Gemeenschap gehad en niet in de kerk trouwen

Ds. H. Peet | Geen reacties | 28-06-2003| 00:00

Mijn vriend is thuislezer, maar gaat wel regelmatig mee naar de kerk en in ons huwelijk hopen we ook naar de kerk te gaan. Hij kan en wil absoluut niet in de kerk trouwen, omdat er in het formulier staat dat het huwelijk rein is. We hebben echter al gemeenschap gehad. Hij zegt: dan sta ik eigenlijk te huichelen.

Is het volgens de bijbel verplicht om in de kerk te trouwen (het gaat voornamelijk om het formulier)? Mag je ook een kerkdienst houden zonder bevestiging middels het formulier? Ik heb deze vraag al eens vaker aan iemand gesteld, maar dan kreeg ik als antwoord: Ga voor God op je knieën, vraag vergeving en trouw dan in de kerk. Maar mijn vriend kan dat het echt niet.

In je vraag verwoord je een stuk gewetensnood waarin jullie samen zijn terechtgekomen doordat jullie vooruitgegrepen hebben op datgene wat God voor het huwelijk heeft bestemd. Allereerst zou ik willen opmerken dat het wellicht goed is als stel daarover in gesprek te treden met je predikant.

Het zou wel eens voor jullie beide een hele bevrijding kunnen zijn. Het zou je geweten kunnen ontlasten wanneer jullie zo je nood eens met een ander gedeeld hebben. Ik krijg de indruk uit je vraag dat je samen een beetje in je probleem blijft ronddraaien en niet verder komt. Ook dat bevestigt mij erin dat het goed zou zijn eens met iemand over jullie problematiek te praten. Eerlijk belijden van datgene wat er in jullie leven verkeerd is gegaan, kan de weg banen om uit de impasse te komen. Samen blijven rondlopen met jullie "geheim'' lijkt me niet verstandig.

In je vraag opper je een aantal ontsnappingsroutes, maar daarmee blijft mijns inziens je grondprobleem bestaan. Wat er is gebeurd staat niet alleen tussen jullie en een kerkelijke huwelijksbevestiging in. Het staat allereerst als zonde tussen God en jullie in. En je weet: zonde maakt scheiding tussen God en ons. Het evangelie zegt echter dat er in de weg van de schuldbelijdenis reiniging ontvangen mag worden van datgene wat ons leven besmet heeft en ons geweten belast: Indien wij onze zonden belijden, is God getrouw en rechtvaardig dat Hij ons de zonde vergeve en ons reinige van alle ongerechtigheid (vgl. 1 Joh. 1:9). Zo gereinigd door Christus' bloed mag je dan toch ondanks jezelf rein het huwelijk ingaan!

Je kunt echter in dit geval tegenover een eventuele voorganger in je trouwdienst niet doen alsof er niets gebeurd is. Dat zou inderdaad een vorm van huichelarij zijn. Dat gevoel te huichelen kan voorkomen worden door gewoon eerlijk te zijn. Je vriend voelt terecht aan dat in dit geval alleen voor God op de knieën te gaan, hoe nodig ook, net even te gemakkelijk is. Wanneer je deze weg samen opgaat, ben je eerlijk geweest en mag je vrijmoedig vragen om Gods zegen over je huwelijk waarvan je dan terdege zult beseffen dat het een verbeurde zegen is. Trouwens, hierin verschillen jullie niet van enig ander bruidspaar! Gods zegen over het huwelijk is altijd een door ons verbeurde en door de Heere Jezus verdiende zegen.

Ik realiseer me dat de weg die ik wijs een weg is waarop je ongetwijfeld jezelf moet overwinnen maar het is Bijbels wel de aangewezen weg en juist in die weg hoeft een kerkelijke bevestiging van je huwelijk niet achterwege te blijven. Het lijkt me te liggen in de lijn van Matth. 18: 15-20 dat wanneer jezelf zo op eigen initiatief je schuld belijdt van je predikant kunt verwachten dat hij dit voor zichzelf zal houden.

Lees samen ook Johannes 8: 1-11 maar eens door, waar het ook gaat over een zonde op seksueel terrein. Ook daar mag je ervan horen dat er een nieuw begin mogelijk is. De enige die zonder zonde was en een steen naar de vrouw mocht werpen, was Jezus Zelf. Hij deed het echter niet! Voor deze vrouw die nog een heel stuk verder ging dan jullie omdat ze overspel pleegde, was er ook nog een nieuw start mogelijk. Zou het voor jullie dan niet zijn weggelegd? Hij geeft er trouwens wel een opdracht bij: zondig niet meer!

Uit het bovenstaande is wel duidelijk dat ik graag zou zien dat jullie de kerk op jullie trouwdag niet zouden passeren. Zouden jullie op deze voor jullie zo belangrijke dag de gang naar de Heere willen overslaan? Hebben jullie in je verkeringstijd al niet gemerkt hoe moeilijk het is samen naar Gods gebod te leven? Hebben jullie de zegen van de Heere dan niet heel hard nodig om je huwelijksleven in te richten in overeenstemming met Gods heilzame wil? Me dunkt dat het stellen van die vraag ook haar beantwoorden is. Wil je de Heere dan passeren op je trouwdag, terwijl Hij zo graag Zijn zegen aan je kwijt wil? Zou je Hem daarmee niet nog meer verdriet doen dan je al gedaan hebt?

De huwelijkse staat is een inzetting van God die Hem behaagt, waarom Hij ook getrouwden wil bijstaan en zegenen en bijstaan, aldus het begin van het formulier voor de huwelijksbevestiging. Zou je dat wat God graag geven wil, niet in ontvangst willen nemen? Zou dat niet een belediging zijn van de Gever? Of nog anders gevraagd: zou je het samen aandurven als getrouwden door het leven te gaan zonder God eerst om Zijn hulp te vragen? In de boven aangegeven weg is dat ook voor jullie mogelijk!

Je vraagt ook of een kerkdienst zonder formulier en het beloven van wederzijdse trouw ook een optie is. Het formulier geeft een samenvatting van datgene wat de Bijbel leert omtrent het huwelijk. Wordt het er anders van als dat niet gelezen wordt? Ik dacht het niet. Het lijkt me meer een vorm van struisvogelpolitiek. Kun je dan een dominee eigenlijk ook beter niet vragen om niet te preken? De preek kan immers in zo'n geval ook ontdekkend voor je zijn! Een dergelijke oplossing zal uiteraard heel veel vragen oproepen bij omstanders en wellicht onbedoeld openbaar maken wat niet openbaar hoeft te komen. Dan zou het in jullie geval consequent zijn niet in de kerk te trouwen en ook dat zal de nodige vragen oproepen.

Zo kom ik eigenlijk terug op mijn al genoemde punt: er is een uitnemender weg. Echt, anders kan en mag het worden in de weg van de schuldbelijdenis. Dan hoef je jezelf niet in allerlei rare bochten te wringen!

Je denkt misschien nog: als het formulier niet gelezen wordt dan hoeven we ook geen antwoord te geven op de vragen die gesteld worden. Ik zou dat graag anders benaderen: nu jullie je helemaal aan elkaar hebben gegeven, ben je in Gods ogen te meer aan elkaar verplicht dat je ook elkaar de belofte doet van levenslange trouw. Nu je je lichaam aan elkaar gaf, mag je elkaar je ja-woord zeker niet onthouden. Wat jullie deden samen, verplicht daartoe. De belofte van trouw -ook voor Gods aangezicht- is in het licht van wat er in jullie leven gebeurd is, iets wat niet achterwege mag blijven. Juist dat publieke ja-woord is het wat God nu van je vraagt. Stellig je kunt die belofte om samen te leven naar uitwijzen van het heilig evangelie in eigen kracht nooit waar maken en je zult altijd in gebreke blijven. Jullie zijn met eigen zwakheid duidelijk geconfronteerd en zullen dat terdege beseffen. Toch is het geen huichelen als je ja zegt in de kerk. Je mag ja zeggen met een biddend hart: Heere, maakt u mijn woord waar, staat U met Uw kracht boven mijn zwakheid.

Ik hoop je hiermee wat op weg geholpen te hebben. Laat je door God leiden bij de stappen die je verder zet. Ik hoop je op die weg een handreiking te hebben gedaan. En wellicht nog heel praktisch: het zou mogelijk verstandig zijn om niet te lang meer met trouwen te wachten...

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Peet

• Geboortedatum:
  15-01-1964
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Sliedrecht (Eben-Haëzer)
• Status:
  Actief

108 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven