In de put

W.E. (Wilbert) Weerd | 4 reacties | 16-07-2019| 08:06

Een half jaar geleden zijn er twee cystes bij mijn eierstokken ontdekt. Door deze cystes moesten mijn eierstokken verwijderd worden. Ik merk dat ik dit niet kan verwerken. Zowel hormonaal als geestelijk is mijn lichaam in de war. Ik voel me niet meer mezelf. Ook moet ik verwerken dat ik nu nooit kinderen zal krijgen. Ik heb psychisch hulp gezocht voor dit probleem, alleen merk ik dat dit mij weinig tot niets helpt. Mijn vriend steunt me wel, maar toch voel ik me nu geen vrouw meer tegenover hem. Ik kan hem namelijk nooit de kinderen geven die hij ook zo graag zou willen krijgen. Ik weet niet hoe ik hier ooit overheen moet komen. Ook geestelijk en hormonaal ben ik helemaal in de put.

Dag vragenstelster,

Ik ga je een verdrietig antwoord schrijven, namelijk dat deze periode van rouw, pijn, onmacht en verdriet nog best even kan gaan duren. Wat je mee- en doormaakt is zo’n enorm verlies van heel veel tegelijkertijd; een belangrijk deel van je toekomst, een stuk van je vrouw zijn, een deel van je gezondheid, wat je je toekomstige man had willen geven en het moederschap. Mogelijk ook je gevoel om van betekenis te zijn. 

Hier overheen komen, dat verwerken en weer worden zoals je was lijkt zo ver weg en dat is het ook. Eigenlijk hoef je nu nog niet je aandacht richten op: “uit de put komen”, “eroverheen willen komen” en “verwerken”. Die druk voel je mogelijk nu wel, mogelijk omdat je bang bent het altijd zo blijft, of omdat je je verplicht voelt naar je vriend. 

Er zijn vaak meerdere redenen om snel uit de put te willen. Vooral omdat de put zo donker, koud en eenzaam is. Maar vaak ook omdat je jezelf kwijt bent. Als je al meedoet met een sociale activiteit ben je er misschien lichamelijk wel aanwezig, maar voel je dat je emotioneel niet aanwezig bent. Het leven kan dan aanvoelen als een soort waas en mist. Het kan ook een angst geven, angst om te belastend te zijn en vervolgens verlaten te worden. Je hebt immers niets meer te geven, geen blijdschap, gezelligheid en in het geval van je toekomstige man, geen kinderen. Wat ben je dan nog waard? Hoe word je dan weer de oude? Kan dat nog? Je kunt het niet forceren weer de oude te gaan worden. Als je dan sneller wilt ga je juist langzamer. 

Je hoeft nog niet bezig te zijn met eroverheen komen, want als je snel verder wilt vergeet je stil te staan. Als je uit de put wilt vergeet dat je niets voor niets in de put zit en dat dit een functie en nut heeft. Als je weer verder wilt vergeet je dat je blijvend moet leren leven met een koerswijziging die heel ingrijpend is. Je hoeft het nog niet te kunnen verwerken en het is oké dat je dat niet kunt. Een half jaar is dan nog erg kort. Je verwarring is heel begrijpelijk en een gezonde reactie op het verlies wat je ongevraagd moet incasseren. Het gevoel van tekortschieten kan je lam leggen, een woordeloos verdriet geven, murw slaan en ook somber en depressief maken. Het is nodig in de put te gaan zijn, stil te staan en ruimte te geven aan wat je nu voelt.

Je voelt gevoelens die bij dit enorme verlies horen en passen. Vaak zijn dit ook nog eens wisselende gevoelens. Als je daarbij stil kan staan kan je dit mogelijk woorden gaan geven of zoeken naar anderen die dit woorden hebben gegeven in gedichten of verhalen. Soms ook in de Bijbel in bijvoorbeeld het boek Job. Je mag je jammerklacht uiten. Je mag door de pijn heen gaan. Dwars door het verlies heen vinden we pas nieuwe perspectieven. Wat je kwijtraakt komt nooit meer terug, dat vraag om een heroriëntatie op het leven. Pas dan kan je woorden vinden van troost, geborgenheid van je naasten en liefde. In de put kunnen we soms Gods Woord dieper leren kennen. In de pijn roepen we het in wanhoop uit. In de verwarring en hulpeloosheid zoeken we een eeuwige hoop, verder dan dit gebroken, kapotte leven. Verder dan ons gebroken lichaam. 

Het gaat erom ook in de put te leren accepteren dat er dan voor je gezorgd mag worden. Dat je even zo mag zijn en je zult later merken dat jij er dan ook voor anderen kunt gaan zijn in dezelfde situatie. 

Ook al weet je dat je er niets aan kunt doen, toch kan jij je mogelijk de oorzaak (schuldige) voelen dat je je vriend geen kinderen meer kunt geven. Eigenlijk kan dat voelen dat je beter verlaten kunt worden. Mensen sluiten hun meest kwetsbare gevoelens dan vaak af. Eigenlijk is het teveel.  Het kost tijd om dat beetje bij beetje toe te laten en een plek te geven. Mogelijk is er dan ook ruimte voor het rouwproces van je vriend, die op zijn manier een verlies lijdt. 

Wat dit alles nog dubbel zo gecompliceerd maakt is mogelijk de vervroegde overgang of andere hormonale veranderingen. Je lichaam is in de war inderdaad en dat heeft ook veel invloed op je geest. Je bent daarin ook niet meer zoals je was. Een verandering van ons zijn is erg ingewikkeld voor ons. Het geeft onzekerheid omdat we een houvast kwijt zijn in onszelf. We moeten dan een deel van onszelf als het ware opnieuw uitvinden. Voor de lichamelijke klachten kan je advies inwinnen bij je behandeld arts. En ook informatie; mogelijk zijn er nog een aantal tips of ondersteuning mogelijk vanuit hen. Vraag hier gerust om en probeer daarin zoveel mogelijk hulp te vragen.

Je zult zoveel als mogelijk stress moeten vermijden, een rustig ritme aanhouden. Zorgen voor voldoende nachtrust, voeding en beweging. Die stabiliteit kan helpen om aan te voelen welke omstandigheden je meer uit balans brengen en wat te maken heeft met processen binnenin je. Dat onderscheid hervinden kan helpen om weer te voelen wat bij een stemming hoort en soms vanzelf weer overgaat en wat dieper zit en aandacht en zorg behoeft. Het is een puzzel.

Houd gerust een dagboek bij. Als het bij je past kan je een aantal dingen gaan meten: hoeveel je slaapt, wat je eet en hoeveel invloed dit heeft op je stemming en energie. Maar wees ook daarin voorzichtig, want het is een ondersteuning, geen oplossing. Het belangrijkste advies is: neem je tijd. En daarmee ook de vraag: durf je die te nemen, waarom wel of waarom niet?
 
Je bent als vrouw meer dan wel of geen kinderen kunnen krijgen. Misschien heb je anders meegekregen in je sociale context en opvoeding. Ik hoop dat je mag gaan ontdekken dat de liefde in de onvolkomenheid het kostbaarste is wat we kunnen vinden in dit leven. 

Wat is verwerken? Uiteindelijk is verwerking het kunnen integreren van het verlies in dit bestaan en er zelfs iets moois mee doen. Een proces wat een leven lang kan en mag duren, omdat het een onderdeel is van ons leven. Soms in het klein, soms in het groot. Als verwerken iets is wat je steeds kan en mag blijven doen met wat er ook in je leven gebeurt, om verlies pijn en moeite telkens over te geven aan God, kan je blijven leven in de vrede die ons verstand te boven gaat. Verwerken zie ik als overgave van alles wat je meemaakt, met alle gevoelens en verwarring in je leven jezelf in Gods hand geborgen weten. Zoals Filippenzen 4 schrijft dat je dat mag leren. En leren is oefenen, het eerst niet kunnen en niet weten hoe het moet om gaandeweg te begrijpen waarover Paulus schrijft.  

“(...) Ik heb geleerd tevreden te zijn in de omstandigheden waarin ik verkeer. En ik weet wat het is vernederd te worden, ik weet ook wat het is overvloed te hebben; in elk opzicht en in alles ben ik ingewijd, zowel in verzadigd te zijn als in honger te lijden, zowel in overvloed te hebben als in gebrek te lijden. Alle dingen kan ik aan door Christus, Die mij kracht geeft.”

Sterkte! 

Wilbert Weerd

Dit artikel is beantwoord door

W.E. (Wilbert) Weerd

• Geboortedatum:
  01-10-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Evangelische Gemeente
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

72 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven