ons tweede kindje. Onze dochter is een gezond en levenslustig meisje, dat steeds zelfstandiger wordt. Ze kan ook zelf de trap opklimmen en van mijn man hoorde ik dat ze dat vaak sneller en beter doet als hij er niet vlak achteraan loopt om haar eventueel op te vangen. Dat hoorde ik van mijn man, omdat ik het zelf niet aandurf om haar alleen de trap op te laten klimmen. Als ik met haar naar boven ga, til ik haar of ik loop vlak achter haar.

Ik weet niet of dat te maken heeft met de hierboven beschreven ervaringen met trappen, of dat het normaal is voor een moeder van een peuter. Maar als ons tweede kindje er straks is, zal het wellicht wel eens gebeuren dat het handig is dat de oudste zelfstandig de trap op klimt, terwijl ik nog even met de baby bezig ben bijvoorbeeld. Heeft u misschien tips hoe ik hier misschien wat losser mee om kan gaan, of is het een kwestie van vertrouwen krijgen in de groeiende zelfstandigheid van onze dochter?

Beste bezorgde moeder,

Een eerlijke vraag, waarop u het antwoord eigenlijk ook zelf al geeft! Namelijk: vertrouwen krijgen in de groeiende zelfstandigheid van uw dochtertje! Het grote loslaten, waar u tijdens de opvoeding steeds weer mee te maken zult krijgen, is al begonnen bij de geboorte van uw dochter een paar jaar geleden! Natuurlijk zult u terugdenken aan uw eigen ervaringen, dat is logisch. Maar als u alle goede voorzorgsmaatregelen die nodig zijn genomen hebt is het inderdaad: vertrouwen hebben op wat u sámen uw kind reeds geleerd hebt! Van uw man mag dochterlief zelf de trap op lopen en dat gaat goed. Ze kán het dus! Gaat u eens kijken als dat gebeurt... en prijs haar uitbundig! Vervolgens laat ú haar de volgende keer voor u uit lopen en vraagt of uw echtgenoot ‘stand-by’ wil zijn. Zo leert u vertrouwen te krijgen in uzèlf, en mocht het nodig zijn herhaal dan het laatste, namelijk een man die erbij blijft als u uw dochter laat doen wat ze al kan! 

Waarschijnlijk is het nu, met een vorderende zwangerschap, voor uzelf ook beter dat u zo’n grote meid niet steeds blijft tillen. Tegen de tijd dat u met een baby op de arm loopt weet u beiden dan ook dat het kán, hoewel dit geen garantie is, dat ze niet ooit een keer van de trap valt!    

Wat u beschrijft heet in de psychologie: projectie. En dat doen we allemaal, zeker in opvoedingssituaties. Bezorgd zijn is goed, óverbezorgdheid niet! U kunt uw kind nu eenmaal niet behoeden voor ongelukken... àls u haar geleerd hebt te doen wat moet, en eventuele voorzorgsmaatregelen hebt getroffen (w.o. eventueel zo nodig een traphekje plaatsen!). Juist dìt zijn de verantwoordelijkheden die u als ouders hebt: zorgen en laten zorgen zonder overbezorgd te worden. 

Tenslotte een relativerende opmerking die ik niet flauw of vervelend bedoel, want je kind zal maar zo’n val maken als u vertelt over uzelf en de nog verdrietiger van de kleuter! Leren gaat nu eenmaal gepaard met vallen en opstaan wat in verreweg de meeste gevallen gelukkig goed afloopt, toch?  

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven