Beste moeder

C. M. Chr. Rots - de Weger | 1 reactie | 11-10-2019| 09:42

Helaas behoor ik tot de categorie ‘slechte moeders’. Elke dag voel ik me naar en schuldig. Ik wil graag onze kinderen helpen in hun moeilijke dingen. Maar ze nemen me niet in vertrouwen. Ze liegen en zeggen dat ik me niet in hun situatie in kan leven. Ooit voelde ik me een trotse blijde moeder, heb met blijdschap ze groot gebracht, maar nu schiet ik in alles te kort. Ze weten dat ze welkom zijn met hun narigheden en verdriet en dat ze overladen worden met liefde. LIEFDE. Het heeft me een enorme knauw gegeven in de gezinsvreugde. En echt, ik ben een slechte moeder, heel veel zal heus aan mij liggen. Maar hoe krijg ik een fijne band met mijn kinderen? Ik weet het niet meer. Het is altijd gezellig en knus, maar in de wezenlijke dingen beteken ik niets voor ze. Wat moet ik doen?

Beste moeder,

Ziet u wat ik boven dit antwoord op uw brief zet? Béste moeder, waarom zou ik niet...? Ik ken u niet, lees slechts een kort briefje. Maar oh, wat een verhaal schuilt hierachter! Eigenlijk te groot voor een te korte en anonieme reactie. Slechte moeder... ik geloof er niets van. Heel veel ligt aan u? Ja, er is altijd interactie tussen gezinsleden. Zeker. Maar niet in de zin van goed, beter, best, of slecht, zoals u schrijft! Mijn beste advies is dan ook: ga eens praten! Met allereerst uw echtgenoot, met uw kinderen en eventueel met uw huisarts die u een doorverwijzing kan geven naar een professionele hulpverlener! 

Waarom ik begin met uw echtgenoot is misschien niet de gemakkelijkste weg maar wel de meest belangrijke, want waar ís hij in dit hele verhaal? U schrijft alleen over uzelf. Maar juist kínderen krijg je sámen en voed je sámen op. Steunt hij u bij beslissingen, trekt u één lijn naar de kinderen? Belangrijk, hoor!

Tweede punt zijn de kinderen zelf. Als ik het goed les, zijn het pubers geworden of misschien zelfs al ouder. Welnu, dan is het in de opvoeding de kunst om lós te laten. Kinderen zelf hun beslissingen te laten nemen, waar ze ook verantwoordelijk voor zijn. Ouders dienen iedere keer een stapje terug te zetten op de weg naar volwassenheid van hun kinderen. Dát is liefde! En dat is dus echt iets anders dan de kinderen ‘overladen’ met liefde, want dat geeft een verstikkend gevoel waarbij kinderen inderdaad heel vaak hun eigen gang gaan en dat is net precies niet de weg die u voor uw kinderen zou kiezen. Op die tégendraadse manier proberen kinderen los te komen. Nu schrijf ik algemene dingen, maar zo lees ik het toch een beetje in uw brief.

Natúúrlijk wilt u helpen, problemen oplossen, zorgen wegnemen, enzovoort. Maar dat gaat niet, of in ieder geval niet altijd. Een kind maakt fouten, waar hij/zij juist van kan leren. Soms ten koste van pijn, van geld of erger. Maar zó leert het kind te léven en zich te wapenen tegen teleurstellingen en verdriet. Het is goed, dat ouders er zijn... meer en meer op de achtergrond.  Met liefde en gebed. En als het nodig is met bemoediging, een schouderklopje, praktische hulp. Dat kàn heel goed beginnen met een knus huis, waar het gezellig is. Met een kopje koffie, stukje appeltaart èn een goed gesprek waarbij u vráágt, belangstelling toont en u laat uitleggen wat u niet zou begrijpen. Ik weet niet of u snel uw oordeel klaar hebt over bepaalde situaties die u ongewenst vindt, maar denk hier eens over na. Ga met ieder kind apart een gesprek aan, misschien tijdens een wandeling, een keertje winkelen of gewoon thuis. En nogmaals: vráág, toon belangstelling. Vóórdat u gaat regelen of laat merken dat u het beter weet!

Geen idee of u iets met mijn woorden kunt want natuurlijk is hier niet alles mee gezegd, maar wellicht hebt al stof tot overdenken als reactie op “wat moet ik doen”?! 

Tenslotte uw woorden: “in de wezenlijke dingen beteken ik niets voor ze.” Wilt u dat niet meer denken, want het is gewoonweg niet waar! U hebt de kinderen grootgebracht, schreef u eerder. Ik neem aan dat dit mét uw principes, waarden en normen gepaard is gegaan. Uw kinderen hebben dus het nodige geleerd van wat u belangrijk vindt. Geloof me, dat is niet zomaar of opeens weggegooid! Wat dacht u er bijvoorbeeld van om een biddende moeder te zijn? Tip hierbij: misschien is het goed om het boekje “Als kinderen eigen wegen gaan” van Margriet van der Kooi eens te lezen.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1530 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven