Gods muziek
G. Slurink | 43 reacties | 14-11-2019| 10:06
Vraag
Misschien een rare vraag, maar hoe weten wij van welke muziek(stijl/soort) God houdt? Is alles wat tot Zijn eer is goed genoeg voor Hem of vindt Hij alles mooi omdat Hij volmaakt is en we straks met alle richtingen van het christelijke geloof in de hemel een lofzang zullen aanheffen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Dat is geen eenvoudige vraag. We zien vaak in de Bijbel dat God op een andere manier naar de dingen kijkt dan wij doen. Ik kan hier uiteraard geen definitief antwoord op geven, maar ik wil wel proberen een paar gedachten mee te geven die hierbij bij mij opkwamen.
We kunnen, en ik denk ook wat dit betreft, iets van God leren kennen op twee manieren, namelijk uit Zijn schepping en uit hoe Hij Zichzelf aan de mensen heeft geopenbaard, wat voor ons opgeschreven staat in de Bijbel. Wat muziekstijl of -soort betreft hebben we geen directe aanwijzingen maar er zijn denk ik wel een aantal zaken waar we het een en ander van kunnen afleiden.
Als ik kijk naar Gods schepping zie ik een enorme rijkdom aan verscheidenheid en variatie. Ik moest bijvoorbeeld denken aan de enorme variatie die we zien in de dierenwereld en in de plantenwereld. Vogels in allerlei soorten en maten en kleuren en geluiden, allerlei zoogdieren en de duizenden soorten vissen en waterdieren. En denk aan de insectenwereld en de reptielenwereld. En denk aan alle planten en bloemen en alles wat er groeit en bloeit wereldwijd in alle verschillende klimaten en in zeer uiteenlopende landschappen. Honderdduizenden soorten, met een duizelingwekkende variatie in allerlei details, met enorm uiteenlopende eigenschappen. En datzelfde zien we in nog veel meer elementen van de schepping. En ook ieder mens is uniek en elk mens is weer anders.
Daarom zou ik denken dat verscheidenheid en variatie iets is dat God welgevallig is. Als ik kijk naar de variatie in kleuren en klanken (denk bijvoorbeeld aan alle verschillende vogels), dan ben ik geneigd te denken dat dat ook van toepassing is op muziek. Dat betreft dan variatie in instrumenten, variatie in menselijke stemmen, variatie in de manier van muziek maken en nog veel meer zaken. Dus wat de muzikale elementen bevat zou ik geneigd zijn te denken dat er heel veel variatie zal zijn in de hemel en op de nieuwe aarde. Misschien nog wel veel rijker en veelkleuriger dan we ons nu kunnen voorstellen.
Als ik in de Bijbel lees over wat God welgevallig is wat mensen betreft, dan zie ik dat God vooral kijkt naar het hart. Hij kijkt naar ons geloof en onze gehoorzaamheid. Dat zien we bijvoorbeeld bij Abraham, bij David, bij Daniël en bij vele anderen. En het tegendeel zien we bijvoorbeeld bij koning Saul en ook bij allerlei anderen. Het kan gebeuren dat bijvoorbeeld 100 mensen hetzelfde doen, bijvoorbeeld een lied zingen, maar dat dit van de helft van de mensen voor God welgevallig is en van de andere helft niet. Het verschil zit dan niet in de muzikale aspecten maar in het hart van die mensen: hun geloof en hun gehoorzaamheid. Dat is een patroon dat we voortdurend tegenkomen in de Bijbel.
Bij verschillende muzieksoorten en -stijlen kan je denken aan muzikale verschillen. Elke stijl heeft zo zijn eigen muzikale kenmerken en iemand die vaardig is kan door het reproduceren van bepaalde kenmerken een bepaalde muziekstijl (na)spelen. Maar achter een muziekstijl zit vaak ook een levensfilosofie, een verzameling van waarden en idealen of een manier van denken. En dat is iets dat voorkomt uit het hart van de mensen. Verschillende muziekstijlen komen op in verschillende culturen en in verschillende tijden en zijn vaak ook een reflectie van die cultuur en die tijd. En de levensfilosofie die er achter zit komt vaak voort uit het menselijk hart en weerspiegelt de idealen, de verlangens en de waarden die er leven bij een bepaalde groep van mensen in een bepaalde tijd. En ik denk dat je in veel gevallen een muziekstijl niet kan losmaken van hun achterliggende levensfilosofie. En daar zit vaak het probleem omdat wat er daarbij voortkomt uit het hart van de mensen vaak strijdig is met wat God welgevallig is.
Daarom zou ik tot de conclusie willen komen dat enerzijds alle verschillen die er zijn in de muziek en in hoe mensen muziek maken, op zichzelf naar Gods wil en naar Zijn welbehagen is, en dat dit er goed mogelijk ook zal zijn in de hemel en op de nieuwe aarde. Echter hoe zich dit alles heeft uitgewerkt hier op aarde, waarbij mensen muziek zijn gaan misbruiken voor hun eigen doelen, is in veel gevallen niet langer naar Gods wil omdat het veelal voortkomt uit de verkeerde of bevlekte motieven. Daarom ben ik geneigd te denken dat we van de verschillende aardse muzieksoorten en stijlen in de hemel en op de nieuwe aarde niet veel terug zullen vinden. In plaats daarvan zal er misschien wel een geheel nieuwe muziekstijl zijn waar we ons nu amper een voorstelling van kunnen maken. Een onbevlekte muziekstijl uit een zuiver op God gericht hart, die in muzikaal opzicht misschien wel nog veel mooier en rijker is aan variatie dan we ons nu kunnen voorstellen en ook harmonieuzer zal zijn op een manier die we ons nu niet kunnen voorstellen. Waar er geen verkeerde bijbedoelingen meer zijn en alles tot eer van God zal zijn, en tot eer van de Heere Jezus, en ook tot onze vreugde omdat dan onze smaak, onze verlangens en onze vreugde volledig in overeenstemming zal zijn met die van van God, zoals dat is bij de Heere Jezus. En daarmee zal er dan ook een volmaakte harmonie zijn onder de mensen, christenen van allerlei afkomst, uit allerlei tijden en culturen, met al hun onderlinge verschillen, die echter allen de Heere Jezus lief hebben gekregen en hun hoop en verwachting hebben gezet op Hem alleen.
Dat zijn zo de gedachten die bij mij opkwamen bij deze vraag.
Een hartelijke groet,
Gerard Slurink
Dit artikel is beantwoord door
G. Slurink
- Geboortedatum:12-02-1963
- Kerkelijke gezindte:Reformatorisch
- Woon/standplaats:Lahti, Finland
- Status:Actief
Bijzonderheden:
*Voormalig popmuzikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
maar dit artikel is geschreven op 14-11-2019???
Radicaal voor Jezus kiezen. Ook al is de stijl heel anders dan een kerkorgel en onze mooie Psalmen van honderden jaren oud.
Tragisch dat heel in het begin Kanye al zegt : de eerste die me oordelen zijn de christenen. Dat heb ik inderdaad in gedachten ook gedaan. Wie kent niet Kim Kardishan? Maar God heeft Paulus ook uitgekozen
En hij kreeg ook meteen kritiek van christenen. Dus bid ik van ganser harte mee voor Kanye en zijn familie. En veel ongelovigen (miljoenen) zijn al bereikt door Kanyes getuigenis. Hoeveel ongelovigen hebben wij geconfronteerd met onze Heere?
Hij is daadwerkelijk ‘omgekeerd’ oftewel, mijns inziens, bekeerd.
Hij heeft afstand genomen van muziek die hij vroeger schreef, van vrienden die geen vrucht dragen voor zijn leven met God, gigantisch veel geld aan het goede doel gegeven én vervolgens heeft hij zich laten dopen en een album uitgebracht dat God groot maakt.
Het mag dan wel niet je stijl zijn, maar dat lijkt me een andere kwestie dan spreken over een boze geest.
Maar los daarvan blijft het een vreemde zaak dat een gedoopte (en ook dat zegt helaas weinig) christen zichzelf op het podium hijst om zich te laten toejuichen door de massa en zijn geld verdient in een business die van de meeste gruwelijke zonden aan elkaar hangt. In Nederland schijnen zelfs nog een paar christenen te zijn die veronderstellen dat Justin Bieber een bekeerde jongen is omdat hij samen met zijn dominee op het podium bidt. Ondertussen worden in zijn clips de meest Godslasterlijke en vuile teksten getoond. Blijkbaar hanteert God voor popartiesten andere normen en waarden...
Ik zou trouwens niet graag atheïsten de kost geven die ook miljoenen aan goede doelen geven. Dat is nog geen ticket voor de hemel.
Nog wat anders. Ik hoor ook dat de muziek belangrijker is dan de preek. Helemaal verkeerd natuurlijk. Bij ons in de kerk valt dat wel mee. Maar drie gezangen voor de preek en een slotlied en een preek van meer dan een uur.... Maar er zijn ook andere culturen. Vroeger "preekte" men door het gregoriaans te zingen. In marokko zijn volksgroepen die alleen al zingend prediken. (afschuwelijke muziek volgens mijn stijl, maar zij vinden het prachtig) We zijn dus niet allemaal Psalmen zingende christenen. JS Bach heeft ook geweldig gepreekt door de Mattheus passion die na honderden jaren nog steeds "gepredikt" wordt. Wees dus een beetje voorzichtig met het nemen van onze reformatorische cultuur als christelijke standaard. Ik kan me voorstellen dat de jeugd van tegenwoordig alleen luistert naar een rap-preek. Als Christus verkondigt wordt ben ik er vóór.
Ik kan je niet met iemand in contact brengen die door rapmuziek tot geloof gekomen is.
Overigens ook niet met iemand die met reformatorisch verantwoorde orgelmuziek tot geloof gekomen is.
Mijn man echter is in aanraking gekomen met het geloof door "metal".
Het kan dus wel, en ik ben ervan overtuigd dat ook rap met een christelijke tekst mensen bereikt.
Zelfs in een hoerenbuurt (of in de kroeg) kun je met geloof in aanraking komen. Dat is nog geen reden om die plek op te zoeken. Het doel heiligt nog niet de middelen.
Om christelijke artiesten op 1 lijn te zetten met hoerenbuurten gaat wellciht wat ver.
Dat mijn man tot bekering is gekomen door het Woord: natuurlijk. 100% mee eens.
Toch neem ik aan dat dit ook voor jou geen reden is om alle andere vormen van evangelisatie stop te zetten...
Toch is voor hem de trigger een christelijke metal-CD geweest.
En dat dat wereldgelijkvormig is: misschien wel, maar de leek hoort ook geen verschil tussen religieuze en niet religieuze werken uit de klassieke muziek.
Gerard Slurink wijst in zijn antwoorden steeds op het gevaar van christelijke muziek zonder de evenwichtige boodschap van de Bijbel: hemel en hel, zonde en vergeving, de totale verlorenheid van de mens versus het welmenende aanbod van genade door geloof en bekering. De meeste mensen willen best geloven in (een) God, als het ze maar niets kost. Ze willen hun leven niet kwijt. Maar het geloven in Jezus (dat doet satan ook) is nog niet hetzelfde als het volgen van Jezus. Zijn boodschap is tegen onze natuur en tegen ons leven in: "Alzo dan een iegelijk van u, die niet verlaat alles, wat hij heeft, die kan Mijn discipel niet zijn" (Luk. 14:33). Hij is ook niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard (Matt. 10:10). Dat betekent dat de eerlijke boodschap van het evangelie altijd vijandschap zal oproepen. Als mensen je dus staan toe te juichen, dan weet je in ieder geval zeker dat de boodschap die je brengt niet Bijbels is, of op z'n best zeer eenzijdig.
Je hebt volledig gelijk dat God met een kromme stok rechte slagen kan geven.
Je hebt ook volledig gelijk dat dat de kromme stok niet goed praat.
Je gaat echter de fout in (in mijn ogen) op het moment dat je je eigen gevoel voor smaak leidend laat zijn bij het bepalen wat een rechte stok is en wat niet.
Een fout die we allemaal maken, mijn man kan bijvoorbeeld niet naar orgelmuziek luisteren (met onze organist heeft hij het inderdaad niet getroffen ;-)), en hij vraagt zich af of het monopoly van het orgel een verkapte wijze van afgodendienst geworden is (de kromme stok).
Zelf heb ik het idee dat "opwekking" met alle eindeloze herhalingen oneerbiedig is.
Bij de muziek van Bach heb ik dat gevoel dan weer niet, terwijl de grote oratoria ook van herhalingen aan elkaar hangen.
Om de Mattheus Passion als voorbeeld aan te halen: als deze door seculiere artiesten wordt uitgevoerd voelt dat voor mij aan als een veel krommere stok dan iemand die vanuit zijn geloof muziek maakt voor zijn Schepper, met de talenten die hij gekregen heeft, en met de stijl die hem na aan het hart ligt.
Persoonlijk kon ik helemaal niks met de metal-"muziek" die mijn man mooi vind (al ben ik bepaalde delen toch wel gaan waarderen door de jaren heen), maar toen ik ooit met hem mee ging naar een dergelijk concert ging er meer vanuit dan van veel kerkdiensten, en zeker van de uitvoering van de Mattheus Passion in de Rotterdamse Doelen.
Waarom? Vooral omdat de artiest (Neal Morse heet hij) zijn publiek vertelt over zijn geloof, over zijn bekering, over de reden waarom hij zijn muziek geschreven heeft, en waarom hij bepaalde teksten geschreven heeft.
Waar de Mattheus Passion (muzikaal in mijn oren oneindig veel mooier) met een begeleidend tekstboekje, maar zonder enige vorm van verkondiging werd uitgevoerd (overigens weet ik niet of in het laatste geval de uitvoerenden daadwerkelijk christen waren)...
Als ik zie hoe het orgel in onze kerk de alleenheerschappij bezit kan ik me ook neit helemaal voorstellen dat dat de bedoeling is, als ik de psalmen er naast hou.
Over kromme stokken gesproken.
Volgens mij gaat het om de intentie van de componist/songwriter, de intentie van de uitvoerende, en de intentie van de luisteraar.
Als het op 1 van deze punten fout gaat is het fout, anders is het (naar ik stellig geloof) tot Gods eer.
Als God Zelf lieflijk spreekt in het suizen van de wind (1 Kon. 19:11-12) en met Zijn toorn en bestraffing komt tijdens onweer (Job 38:1), dan denk ik dat ook hierin voor ons een les ligt. Daarnaast zorgt herrie en kabaal voor onrust. Niet voor niets zet ik mijn autoradio zacht als ik me in het verkeer moet concentreren. Het valt me ook op dat die 'bonkende' bassen naast mij bij een verkeerslicht vrijwel altijd afkomstig zijn van jongeren die hun uiterste best lijken te doen om zoveel mogelijk fietsers en voetgangers de stuipen op het lijf te jagen.
Harmonie en orde zie je ook terug in Gods schepping. Paulus schrijft in 1 Kor. 14:33: "Want God is geen [God] van verwarring, maar van vrede, gelijk in al de Gemeenten der heiligen." In het Grieks staat hier het woord Eirènè, wat orde betekent. Ik geloof niet dat God een uitzondering maakt voor muziek.
Maar ik denk dat je er nog een eenvoudiger Bijbelse maatstaf naast kunt leggen. Hoe is het leven van de persoon die een voorkeur heeft voor een bepaalde muziekstijl? Leeft hij een heilig leven met Christus, in handel en wandel, niet gelijkvormig met de wereld (1 Peter. 1:14-16)? Is er een liefdesrelatie tussen hem en Jezus, wat tot uiting komt in aanhoudend gebed (Luk. 18:1) en het lezen Gods Woord (Zijn liefdesbrief)? Of zit hij liever achter het beeldscherm en kijkt hij (of zij) naar films waarin seks, Godslastering, moord en doodslag gemeengoed zijn (om maar een voorbeeld te noemen).
In de praktijk blijken muziek en gedrag veelal in het verlengde van elkaar te liggen. En nee, ik beweer nu niet dat alleen iemand die orgel- of psalmmuziek luistert een oprechte christen is. Tegelijkertijd ben ik nog nooit een liefhebber van metall, hardrock, punk of zelfs rap tegengekomen die liever in de kerk zat dan in de kroeg. Als God een mens verandert, dan verandert Hij hem helemaal. Het is geen opknapbeurt, maar een totale metamorfose. Logisch, want Gods Geest komt in je wonen en die kan en wil geen gemeenschap hebben met de zonde.
We zijn het in hoofdlijnen met elkaar eens, muziek moet een positieve sfeer uitdragen.
Dat jij je muziek zachter zet als je je moet concentreren: bij mij werkt het juist andersom. Als ik mijn muziek harder zet heb ik minder gedachten die door mijn hoofd zwerven, en dat komt mijn concentratie ten goede. In het verkeer doe ik dat niet omdat ik denk dat het nog steeds belangrijk is om claxons te kunnen horen, maar als ik rapportages moet schrijven doe ik dat bij vrij luide muziek. Puur om de concentratie te bevorderen.
Je hebt het over stijl en inhoud.
Van het laatste (inhoud) ben ik van mening dat veel muziek waar mijn man naar luistert (ik lees wel vaak de teksten) daarin prima op orde is. Beter wellicht dan veel "christelijke" muziek die gemakkelijker in het gehoor ligt.
Stijl is inderdaad een lastige. Vooral omdat stijl en smaak haast niet los te koppelen is.
Je stelt dat als God een mens bekeert dat Hij hem helemaal bekeerd. Dat klopt. Maar ook daarin geld dat jouw (en mijn) smaak niet leidend is voor datgene waar God diegene heen zou moeten veranderen.
Misschien is het zelfs zo dat iemand die denkt dat ieder "bekeerd mens" zich naar zijn/haar maatstaven dient te gedragen per definitie onbekeerd is, omdat hij zijn eigen leven als maatstaf stelt voor anderen.
Iets wat ik in jou reactie ook een beetje proef: "als God je bekeerd kom je vanzelf op mijn standpunten uit" (niet aanvallend bedoeld, maar ik weet neit hoe ik het anders moet benoemen).
Want wees eerlijk, kakafonie komt neit alleen uit de moderne muziek, maar ook in de klassieke muziek, en zelfs op kerkorgels wordt af en toe een enorme hoeveelheid lawaai geproduceerd.
En ik kan me redelijk vinden in je stelling dat muziek en gedrag in elkaars verlengde liggen.
Al ken ik een heel aantal uitzonderingen. Mensen die klassieke muziek luisteren, maar ook graag een kroegje bezoeken, mensen die psalmmuziek met orgelbegeleiding beluisteren, maar van een christelijke levensstijl alleen een zondagse bezigheid hebben gemaakt, en ook metal liefhebbers die juist een voorkeur hebben voor rustige gelegenheden zonder al te veel lawaai.
Uitzonderingen wellicht, al zit mijn man volgens mij niet graag in de kroeg (hij drinkt liever thuis met zijn vrienden een biertje, zonder de herrie die in een kroeg vaak overheerst), terwijl hij als het even kan geen kerkdienst mist (oppassen op de kinderen daargelaten).
Toch een metal-fan die niet volgens jou stereotypering leeft.
Puntje van mijn man: Als "welluidendheid" een eis is aan muziek, waarom mogen moderne vormen dan (vaak) niet, maar is isoritmische psalmzang wel toegestaan in onze kringen?
Ik kan hem geen antwoord geven, maar jij misschien?
Juist om te voorkomen dat ik mijn eigen voorkeuren, principes of cultuur huldig, heb ik zoveel mogelijk de Bijbel laten spreken. Dat is voor mij norm- en richtinggevend. En dan heb ik eerlijk gezegd al genoeg aan mijzelf alvorens anderen de maat te nemen.
En in dat Woord van God zie je twee heldere aanbevelingen: geloof en radicale bekering. Dat geldt niet alleen voor Westerse christenen, maar dat is universeel. Wat niet betekent dat een Zulu in Zuid-Afrika na zijn wedergeboorte een zwart pak gaat dragen en alleen nog maar orgelmuziek luistert. Hij zal er wel alles aan doen om God lief te hebben en de voetsporen van Christus te drukken in gewaad, daad en praat. Jezus geeft Zelf het voorbeeld en de apostelen werken dat concreet uit in hun brieven aan de gemeenten.
En dan is daarin ook best een bandbreedte voor wat betreft middelmatige zaken, maar ik denk dat een kind van God liever aan de veilige kant gaat zitten dan dat hij de grenzen daarvan opzoekt. Concreet in dit geval: de bron van veel popmuziek deugt niet. En als je je verdiept in de ontstaansgeschiedenis, uitwerking (invloed) en gevolgen van deze muziek, dan past dat naadloos in "The book of the Law" van de satanist Aleister Crowley. Wil (of kan) ik God eren met muziek die door Zijn grootste tegenstander bedacht is? De vraag stellen is hem beantwoorden.
De Israëlieten deden in de woestijn iets soortgelijks. Ze maakten net als de heidenvolken een gouden kalf (later heilige palen en offerhoogten) om daarmee de God van hemel en aarde te kunnen dienen. Hoe dat afgelopen is, weten we. God geeft ons niet voor niets een door de Heilige Geest geïnspireerd boek met voorschriften, de Bijbel, over op welke wijze Hij gediend wil worden. En volgens mij is een heilig leven niet een heulen met de vijand; dat doet ons eigen hart van nature al.
En dat het heel nauw luistert zegt Jezus ook Zelf als Hij spreekt over de enge poort en de smalle weg die tot het leven leidt. "En weinigen zijn er, die denzelven vinden" (Matt. 7:14). Hij gaat zelfs nog een stapje verder in datzelfde hoofdstuk: "Velen zullen te dien dage tot Mij zeggen: Heere, Heere! hebben wij niet in Uw Naam geprofeteerd, en in Uw Naam duivelen uitgeworpen, en in Uw Naam vele krachten gedaan? En dan zal Ik hun openlijk aanzeggen: Ik heb u nooit gekend; gaat weg van Mij, gij, die de ongerechtigheid werkt!" Allemaal kerkelijke mensen, zeg maar. Dus dat is ook al geen criterium...
Dit zegt Jezus overigens niet om ons bang te maken, maar om ons waakzaam te houden en ons eigen hart blijvend te onderzoeken of het ook in de praktijk met Hem verbonden is.
