Gevoelens voor een homofiele vriend
Ds. H. Veldhuizen | Geen reacties | 03-04-2004| 00:00
Vraag
Een tijdje terug heb ik ook een vraag gesteld in deze rubriek. Die is toen beantwoord door dominee Veldhuizen. Ik vond het een heel fijn antwoord. De vraag ging over mijn gevoelens voor een homofiele vriend. Nu is het zo dat sinds hij weet dat ik meer voor hem voel, er een verwijdering is ontstaan. Dit werd niet uitgesproken, maar ik voelde het des te meer. Gisteravond hebben we het er uiteindelijk over gehad. Het is zo dat hij het heel moeilijk vind om vrienden te maken en vriendschap te onderhouden. Dat wist ik. Maar ik kreeg steeds vaker het gevoel dat de vriendschap van één kant kwam. Ik heb er dus heel veel energie in gestoken. Maar ik hoopte dat onze vriendschap wederzijds was. Dit heb ik ook uitgesproken naar hem toe. Toen kwam er ook uit dat hij het net zo goed moeilijk had, met mijn gevoelens voor hem. Hij kan daar niets mee. Ik had daar eigenlijk nooit bij stil gestaan. Dacht dat het alleen mijn probleem was. Kortzichtig van me. Na ons gesprek kwam eruit dat ik teveel van hem verwacht. Dat hij niet volledig open tegen me kan zijn. Dat hij eigenlijk ook niet wil dat de vriendschap van één kant komt, maar dat hij het gewoon niet kan. Hij kan niet onder woorden brengen wat onze vriendschap voor hem betekend. Hoe graag ik hem ook wil helpen, ik heb er de energie niet meer voor. Daar voel ik me schuldig over, want ik besef dat hij het net zo goed moeilijk heeft. Ook in het geloof. Tegelijkertijd wil ik onze vriendschap niet kwijt. Ik heb ook het één en ander meegemaakt. Ik heb daar met niemand over gesproken, behalve tegen hem. Ik heb verder weinig vrienden, mensen die ik vertrouw. Ik voel dat ik hem kwijt ga raken. Maar dat wil ik niet. Is dit de weg die God met me gaan wil? Ik dacht dat het een taak van God was om er voor hem te zijn. Dat doe ik ook met liefde, maar het word me teveel.
Antwoord
Beste vriendin,
Bedankt voor je brief die ik ontving. Het is goed dat je geschreven hebt omdat ik begrijp dat je je vragen en zorgen heel moeilijk op een andere manier kwijt kunt. Ik zal proberen er een goed antwoord op te geven. Hoewel dat natuurlijk niet zo gemakkelijk is, omdat ik de precieze omstandigheden van jou en de vriend over wie je schrijft niet ken. Maar ik heb toch wel een bepaalde indruk. Ik hoop dat ik me daar niet in vergis en dat mijn antwoord je mag helpen.
In de eerste plaats: ik heb sterk de indruk dat je vriend echt homoseksueel is en dat het niet ‘zomaar’ homoseksuele gevoelens zijn, die eventueel over zouden kunnen gaan. Zo’n ontdekking, die natuurlijk niet ineens gaat, is voor hem heel ingrijpend. Het betekent dat hij het leven verder alleen door moet, zonder iemand aan zijn zijde. Terwijl de Heere heeft gezegd dat het niet goed is dat de mens alleen zij. De zonde heeft diep doorgewerkt, zowel in het dierenrijk (dieren die elkaar verscheuren) en het plantenrijk, als in de wereld van ons mensen. Paulus spreekt in Romeinen 8 dan ook van het zuchten van de schepping. Als je Romeinen 8 goed leest, zie je dat Paulus met dat zuchten ook bedoelt: zoals een aanstaande moeder zucht, die een kind ter wereld gaat brengen. Paulus bedoelt: er komt nieuw leven; eenmaal is alle zorg en verdriet voor degenen die in de Heere Jezus geloven voorbij en wordt het waar, wat God heeft gezegd: Zie, Ik maak alle dingen nieuw. Dan is ook het verdriet over de homofilie voorbij. Ik hoop dat je vriend dat geloof en die hoop mag hebben. En jij ook!
Maar dat neemt niet de vragen weg, die je hebt. Laat ik je meteen maar zeggen: seksuele gevoelens zijn bij een homoseksueel iemand even sterk als bij een heteroseksueel iemand, men zegt zelfs dat ze bij een homoseksueel iemand nog sterker zijn. Waarbij komt dat hij ‘iedereen’ om zich heen ziet trouwen en kinderen krijgen en hij zijn gevoelens niet kwijt kan en geen nageslacht zal hebben. Daarom kan ik ook bewogen zijn met homoseksuele (of lesbische) mensen. En jij bent het ook.
Maar: nu je er met hem over gesproken hebt botst het tussen hem en jou en er is een verwijdering ontstaan. Ik zou daar twee dingen over willen zeggen, waarbij ik hoop dat ik het goed zie: In de eerste plaats: Ik krijg sterk de indruk dat je vriend zijn homofiel-zijn nog in heel veel opzichten (misschien wel in alle opzichten) moet verwerken. Dat kan vaak een lange weg zijn. Ik schreef je vorige keer dat seksuele gevoelens diep in het menszijn zijn verankerd. Dat moet nog helemaal een plaats bij hem krijgen. Waarbij ook nog de gevoelens, die ik in de alinea hierboven schreef, door hem heen zullen gaan. Dergelijke gevoelens zijn er ook voor een gehandicapt iemand, of voor iemand die ongetrouwd blijft (terwijl hij of zij graag een huwelijk had gewild) of als mensen kinderloos blijven. Maar voor hem wel heel in het bijzonder. Homoseksueel zijn betekent vaak heel eenzaam zijn en een zware strijd voeren. Ik denk dat hij daarom ook niet helemaal open tegenover je kan zijn. Dat is ook moeilijk. Praat maar eens met iemand over je seksualiteit. Dat gaat niet zomaar. Of leg je diepste gevoelens maar eens aan iemand bloot, terwijl die gevoelens er bij die ander helemaal niet zijn. Dat gaat ook niet zomaar. Ik denk dat je dit van hem moet respecteren (dat doe je natuurlijk ook!) en accepteren. En dat laatste is moeilijk voor je.
In de tweede plaats: Je schrijft dat blijkt dat je vriend met jouw gevoelens niets kan en dat hij voelt dat je teveel van hem verwacht. Hij voelt of weet (zeg ik het zo goed?) dat jouw gevoelens méér zijn dan gewone gevoelens. Heb ik het mis als ik zeg: stel dat je vriend heteroseksueel was, dan zou je graag een vriendschap met hem aangaan die op een huwelijk uitloopt? Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt als ik het mis heb. Maar een huwelijk kan niet. Maar weet je dat iemand, die homoseksueel is, een meisje, dat heterofiel is en dat wat voor hem voelt, vaak moeilijk naast zich kan verdragen? Hij ‘kan’ namelijk niets met meisjes (ik bedoel dat heel gewoon, niet seksueel). Ik zal je een voorbeeld geven: stel dat een lesbisch meisje op jou verliefd is; ze zegt dat wel niet tegen je, maar je voelt het. Dan zou je dat meisje moeilijk naast je kunnen verdragen, want jij bent heteroseksueel.
Nu schrijf je dat je je vriendschap met hem niet kwijt wilt. Dat komt misschien omdat jouw gevoelens voor hem méér zijn dan gewone vriendschap. Ik schreef je vorige keer daar heel goed voor op te passen, omdat een huwelijk niet kan en jij bovendien als meisje zelf een toekomst mag hebben met een vriend met wie je wel, zo je dat wenst, een vaste relatie kunt aangaan. Ik geloof dat ik je nu moet schrijven, dat je deze vriend moet loslaten. Dat lijkt misschien strijdig met wat ik vorige keer schreef : “Wees, met anderen, een goede vriend(in) voor hem”. Toch schrijf ik het je. Je vriend kan namelijk momenteel niets met je gevoelens. Heel verdrietig voor je. En voor hem. Maar: ik bedoel met dat “loslaten” niet dat je hem maar aan zijn lot moet overlaten. Je kunt (en zult) voor hem bidden: dat de Heere hem kracht geeft en bij hem is. En je kunt hem op een afstandje in de gaten blijven houden. Want er komen voor hem misschien nog heel wat schakels die hij moet passeren, zoals (ik noem maar wat, omdat ik de omstandigheden niet ken): dat de ouders het komen te weten (misschien vertelt hij het aan hen; hoe zullen ze reageren?), dat anderen het komen te weten, of (soms nog erger) het vermoeden, en bepaalde opmerkingen kunnen maken, of dat anderen er niets van begrijpen en regelmatig tegen hem zeggen: we weten een leuk meisje voor je, enz.
Misschien, dat hoop ik echt, krijgt het homofiel-zijn binnen niet al te lange tijd een plaats bij hem, zodat hij helemaal kan zijn wie hij is. Zo staan veel seksueel-anders-geaarde mensen in het leven. En dan is een vriendenkring belangrijk. In die vriendenkring zou jij een plaats kunnen innemen, mits je gevoelens voor hem niet dieper gaan dan ‘gewone’ viendschaps-gevoelens. Eigenlijk moet de christelijke gemeente zo zijn voor mensen die seksueel anders geaard zijn. Daarom pleit ik er (voorzichtig) voor dat de gemeente of een deel van de gemeente weet van het seksueel anders geaard zijn van iemand en dat de gemeente hem of haar helemaal weet te dragen als een medebroeder of -zuster.
Het laatste wat ik zeg: Je voelt je schuldig dat je de energie niet meer hebt om hem te helpen. Daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Ook jij bent in een verwerkingsproces en ook voor jou moet alles over deze homoseksuele vriend een plaats krijgen. Dat kost ook voor jou tijd. Misschien dat er na verloop van tijd andere openingen zijn (ik denk aan bovengenoemde vriendenkring) waardoor je, samen met anderen, wat voor hem kunt zijn.
Ik noem je tenslotte twee boeken, die de moeite van het lezen waard zijn. Je zou ze kunnen kopen of in een (openbare) bibliotheek kunnen lenen. “Homofilie en de christelijke gemeente”. Ik heb dit boek zelf nog niet gelezen, maar het is uitgegeven in een heel goede serie (serie “Praktisch & Pastoraal”) bij Uitgeverij Groen in Heerenveen. En: “De huiver van Leviticus”, geschreven door Drs. Jan Noordam (predikant in Nieuwerkerk ad IJssel), uitgegeven bij het Boekencentrum in Zoetermeer.
Heel veel sterkte toegewenst. En Gods kracht.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
