Mensen geloven mijn geloof niet (2)

J.W.N. van Dooijeweert | 1 reactie | 08-08-2019| 14:28

Ik heb een vervolgvraag op 'Mensen geloven mijn geloof niet'. Ik ben niet de vraagsteller, maar bevind me in een zelfde soort situatie. Ik ben opgegroeid in een setting waar je vooral mee krijg dat God het “haast niet meer doet”... Ik zei na mijn bekering dus eerst jaren eigenlijk niets, want het kon toch niet waar zijn. En mijn zonden waren niet vergeven, maar stonden juist tussen mij en God in. Toen de HEERE me die zekerheid gaf dat ook al mijn zonden om Jezus wil vergeven waren, kon ik natuurlijk niet meer zwijgen.

En kreeg van alle kanten ‘klappen’. Ambtsdragers, ouders, verdere familie. Kon niet waar zijn. Ik moest wel vooruit gegrepen hebben. Geestelijke diefstal, had jaren over heen moeten gaan. Zou aan je buitenkant toch wel te zien moeten zijn, enzovoorts. Ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad als in die jaren nadat de HEERE me die zekerheid gaf. Dat is op zichzelf niet erg. Ik heb in die jaren ook veel geleerd. Maar het heeft wel als gevolg dat ik nog altijd heel moeilijk hierover spreken kan zonder emotioneel te worden. Bijvoorbeeld ook met huisbezoek. Ik klap helemaal dicht. Wat moet je zeggen? Ik heb niets nieuws te vertellen en over wat ik verteld heb is het oordeel gevallen.

Maar het ergste vind ik alles rond de bediening van het Heilig Avondmaal. Want door hoe de situatie is, blijf ik altijd zitten. Of ik blijf thuis omdat mijn lichaam en geest het gewoonweg niet trekken om daar te zijn. Eerst miste ik die zekerheid waardoor ik niet durfde aan te gaan en nu zitten we in deze situatie. Hoe kun je daar net doen alsof alles vrede is onderling, terwijl die mannenbroeders zulke dingen tegen je gezegd hebben. En naderhand komen ze nog weer op bezoek om verslag van je bekering aan te horen.

Ik weet gewoon ook echt niet wat hierin wijsheid is. Wachten tot de HEERE je uit de put haalt? En maar stil je weg gaan? En niet openlijk getuigen in het midden van de gemeente...? Het is echt zo’n baggerbende. En dan heb je het nog niet eens over de theologische soepzooi die er natuurlijk ook achter ligt. Als ik niet zeker wist dat de HEERE er ten diepste toch bij is...

Wat denken jullie? Moet ik iets doen? Moet ik wachten? Dit duurt al bijna zeven jaar. Maar hoe dan ook: ik kan en wil niet anders dan op de HEERE hopen!

Beste vraagsteller,

Het wordt wel ingewikkeld om ook jou weer een antwoord te geven! Het probleem ligt op hetzelfde vlak als dat van de vorige vraagsteller. En ik weet dat er veel mensen zijn die met dit probleem worstelen. Ik zou in de allereerste plaats tegen iedereen die met dit probleem worstelt iets heel dringend willen zeggen: je bekering, je vergeving van zonden, je leven met de Heere, je toegaan tot de tafel van de Heere... Dat zijn allemaal dingen tussen God en jouw ziel, uw ziel. Echt heel persoonlijk. Net zo persoonlijk als je eenmaal voor de Heere zult staan en Hij je aankijkt of Hij je kent. Dat wordt nog al eens een keer vergeten.
 
Je hebt absoluut niet te maken met de goedkeuring van een ander, niet van een ouderling, niet van een dominee, niet van familie. Het valt mij op dat heel veel mensen, vooral jongere mensen, snakken naar de goedkeuring van een ander. Stop daar toch mee. Elke keer stoot je hiermee je neus. De bevestiging van je geloof moet je niet bij mensen zoeken. Zoek dat bij de Heiland, bij Jezus Zelf. Als Hij je omhelst en toespreekt is dat duizendmaal meer waard dan de goedkeuring van mensen. 

Gelukkig kan ik ook je met overtuiging zeggen dat er nog heel wat mensen zijn die graag met je praten als je de Heere hebt leren kennen. Ga met hen gewoon in gesprek, maar begin niet gelijk te zoeken om goedkeuring te krijgen. Loop niet te hard van stapel.

Als je goedkeuring van de Heere hebt, mag en moet je getuigen van het werk dat Hij in je begonnen is. Probeer om niet van de daken te roepen dat je bekeerd bent en dat je zonden vergeven zijn. Dat zou je eigenlijk het liefst doen, maar mensen vinden je dan al heel snel overdreven en veel te uitbundig. Het is juist de kunst om in een rustig gesprek zo af en toe iets te laten horen van jezelf, wat je beleefd hebt. Dan vind je weerklank. Probeer niet om mensen te overtuigen dat het zo “echt waar” is bij je. Wees bescheiden, maar getuig wel!! En ook overal! Maar getuig met verstand. Wees hierbij gewoon jezelf. Maar doe het wel.
 
Misschien kan het Heilig Avondmaal daar ook een rol in spelen. Daar ga je tenslotte niet aan om te laten zien dat je zo goed bekeerd bent. Maar alleen om de dood van de Heere te verkondigen en dat je daarin ook je leven zoekt... en gevonden hebt.

Aan de andere kant is het ook hoog tijd dat mensen beter gaan begrijpen dat we in een andere tijd leven als 30, 40 jaar geleden. Het proces van de bekering is nog precies als toen. En dat zal zo blijven zo lang de wereld bestaat: je leert jezelf kennen in al je armoede, zonde en gebrek, maar je leert ook om je heil bij de Heere Jezus te zoeken. Hij kan je verlossen en Hij wilt dat ook.

Als mensen je niet begrijpen kan dat verschillende oorzaken hebben: 
-Ze hebben zelf helemaal geen interesse in een leven met de Heiland;
-Ze hebben geen zin om er over te praten omdat ze zelf geen leven met de Heere kennen;
-Ze vinden je overdreven;
-Ze geloven niet dat God nog mensen bekeert;
-Ze weten niet wat ze tegen je moeten terug zeggen;
-Ze denken dat het bij jou maar een bevlieging is;
-Ze vinden dat het niet gaat bij jou zoals ‘het hoort.

En zo zijn er nog wel een heel stel dingen op te noemen, maar daar schiet je ook niets mee op. Er is nog iets anders wat belangrijk is: de bezoeken die een paar kerkenraadsleden of de dominee bij je doen, zijn misschien veel minder negatief bedoeld als jij denkt. Aan de andere kant zijn veel mensen geneigd om je waarschuwen opdat je jezelf niet voor de gek houdt. “Je kunt je maar één keer vergissen”, wordt er dan gezegd. Goed bedoeld maar het werkt averechts.

Er wordt bijna altijd vanuit gegaan dat men je bezoekt om je tegen te houden, maar dat is een misverstand. Al moet ik om eerlijk te zijn wel toegeven dat er veel bezoeken gedaan worden omdat men vind dat “het wildbraad wel erg snel gevonden is.” Oftewel: je moet eerst nog maar eens een poosje wachten of het wel echt is. Het lijkt er op dat jij dit hebt mee gemaakt. Zoek dan je hulp bij de Heere en ga niet in beklag bij mensen.
 
Dan heb je ook nog je opmerking over het Avondmaal. Je blijft maar zitten. Heb je wel eens over nagedacht dat dit ook een keuze is? Een keuze die misschien zelfs tegen het gevoel van je hart ingaat. Je moet daar wel goed over nadenken. Ben je zo een goede getuige van het werk dat de Heere je in hart heeft gedaan? Wel een beetje scherp, maar het is toch goed om er over na te denken. De Heere wil dat allen die in geloof tot Hem gekomen zijn, ook echt Zijn getuigen zijn.

Tot slot neem ik nog een stukje van je over: “Het is echt zo’n baggerbende. En dan heb je het nog niet eens over de theologische soepzooi die er natuurlijk ook achter ligt. Als ik niet zeker wist dat de HEERE er ten diepste toch bij is... Wat denken jullie?”

Wat jammer dat je je vraag nu zo besluit. Het klinkt zo grof en beledigend. Het getuigt niet van liefde tot de ander. Ik begrijp dat het je allemaal heel hoog zit. Daarom ben ik er ook uitvoerig op in gegaan. Maar je moet nooit grof worden als je niet erkend wordt. Dat deed de Heere Jezus ook niet. Petrus schrijft het zo indringend aan ons: 1 Petrus 2:20-23: “Want wat lof is het, indien gij verdraagt, als gij zondigt, en daarover geslagen wordt? Maar indien gij verdraagt, als gij weldoet, en daarover lijdt, dat is genade bij God. Want hiertoe zijt gij geroepen, dewijl ook Christus voor ons geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij Zijn voetstappen zoudt navolgen; Die geen zonde gedaan heeft, en er is geen bedrog in Zijn mond gevonden; Die, als Hij gescholden werd, niet terug schold, en als Hij leed, niet dreigde; maar gaf het over aan Dien, Die rechtvaardig oordeelt.” Zoek je kracht bij de Heere en laat je lamp niet uitgeblust worden omdat een ander je niet erkent als kind van God.

Laten we bidden of de Heere aan kerkenraden en dominees veel inzicht wil geven om liefdevolle aandacht te schenken aan mensen die zij bezoeken in verband met deze zaken. Mensen naar de Heiland leiden is een heel verantwoordelijk werk.

Gods zegen,
Evangelist J. W. N.  van Dooijeweert

Ps. Attentie: “Ik zeg u dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet nodig hebben.” Dat zegt de Heere Jezus in Lukas 15:7.

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

266 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven