Uitpuffen is er niet bij

C. M. Chr. Rots - de Weger | 1 reactie | 06-11-2019| 13:42

Ik ben een getrouwde vrouw van in de 30 jaar. Inmiddels zijn wij nu een kleine 10 jaar getrouwd en we hebben een aantal kinderen. Zoals iedere relatie en huwelijk hebben we veel ups maar ook downs meegemaakt. Want hier aan meewerkt is dat ik een lichte vorm van autisme heb. Dit is tijdens onze verkering ontdekt en vastgesteld. Voor mijn man is dit moeilijk. Ik kan bij drukte snel prikkelbaar reageren.

Ook heb ik soms moeite met mijn kinderen. Als ik uit mijn werk kom ben ik moe, ik heb dan weinig puf en veel behoefte aan rust, maar dit is er dan niet. Hierdoor ontstaat er regelmatig een conflict met mijn man omdat hij boos wordt hoe ik op de kinderen reageer. Ik reageer dan ook verkeerd tegen ze, dat weet ik. Ook geeft mijn man aan dat hij soms het mist dat hij zich niet echt gesteund voelt. Ik begrijp vaak zijn gevoel of beleving niet. Ook hierdoor merk ik dat het soms wat onrustig is tussen ons twee. Ik voel me daarom ook continu falen en tekortschieten. En ik weet niet hoe ik dit verder moet oppakken.

Beste vraagsteller,

“Als ik uit mijn werk kom ben ik moe, ik heb dan weinig puf en veel behoefte aan rust, maar dit is er dan niet.” Dit is de zin die ik centraal stel in mijn reactie op uw schrijven. Want ja, het lijkt me logisch dat u bij thuiskomst uit uw werk even zou willen uitpuffen. De overschakeling van werk naar de huiselijke sfeer is bij mannen én vrouwen, al dan niet (licht)autistisch, meestal letterlijk een schakelmoment. Kinderen vragen aandacht, huishoudelijke taken dienen zich aan. Uitpuffen is er niet bij. Herkent uw echtgenoot dit niet? Komt hij vol energie weer thuis? Of gaat hij er meteen bij zitten? Ik denk dat moe-zijn logisch is. Maar niet kùnnen uitpuffen is iets anders en voor u in elk geval zaak om dááraan te werken.

Dat kan op verschillende manieren, maar ik weet niet of dit mogelijkheden voor ú zijn. Ik noem:

1. minder uren werken;
2. onder schooltijd van de kinderen gaan werken en dan een (half)uurtje eerder thuiskomen;
3. zoveel mogelijk taken vòòr werktijd af zien te krijgen, zodat bij thuiskomst niet te veel wacht; vóór u de deur binnenstapt een wandelingetje cq. boodschap doen waardoor u anders binnenkomt;
4. met uw echtgenoot overleggen of u zich niet een (half)uurtje terug kunt trekken voordat alle aandacht weer opgeëist wordt.

Dat soort dingen. Eventueel een huishoudelijke hulp, die u een en ander uit handen kan nemen. Kortom: zoek eerst naar praktische oplossingen die haalbaar zijn, want een moeder die níét kribbig reageert is voor alle gezinsleden belangrijk! Bespreek haalbaarheid met uw echtgenoot, waarbij ook zíjn mogelijkheden tot hulp betrokken dienen te worden! Uiteindelijk is het uw beider verantwoordelijkheid om binnen- en buitenshuis de zaken te regelen en daardoor de sfeer goed te houden.  

En dan nog even over uw schuldgevoel: waarschijnlijk herkenbaar voor meerdere moeders, maar zéker niet productief! U bent gewoon uzelf, met uw mogelijkheden en beperkingen. Waarbij heel goed nagedacht moet worden over wàt uw mogelijkheden zijn, uitgaande van de beperkingen die er natuurlijk ook zijn! Tekortschieten, falen... nee, we leven niet in een volmaakte wereld. En teveel van uzelf verwachten leidt inderdaad tot stress. Terug dus naar wat ik hierboven schreef over de haalbaarheid in úw situatie, binnen uw relatie en gezin!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1537 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven